Intens verdriet kan me zomaar overvallen

Ik ben alweer anderhalve maand aan het werk sinds de geboorte van mijn dochtertje Jaya-Rose. Het is bizar hoe 3 maanden (verlof) voorbij vliegen, hoe heel je leven 180 graden kan draaien en hoeveel er kan gebeuren in zo’n korte tijd. Jaya-Rose is alweer 4,5 maand oud, ik geniet van haar ontwikkelingen, maar soms komt er weer een intens verdriet naar boven.

Mocht je mijn blog voor het eerst lezen, op 25 juli is ons dochtertje geboren en kreeg zij de diagnose Downsyndroom. Wij wisten dit niet van tevoren, na een traumatische bevallingservaring klapte dit nieuws in als donderslag bij heldere hemel.

De eerste twee tot tweeënhalve maand heb ik niet op een roze wolk kunnen zitten, ik heb ook fijne momenten ervaren (gelukkig) maar het ebde ook snel weer weg. Het was allemaal veel bij elkaar, fysiek, emotioneel en mentaal. De diagnose en het intense verdriet wat daar bij kwam kijken en nog steeds (waarvan ik nu weet dat wat ik ervaar levend verlies heet). Ik had een achtergebleven placenta rest die vorige maand pas werd verwijderd, ik heb zeker een goede drie maanden na de bevalling nog door gebloed. Grotendeels met stolsels, waardoor ik me niet fijn voelde om de deur uit te gaan en om aan te doen waar ik zin in had. Dan ook nog je lichaam dat je opnieuw mag omarmen en accepteren, accepteren dat je bevalling niet is gegaan zoals je voor ogen had, accepteren dat je dochter een diagnose heeft, oude trauma’s die aangewakkerd werden waardoor ik bij de praktijkondersteuner kwam … en eigenlijk ‘geen tijd’ om alles een plekje te geven want ik moest weer aan het werk, en ik heb nu een baby waarvoor ik moet zorgen.

Ik durf nu te zeggen dat ik echt paniek kreeg in de laatste weken van mijn verlof, ik voelde me NIET klaar om ‘terug te keren in het normale leven’. Ik voelde me kwetsbaar, breekbaar, emotioneel, instabiel en heb zelfs meerdere malen gehuild als iemand me vroeg ‘hoe gaat het met je?’. ‘Ik ga niet terug naar werk, ik wil niet, ik kan het niet’, zei ik tegen mijn vriend met een gevoel alsof ik bij mijn keel gegrepen werd en mijn hielen in het zand stak. Maar, ik sprak met mezelf af om toch gewoon te gaan en eerst aan te voelen hoe dat zou zijn. Nu anderhalve maand verder ben ik blij dat ik die afspraak maakte, ik voel me stukken beter, het is fijn om even de deur uit te zijn en weer ‘gewoon Leena’ te zijn.

Ook kan ik intens genieten van Jaya-Rose, dit was in de eerste weken wel anders, ik voelde niet meteen een binding zoals ik vooraf dacht dat ik die zou voelen. Voor mij heeft de diagnose hier ook mee te maken en mijn eigen staat van zijn in die periode. Maar nu ben ik echt een trotse mama, ik zit grotendeels op een roze wolk, ik laat iedereen foto’s en video’s van haar zien en heb de grootste lol met haar. Toch kan er een gevoel van intens verdriet mij soms weer overnemen. Als ik weer een zwangerschapsaankondiging zie online, een trotse ouder met een pasgeboren baby (zonder syndroom), een ander baby’tje van ongeveer dezelfde leeftijd die een nieuwe mijlpaal heeft, of als ik een ouder kindje zie met downsyndroom. Voor mij allemaal momenten die voor mij ineens weer een keiharde confrontatie zijn ‘Oja, JR heeft downsyndroom’ en dan voor ik het weet rollen de tranen al over mijn wangen.

Maar gelukkig weet ik nu, dankzij een andere mama, dat dit gevoel dus levend verlies heet. Terugkerende gevoelens van verdriet en rouw die ik meer en meer weet te accepteren, want dit zal voor altijd blijven. En ik hoor je denken ‘maar je hebt je kindje toch niet verloren?’, klopt! Maar ik heb wel een ‘gezond’ kindje verloren, of eigenlijk beter gezegd … ik heb het beeld dat ik schetste in mijn hoofd verloren. Want, Jaya-Rose IS gezond, maar is gewoon extra bijzonder en dat kan in deze maatschappij soms confronterend zijn.

Pfff, weet je … ik had de laatste tijd geen ruimte in mijn hoofd, maar nu ik eenmaal typ kan ik niet meer stoppen. Misschien moet ik maar gewoon een boek gaan schrijven en nu stoppen met deze blogpost want ik ga van de hak op de tak :).

Tot zover even een update!

Heel veel liefs,

Leena

LEES OOK VORIGE BLOG: Een kind (met een extra chromosoom) is de ultimate mindset test