De bevalling van ons tweede trots

In mijn vorige blog vertelde ik jullie dat ik de laatste week van de zwangerschap elke dag naar het ziekenhuis moest voor een CTG. Gelukkig bleef de kleine man het allemaal goed doen en leek hij geen last te hebben van de cholestase. 

Het was aftellen. Aftellen tot ik naar het ziekenhuis mocht, wetende dat ik naar huis zou gaan met een baby! Ergens vond ik het wel fijn, weten wanneer je naar het ziekenhuis moet om te bevallen. Zo konden wij alles goed regelen wat betreft Raelyn. Woensdag is zij gewoon naar de opvang gegaan, zo konden wij rustig alle laatste dingen doen in huis. (Lees, ALLES DOEN! Want ik heb alles staan poetsen...) Donderdag gaat ze normaal ook naar de opvang, maar deze donderdag is zij naar mijn moeder gegaan. Het was echt even plannen namelijk. Kevin moest werken en had avonddienst tot 23:00 en ik moest mij om 21:00 melden in het ziekenhuis. Zo doende ben ik mee gegaan naar mijn moeder en heeft mijn stiefvader mij 's avonds naar het ziekenhuis gebracht. 

Om 21:00 was ik er en moest ik nog een CTG. Om 22:00 kreeg ik slaapmedicatie. Even opladen. Even nog een nachtje rust voordat het harde werk moest beginnen! Kevin is na zijn werk naar huis gegaan zodat hij nog even goed kon slapen. Wel met de afspraak dat hij om 5:30 in het ziekenhuis zou zijn want om 06:00 mocht ik richting de verloskamers! Gelukkig hadden we een half uurtje eerder afgesproken want ik was om 5:00 al wakker en om 05:15 stond de verpleging naast mijn bed met een klein ontbijtje en de mededeling dat ik, als ik er klaar voor was, mee mocht naar de afdeling.

05:30 werd ik opgehaald en gelukkig zat Kev al in de verloskamer op mij te wachten. Daar moest ik eerst nog een half uur aan de ctg en toen was het moment daar. Ze gingen mijn vliezen breken. Iets wat ik raar blijf vinden. Het voelt zo vreemd. zo'n grote plas warm water tussen je benen... We hadden de hoop dat het vanzelf op gang zou komen, maar helaas. Ik kreeg wel weeën maar er zat te weinig regelmaat in. We gingen dus aan de opwekkers. Die deden hun werk en moesten wel steeds een stapje hoger. 

Tot het moment... dat ene helse uur. De opwekkers stonden redelijk hoog toen mijn lichaam besloot het zelf over te nemen. De ene piek van een wee was net 10 seconden voorbij en de volgende kwam al weer. Ik had te veel weeën. Te veel pijn. Zo veel pijn dat ik een paniek aanval kreeg, ik kreeg geen lucht. Gelukkig zag de gynaecoloog dit ook op het scherm en kwam aangerend om te vragen of het wel goed ging. Die vraag hoefde hij eigenlijk niet te stellen want hij zag het gelijk en de opwekkers gingen gelukkig uit. Helaas was dat ene uur mij te veel en wilde ik pijnstillers. En voor de lezers die mij een beetje kennen... er gaat bij mij ALTIJD wel iets fout. Of naja, niet zoals het hoort. Dat medisch geluk heb ik natuurlijk. En ook dit keer was dat het geval. De pijnstillers werkte niet... 

Na overleg met Kev en de gynaecoloog, zou ik een morfine pompje krijgen. Eenmaal geïnstalleerd heb ik op die knop zitten rammen als een malle, maar voor mijn gevoel merkte ik er niks van. Mijn lichaam overigens wel, want ik zakte meerdere malen zo ver weg dat ze me moesten stimuleren om adem te halen. Na een half uur vroeg de gyn of ik er wel wat van voelde qua pijn en toen ik zei van niet, zei hij gelijk dat hij dat idee al had en stelde toch een ruggenprik voor. Die is toen ook gelijk geregeld. 

RUST. Man oh man wat genoot ik van die prik. Eindelijk kreeg ik weer lucht. Ik heb heel even kunnen slapen en daarna hebben we pirates of the caribbean gekeken. Rond 16:00 kwam de gynaecoloog checken en zat ik op 10 cm! Om de kleine nog wat verder te laten zakken zouden we nog een half uurtje wachten met persen. Maar dat half uurtje werd wat langer wegens een spoedje tussendoor. Gelukkig voelde ik me goed en deed de baby het ook super dus dat was geen probleem. (Buiten het feit dat wij ongeduldig werden haha). 17:40 was dan eindelijk het moment om te gaan beginnen. Na 3 keer persen heb ik, zoals ik al had verwacht, onwijs veel moeten overgeven. Ik heb een zwakke maag en de kracht van het persen kan 'ie niet aan. (Bij Raelyn heb ik ook overgegeven). Maar goed, die baby moest er uit! Na 40 minuten persen en een kleine knip was hij er dan eindelijk om 18:22. Er waren aardig wat mensen in de kamer, waarvan 3 bezig met de placenta. Ik doe namelijk mee aan medisch onderzoek. Maar dat is een verhaal voor een andere blog! 2 mensen waren mij aan het hechten en 2 verpleegkundige waren mij en de baby aan het controleren. Gelukkig maakte wij het allemaal super goed. Al om al, heb ik de bevalling (ondanks dat ene uur) weer als een fijne bevalling ervaren en ben ik iedereen weer dankbaar voor de goede zorgen!

Travis Cesar Minguel - 01.07.2021Onze zoon. Broertje van Raelyn. Ons tweede trots!