Kind, ik hou (niet) van jou

Het is inmiddels 5,5 jaar geleden, maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren…

Al maanden worstelde ik met het moederschap. De slapeloze nachten. De borstvoeding die niet meer liep zoals ik graag wilde. Huiltjes waarvan ik geen idee had wat ze betekenden. Ondertussen ook nog eens het huishouden moeten runnen en zelf ergens tijd vinden om te douchen en te eten. En oh ja, dan waren er natuurlijk ook nog die nare herinneringen aan de bevalling.

In het begin vond ik het allemaal nog niet zo erg. Vond ik het moederschap weliswaar zwaar, maar ja… hadden niet alle moeders dat gevoel?

Naarmate de weken voorbij streken begon ik me echter steeds slechter te voelen. Ik was somber en voelde me doodmoe. Desondanks ben ik na mijn zwangerschapsverlof weer aan het werk gegaan, welgeteld zo’n 4 weken. Op dat moment vertelde mijn favoriete collega me namelijk (notabene tijdens een grote bijeenkomst met ruim 100 andere collega’s) dat ze een andere baan had, waarna ik in huilen uitbarstte en ruim 2 uur nodig had om bij te komen.

Dat moment was, achteraf gezien, eigenlijk pas een van de eerste momenten dat ik doorhad dat het echt niet goed met me ging. Ik werd na een gesprek met mijn leidinggevende dan ook ziekgemeld voor mijn werk en kwam thuis te zitten. Maar ondanks dat het de bedoeling was dat ik daardoor zou herstellen, gleed ik alleen maar verder bergafwaarts.

Twee weken na mijn ziekmelding stond ik op een avond tegenover mijn vriend in onze slaapkamer en vroeg ik hem om me alsjeblieft in huis te houden. Twee verdiepingen lager lagen namelijk, in een bakje op het tafeltje naast de voordeur, een paar autosleutels. Sleutels waarover ik in gedachte visualiseerde hoe ik ze op zou pakken, ermee de deur uit zou lopen, de auto zou starten en waarmee ik , later die avond, tegen een boom aan zou rijden. Maar ja, dat stuk vertelde ik hem natuurlijk niet. Want ja, hoe kon ik ook?

Hoe vertel je je vriend met wie je al zes jaar samen bent, en met wie je bijna een halfjaar een kindje hebt dat je suïcidaal bent? En eigenlijk het liefst helemaal geen moeder meer zou willen zijn? Dat kan toch niet? En dus hield ik mijn mond. En ik vroeg hem enkel om me thuis te houden. Gelukkig luisterde hij.

Dus keken we die avond samen een film. Ik weet al niet eens meer precies welke film, al deed dat er heel eerlijk gezegd ook helemaal niet toe. Ik was veilig. En dat was alles wat telde.

De volgende ochtend hing ik om stipt acht uur bij de huisarts aan de lijn. Met de vraag of ik alsjeblieft nog dezelfde ochtend langs kon komen. Gelukkig kon er snel ruimte gemaakt worden en zat ik nog geen halfuur later tegenover hem aan zijn bureau, waar ik hem vertelde over al die slapeloze nachten. Over hoe ik soms als een halve zombie de dag doorkwam. Over hoe ik mijn aandacht maar half bij gesprekken kon houden.

Ik vertelde hem over hoe ik sinds dat moment was ziekgemeld op mijn werk en thuis was komen te zitten. Over hoeveel slechter ik me vanaf dat moment was gaan voelen. Over hoe de dagen soms nog veel langer leken te duren dan de nachten. Over hoezeer ik de rust niet meer leek te kunnen vinden. Over hoe ik mijn kindje alsmaar leek te horen huilen, zelfs wanneer hij in zijn bedje lag te slapen.

Ik vertelde over dat ik voor mijn gevoel niet eens vijf minuten op een dag kon vinden om te douchen. Over hoe ik me, als ik het dan toch deed, direct weer schuldig voelde over ‘ál’ die tijd die ik voor mezelf had genomen. Maar bovenal vertelde ik hem over hoe zwaar het op dat moment allemaal voor me voelde. En dat ik het, als het zo nog langer doorging, gewoon allemaal niet meer trok.

En dus volgde na afloop van ons gesprek de conclusie: ik had een postnatale depressie.

Inmiddels is het ruim 5,5 jaar later en gaat het echt ontzettend goed met me. Sterker nog, ik ben inmiddels niet moeder van één, maar van twee kindjes. Iets meer dan twee jaar nadat ik de diagnose postnatale depressie kreeg beviel ik van ons tweede zoontje. En ondanks dat ik echt wel bang was dat ik mogelijk weer een depressie zou krijgen is die tijd mooier verlopen dan ik zelf ooit had kunnen dromen. En zijn we nu dolgelukkig met ons gezin.

Het is mijn droom om andere vrouwen te laten zien dat je zelfs na een nare ervaring (ongeacht of je nu een postnatale depressie hebt gehad net als ik, of dat je het moederschap gewoon als heel pittig hebt ervaren) echt nog heel veel kan genieten van het moederschap. En dat het beter kan eindigen dan je zelf ooit had kunnen bedenken.

Om die reden bracht ik afgelopen week mijn eerste boek uit, wat heet ‘Kind, ik hou (niet) van jou’, waarin ik het volledige verhaal van mijn depressie én herstelperiode deel. Lijkt het je leuk om het boek te lezen? Het boek is sinds gisteren verkrijgbaar via: www.lizavanderveeken.nl/boek!