Het is inmiddels 5,5 jaar geleden, maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren…

Lang heb ik de wens gehad perfect te zijn. Dat was in mijn ogen het hoogst haalbare. Vroeger wilde ik het perfecte kind zijn, later het perfecte meisje en nog later de perfecte vrouw. De perfecte dochter, perfecte zus, perfecte leerling, perfecte werknemer en perfecte vriendin. Ik wilde het perfecte lijf. En… ik wilde de perfecte moeder zijn.

Het is alweer bijna 3 jaar geleden. 3 Jaar sinds het moment waarop ik niet meer kon. Het moment waarop ik op het punt stond om er een eind aan te maken. Het moment waarop ik dacht "Ik kan niet meer. Van mij hoeft het niet meer. Laat allemaal maar zitten."

“What if life was always happening for you and not to you?”

Toen ik nog geen moeder was kon ik er altijd zo vertederd naar kijken. Ik vond ze vooral schattig en lief en wilde niets liever dan ze knuffelen. En als ik er dan eentje vast had wilde ik 'm het liefst niet meer uit handen geven... Poeh, is dat even veranderd.

“Waarom heeft niemand mij dit ooit verteld?!” Die vraag heb ik me de afgelopen weken regelmatig gesteld. En ik zal je uitleggen waarom.

Negen maanden lang kijk je er naar uit. Het moment dat je kleintje geboren wordt. Misschien kwam hij of zij wat sneller dan je had verwacht, of wellicht moest je (net als ik bij mijn tweede) best een tijdje op je kindje wachten. Maar dan is het zover, je bent bevallen. Je kindje is geboren. En jij, lieve vrouw, bent ineens mama geworden. Wauw.

Na lang twijfelen besloten we er voor te gaan: een tweede kindje. Door dat ik na de zwangerschap van Jens een postnatale depressie had gehad durfde ik er een lange tijd niet over na te denken, maar vorig rond de zomer kwamen daar toch de kriebels. Hoe zou het zijn als we een tweede kindje zouden mogen krijgen? Langzaam maar zeker werd het gevoel steeds sterker, tot we in oktober besloten er voor te gaan. Ik ging naar de verloskundige en liet mijn spiraal verwijderen. En toen was het een kwestie van afwachten…

Auw. Ik heb pijn. Niet fysiek, maar wel in mijn hart. Vele tranen heb ik al gehuild. En zullen mogelijk nog blijven komen.