3 jaar geleden
Zwanger zijn: voor velen geen rozengeur en manenschijn
Het leed dat zwangerschap heet
Na lang twijfelen besloten we er voor te gaan: een tweede kindje. Door dat ik na de zwangerschap van Jens een postnatale depressie had gehad durfde ik er een lange tijd niet over na te denken, maar vorig rond de zomer kwamen daar toch de kriebels. Hoe zou het zijn als we een tweede kindje zouden mogen krijgen? Langzaam maar zeker werd het gevoel steeds sterker, tot we in oktober besloten er voor te gaan. Ik ging naar de verloskundige en liet mijn spiraal verwijderen. En toen was het een kwestie van afwachten…
Lang hoefden we niet te wachten. Net als bij Jens bleek het binnen een maand al raak. Het was even schakelen. Want ondanks dat we dit ergens wel hadden kunnen verwachten, kwam het voor ons toch als een verrassing. Enigszins geschokt, maar tegelijkertijd ook heel erg dankbaar dat het ons zo snel weer was gegund, gingen we opnieuw het zwangerschapsavontuur aan. Maar om nou te zeggen dat ik het leuk vind dat zwanger zijn… nou nee.
Hopelijk ervaren vele zwangere vrouwen het anders, maar ik denk ook dat velen van ons het lastig vinden om uit te spreken. Zwanger zijn “moet” namelijk iets heel moois zijn. Je “moet” er blij mee zijn, want “je krijgt er toch zo veel voor terug” en “jij wilde toch graag een kindje?”.
Bullshit. Althans, wat mij betreft. Iedereen ervaart het zwanger zijn anders, maar ik weet zeker dat vele moeders het echt niet altijd een pretje vonden. Dus bij deze zeg ik even waar het op staat: zwanger zijn is allesbehalve alleen maar leuk. Ja, er groeit een kindje in je buik. En ja, daar ben je (vaak) heel erg blij mee. En enorm dankbaar voor. Maar om nou te zeggen het leuk is… nee dat zeker niet. In ieder geval niet wat mij betreft.
De ongemakken, ook wel ‘kwaaltjes’ genoemd, waarmee je als zwangere te maken kunt krijgen zijn niet mis. Google maar eens en je zult schrikken van wat er zoal voorbij komt: misselijkheid, vermoeidheid, maagzuur, bandenpijn, bekkenklachten, harde buiken, aambeien, bloedend tandvlees, hartkloppingen, jeuk, kuitkrampen, obstipatie, blaasontsteking, slaapproblemen, vocht vasthouden en striae. Een nogal enorme lijst als je het mij vraagt.
Vooral de laatste weken, de laatste loodjes, zijn voor vele zwangere vrouwen het zwaarst. Je komt amper meer vooruit (alleen al het opstaan van de bank is een opgave) en je bewegingsvrijheid is nagenoeg nihil. Die enorme buik hangt aan je banden, waardoor je onderbuik ook nog even lekker mee gaat zeuren en omdat je kindje ook aan de bovenkant van je buik zoveel ruimte inneemt krijg je veel minder lucht en als bonus komt je eten zo af en toe in zure vorm retour in je mond.
En dan is er nog zoiets als de invloed van hormonen op je hele geestelijke gesteldheid, iets wat in bovenstaand lijstje niet eens is meegenomen. De klachten hierbij variëren van vergeetachtigheid en het zorgen maken over of alles wel goed is met je kindje tot flinke stemmingswisselingen of zelfs een prenatale depressie. Ook niet echt dingen waar je nou zo heel erg blij van wordt…
Kortom: ja, waarschijnlijk ben je als (aanstaande) moeder blij dat er een kindje onderweg is. Maar dat neemt niet weg dat het zwanger altijd alleen maar rozengeur en manenschijn is. Voor sommigen gelukkig wel, maar voor velen van ons zeker niet. En ook dat mag wel eens gezegd worden.
En, lieve mama, wat vond jij het minst leuk aan het zwanger zijn?