Ik ben een dochter.
Ik ben een zusje.
Ik ben een moeder.
Ik ben een vriendin.

Ik werk als holistisch coach en energetisch werker.
Ik werk (nog) als markeer en designer in de hiphop scene.
Ik “werk” - most of my time - als moeder.

Zoveel jassen, zoveel petten, zoveel verschillende uitersten, zoveel verschillende delen van mezelf. Ik had het gevoel dat ik continu moest schakelen tussen al deze delen, en alsof ik nu een keuze moest maken voor welk deel ik zou gaan.

Afgelopen maand (25 januari) is Jaya-Rose 6 maanden oud geworden, de tijd vliegt! Echt niet normaal. En wat is het leven toch een feest met ons mooie meisje.

Terwijl het vuurwerk aan alle kanten knalt, de meest sierlijke kleuren vanuit onze woonkamer te bewonderen zijn, de hond trillend op bed ligt en onze baby ziek op bed ligt, knalt het bij mij binnen. Wat. Een. Jaar. Was 2022.

Zo aan het einde van het jaar vind ik het fijn om, hoe cliché het ook klinkt, te reflecteren op het afgelopen jaar. Elk jaar verbaast het me weer hoe snel een jaar voorbij vliegt en hoeveel er kan gebeuren in een jaar. Zeker de afgelopen zes jaar zijn niet saai geweest. Ik verhuisde naar Bali (en weer terug) en reisde door Portugal en Spanje. Ik begon als motiverende spreker en coach, richtte verschillende online community's op, runde een platform voor persoonlijke ontwikkeling en inmiddels ben ik holistisch coach en geef ik energetische massages. Hoe dynamisch de afgelopen jaren ook zijn geweest, geen enkel jaar evenaart 2022. Het jaar waarin ik mama mocht worden.

Ik ben alweer anderhalve maand aan het werk sinds de geboorte van mijn dochtertje Jaya-Rose. Het is bizar hoe 3 maanden (verlof) voorbij vliegen, hoe heel je leven 180 graden kan draaien en hoeveel er kan gebeuren in zo’n korte tijd. Jaya-Rose is alweer 4,5 maand oud, ik geniet van haar ontwikkelingen, maar soms komt er weer een intens verdriet naar boven.

Persoonlijke ontwikkeling, iets waar ik me al zo’n 10 jaar mee bezig houdt en zo’n 6 jaar intensief. Stapels boeken lezen, cursussen volgen, zelfonderzoek, talks bekijken en naast kennis en informatie tot me nemen mag ik ook al een aantal jaar vrouwen coachen/begeleiden. Ik dacht oprecht dat ik een mooie fundering had gelegd, een basis met een way of life die altijd mee kan bewegen in welke fase van mijn leven dan ook. 

Toen wij een telefoontje kregen van de kinderarts, met het nieuws dat Jaya-Rose downsyndroom heeft, zag ik al mijn dromen als gezin in duigen vallen. Een intens verdriet en paniekgevoel nam mij over. We gaan niet meer kunnen reizen (we love to travel) en we gaan niet meer in het buitenland kunnen wonen. Ik zal niet de dingen kunnen doen mét haar, zoals mijn moeder met mij deed. Ook zal ze geen moeder worden en ik dus geen oma. Álles wordt anders. 

Ik ben er klaar mee. 

Tien minuten na de geboorte van mijn dochtertje, Jaya-Rose, kregen wij te horen dat de kinderarts een kans zag op downsyndroom. Een kleine kans, maar toch een kans. Al hebben wij maar twee dagen hoeven wachten op de eerste uitslag van haar bloedonderzoek … het waren twee verschrikkelijk lange dagen. De hele dag gaat er van alles door je heen. Gevoelens zoals schaamte en schuldgevoel namen bij mij de overhand. Een gevoel van schaamte voor de diagnose, daarna schuldgevoel tegenover je kind omdat je basically schaamte voelt voor wie ze is en dan erachteraan weer schaamte om het feit dat je je schaamt. Volg je het nog? :).