Van 0 naar 100 in 2 seconden

Toen ik nog geen moeder was kon ik er altijd zo vertederd naar kijken. Ik vond ze vooral schattig en lief en wilde niets liever dan ze knuffelen. En als ik er dan eentje vast had wilde ik 'm het liefst niet meer uit handen geven... Poeh, is dat even veranderd.

Nu ik zelf weer een baby heb kan ik niet wachten tot hij groot is. Mijn moeder zegt wel eens dat baby's eigenlijk geboren zouden moeten worden als ze 1 jaar oud zijn. En laat ik het daar nou eens vierkant mee eens zijn.

Ja, ik wilde graag een tweede kindje. Maar nee, ik wilde niet en tweede baby. Want die babytijd vind ik alles behalve leuk. Bij mij eerste kreeg ik een postnatale depressie en vond ik het zelf ronduit verschrikkelijk, maar zelfs nu het goed met mij gaat vind ik er niet heel veel aan.

Het vele huilen, wat in 2 seconden van 0 naar 100 kan gaan (van stil naar ontroostbaar) is iets wat ik niet goed trek. Vooral wanneer ik niet weet wat er aan de hand is. Weet je wel, van die momenten dat je alles hebt gecheckt (honger, vieze luier, te warm, te koud etc.) en ze om de een of andere reden toch blijven huilen. Dat ze niet gewoon aan kunnen geven wat ze willen of nodig hebben.

En dan ook die afhankelijkheid. Ze kunnen nog helemaal niks zelf. Overal moeten ze bij geholpen worden en op de meest onregelmatige tijden (precies wanneer jij als moeder even wil douchen of eten) hebben ze je nodig.

Nee, doe mij maar een peuter of kleuter. Daarmee heb je tenminste wat meer interactie en gebeurt er nog eens wat. En, niet geheel onbelangrijk, een stuk meer vrijheid als moeder... heerlijk!

En, lieve mama, hoe heb jij de babytijd ervaren? Kon je net als ik niet wachten tot je kindje groot was of kon je juist enorm genieten van zo'n kleintje in je armen?

Foto @hannekekreuger