Van 8 uur huilen per dag naar tevreden baby in slechts 2.5 week

“Waarom heeft niemand mij dit ooit verteld?!” Die vraag heb ik me de afgelopen weken regelmatig gesteld. En ik zal je uitleggen waarom.

Toen Gijs net geboren was leek hij een heel tevreden baby. Maar ja, dat was omdat hij nog moest wennen aan deze wereld. Met de dag begon hij namelijk meer en meer en meer te huilen. In eerste instantie viel dit nog binnen het “normale” babygehuil, maar al snel werd het gehuil zo veel meer dat het extreem te noemen viel. Overdag huilde Gijs een beetje, maar zodra de kraamhulp naar huis ging was het feest in huis, een huil en krijsfeest wel te verstaan, want rond half zes in de avond begon het gehuil en hield vervolgens wel tot 2 à 3 uur in de nacht aan En dan nog het ergste: Gijs was ontroostbaar.

Van alles probeerden we. Meer voeding. Minder voeding. Borstvoeding. Flesvoeding. Voeding indikken. Probiotica bij de voeding. Rondjes lopen met Gijs in de draagdoek. Liggend bij mama of papa op de buik. Huid op huid. Wiegen. Wiebelen in de maxi cosi. Wandelen. Regelmaat inbouwen. Totale structuur. En zelfs tijden laten huilen. Maar niets hielp.

Na een kleine week (en de niet zo geruststellende suggestie van de kraamhulp dat we ons kindje overdag misschien te weinig knuffelden waardoor hij zoveel zou huilen – iets wat me vooral een slecht gevoel gaf maar totaal niets hielp) leken we er achter te zijn wat de oorzaak was. Steeds vaker zag ik namelijk dat hij zijn lijfje volledig aanspande. Dat hij krom leek te trekken in een C-vorm. Dat hij een voorkeurshouding had. Dat hij de voeding niet leek te verdragen. En dus trokken we de conclusie: hij had pijn.

We maakten een afspraak bij een osteopaat. Dat had bij ons oudste zoontje namelijk heel goed geholpen. Ik wist dat het na 1 behandeling waarschijnlijk niet over zou zijn, en dus wachtte ik rustig het effect af. Maar helaas, 2 weken later en 3 behandelingen verder leek er maar weinig veranderd. Gijs huilde nog steeds zo’n 5 tot 8 uur per dag en was vaak ontroostbaar.

Ondertussen was het slaaptekort zo enorm toegenomen dat ik nog maar half kon functioneren. En steeds wanneer iemand me vroeg hoe het ging kon ik alleen maar huilen. Er waren ook goede dagen (lees: met “slechts” 3 uur huilen per dag) en dan voelde ik me iets beter. Maar daar tegenover stonden vele momenten dat ik het niet meer zag zitten. Dat ik even geen moeder meer wilde zijn. En tegelijkertijd niets liever wilde dan mijn kind van zijn pijn af helpen.

Toen Gijs 3.5 week oud was, mijn schoonouders en eigen moeder al twee nachten in huis waren geweest om Gijs in de nacht te verzorgen zodat we eindelijk eens een keer konden slapen en ik dus iets meer energie had, besloot ik dat het genoeg was. Ik zou er alles aan doen om mijn kind te helpen. Ik ging naar het consultatiebureau en de huisarts. Maar daar kreeg ik slechts de – totaal niet helpende – adviezen om het even aan te kijken. Mijn kind was een huilbaby. En daar was in de meeste gevallen niets aan te doen. Waarschijnlijk zou het met drie maanden wel over gaan. Nou, mooi niet dat ik daar op ging wachten…

En dus zocht ik verder. Ik werd een echte google moeder. En na een tijdje zoeken leek ik ineens de oplossing te hebben gevonden….

Ik kwam terecht op de website van Chiropractie de Eem. En ineens vielen alle puzzelstukjes op zijn plek. Er stond namelijk een heel stuk over huilbaby’s en ik herkende mijn zoontje volledig in de beschrijving. Ook las ik hier een mogelijke verklaring voor het huilgedrag. Bij de geboorte was Gijs namelijk blijven hangen met zijn nekje, omdat hij zijn hand om zijn schouder heen had geslagen. Hierdoor was zijn hoofdje vlot geboren, maar kwam de rest niet automatisch mee en heeft de verloskundige hem een handje moeten helpen. Mogelijk is hierdoor veel spanning op zijn nek komen te staan, wat later resulteerde in veel pijn.

