Weg met perfectie

Lang heb ik de wens gehad perfect te zijn. Dat was in mijn ogen het hoogst haalbare. Vroeger wilde ik het perfecte kind zijn, later het perfecte meisje en nog later de perfecte vrouw. De perfecte dochter, perfecte zus, perfecte leerling, perfecte werknemer en perfecte vriendin. Ik wilde het perfecte lijf. En… ik wilde de perfecte moeder zijn.

Was dat even een domper (zacht uitgedrukt) toen ik er achter kwam dat dat toch echt onmogelijk was.

Want hoe meer ik ging streven naar perfectie, des te verder ik er van weg leek te gaan. En des te meer ik faalde.

Tot vorig jaar. Tot ik na 5 maanden na de geboorte van mijn zoontje in een depressie belandde. En het even echt niet meer trok. Ik had rock bottom geraakt.

Voor mij was dat het moment.

Het moment waarop de knop omging.

Het moment waarop ik me realiseerde: dit kan zo niet langer.

Ik besloot het roer om te gooien. En een aantal besluiten te nemen. Hier volgen ze:

- Ik ben geen perfecte vrouw. Meestal ben ik blij, soms ben ik uitermate vrolijk, maar soms ben ik verdrietig of zelfs best wel boos. Tja, dat hoort er bij.

- Ik ben geen perfecte dochter. Meestal ben ik aardig en lief tegen mijn moeder, maar ik heb haar ook best af en toe eens vervloekt en kan nog wel eens ooit boos op haar worden. Ook dat kan gebeuren.

- Ik ben geen perfecte zus. Soms bezoek ik mijn broertjes veel in korte tijd of app ik om te vragen hoe het met ze is, maar vaak ben ik zo druk met mijn eigen ding dat ik vergeet om contact op te nemen. Zeker sinds ik verder weg ben gaan wonen en een kind heb….

- Ik ben geen perfecte werknemer. Meestal werk ik hard en luister ik open en oprecht naar wat patiënten te vertellen hebben. Maar soms ben ik moe en luister ik met een half oor, gaap ik tijdens een gesprek of irriteer ik me. Forgive me, ik ben ook maar een mens.

- Ik ben geen perfecte vriendin. Soms ben ik heel lief, meelevend en aardig, maar soms reageer ik al mijn opgekropte frustratie op mijn vriend of vriendinnen, ook al hebben ze (vaak) niet eens iets verkeerds gedaan. Sorry, je was de eerste die ik tegenkwam en bij wie ik het kwijt kon…

- Ik heb geen perfect lijf. Soms ben ik blij met hoe ik er uit zie, maar sinds de pubertijd worstel ik al met mijn gewicht en die striae over mijn hele buik heeft mijn lijf ook niet echt heel veel mooier gemaakt. Maar mijn lijf heeft wel mooi een kindje op de wereld gezet!

Maar bovenal het meest belangrijke besluit voor mij: ik ben geen perfecte moeder. Ik doe ook maar wat. Natuurlijk wil ik het beste voor Jens. En natuurlijk doe ik mijn best. Vaak geef ik het goede voorbeeld. Reageer ik geduldig. Neem ik Jens mee naar buiten en laat ik hem lekker zijn gang gaan.

Maar soms… soms lukt het me gewoon niet. Ben ik moe. Ben ik er even klaar mee. Verlies ik mijn geduld. Zit ik weer wat te veel op mijn telefoon. Krijgt hij misschien iets te lang zijn speentje, zodat ik even mijn werk af kan maken. Of kijkt hij iets te lang televisie, zodat ik op mijn gemak kan koken zonder dat er honderd keer aan mijn been wordt getrokken.

En soms.

Heel soms.

Wil ik stiekem toch nog perfect zijn.

Maar inmiddels weet ik ook dat ik van perfectie niet gelukkig wordt. En dus heb ik besloten om te volgen wat voor mij goed voelt. En me niet meer van alles op te laten leggen. En tegen mezelf te zeggen: weg met perfectie.

Ik kies voor goed genoeg. Ik kies er voor dat ik goed ben zoals ik ben. Want dat maakt me pas echt gelukkig. En dat maakt me, naar mijn idee, pas echt een goede moeder. En dat wil ik ook graag aan jou meegeven, lieve mama: jij bent mooi zoals je bent. Je bent goed genoeg zoals je bent. En je bent een goede moeder, gewoon omdat je mama bent!

Meer weten over hoe jij je perfectionisme los kunt laten? Lees mijn blog hierover op: https://theresetter.nl/hoe-kan-ik-mijn-perfectionisme-loslaten/