Afijn, ik maakte direct een afspraak. In eerste instantie kon ik pas een week later terecht. Ik stortte nog net niet in, want ik zag het echt totaal niet zitten om nog zo lang te wachten. Maar net toen ik op het punt stond om verder te zoeken naar een andere chiropractor kwam daar het verlossende telefoontje: ze hadden een uitvaller en dus kon ik 2 uur later al terecht als ik wilde. Ik schreeuwde volgens mij nog net niet door de telefoon hoe dankbaar ik was en accepteerde direct de vrijgekomen plek.

2 uur later zat ik er dus. Bij de chiropractor. Een plek waarvan ik nooit had gedacht waar ik ooit terecht zou komen met mijn pasgeboren kindje. Want tja, in mijn hoofd stond een chiropractor bekend als “de kraker”, en dat was wel het laatste wat ik mijn kindje aan wilde doen. Gelukkig had ik even later een totaal andere ervaring.

We kwamen de behandelkamer binnen en de chiropractor stelden me een enorme lijst met vragen. Ik zal je de details besparen, maar Gijs zijn gedrag van de afgelopen weken werd tot in de puntjes uitgepluisd. Vervolgens werd de behandelmethode uitgelegd. Met een aantal (ik denk dat ik er later wel bijna 100 telde) klikjes op zijn nek, schouders en rug zou hij geholpen zijn. Dit zou zo’n 5 keer herhaald moeten worden in een periode van ongeveer 2 weken en dan zouden zijn klachten vrijwel weg moeten zijn.

De chiropractor liet me vervolgens zelf zo’n klikje voelen op mijn hand. Het klonk best heel hard, maar voelde als een heeeeel zacht tikje. En dus ging de chiropractor vervolgens aan de slag. Het duurde denk ik nog geen twee minuten. En in tegenstelling tot bij de behandeling bij de osteopaat lag Gijs hier niet heel hard te krijsen, maar was hij volledig ontspannen.

Na de eerste behandeling was het huilen al heel veel minder dan daarvoor. Gijs leek veel meer ontspannen, was ineens 9 van de 10 keer wel te troosten en huilde niet meer dan 3 uur per dag. Maar, we waren er nog niet. En dus gingen we in de loop van 2 weken nog 4 keer terug. En wauw, wat een verschil maakten die behandelingen.

In een periode van 2 weken tijd begon het huilen steeds meer af te nemen. Konden we steeds meer onderscheid maken tussen de huiltjes (en wisten we steeds beter of hij honger had of bijvoorbeeld een vieze luier. Leek de pijn steeds meer af te nemen. Kon hij zijn hoofd ineens naar links draaien. Lag hij niet meer in een C-houding. Viel hij zonder te huilen of na slechts een paar minuutjes huilen in slaap. En hadden we dagen waarop hij niet meer dan een halfuur (!) in totaal huilde. Kortom: we hadden een totaal ander kind – een tevreden baby.

“Waarom heeft niemand me dit ooit verteld?!” is de gedachte die nog regelmatig door mijn hoofd spookt. Er zijn zoveel ouders die te maken hebben met een huilbaby, en die waarschijnlijk hetzelfde advies krijgen als wij: zit het maar uit. En dat is zo’n zonde!

Want inmiddels weet ik dat het ook anders kan. En dat er in 90% van de gevallen (ja bij 90% van de huilbaby’s is behandeling bij een chiropractor effectief!!) wel iets aan te doen is. En je in 2 weken tijd een totaal ander kindje kan hebben. En er zomaar ineens 8 uur tussen de voedingen kan zitten, waardoor je van 2 uur slaap per nacht naar 7-8 uur slaap kan gaan….

P.s. ben je benieuwd naar het artikel wat ik las over huilbaby’s? Ga dan naar https://www.chiropractiedeeem.nl/huilbabys/. En op https://www.youtube.com/watch?v=Kv8Qn8UXAUE vind je een heel duidelijk filmpje met uitleg over de behandeling.

Foto @hannekekreugerBen je benieuwd naar de cursus die Happy Me Happy Mommy zelf aanbiedt? Kijk dan op de Mamaplaats Academy!