De (her)ontdekking naar mijn identiteit

Ik ben een dochter.
Ik ben een zusje.
Ik ben een moeder.
Ik ben een vriendin.

Ik werk als holistisch coach en energetisch werker.
Ik werk (nog) als markeer en designer in de hiphop scene.
Ik “werk” - most of my time - als moeder.

Zoveel jassen, zoveel petten, zoveel verschillende uitersten, zoveel verschillende delen van mezelf. Ik had het gevoel dat ik continu moest schakelen tussen al deze delen, en alsof ik nu een keuze moest maken voor welk deel ik zou gaan.

Zo lang ik me kan herinneren ga ik altijd kort en bondig door processen en fases heen, en het lijkt met het jaar sneller te gaan. Zeker sinds de ontdekking van mijn zwangerschap en daarna de geboortediagnose van onze dochter, lijken de processen - en dus mijn persoonlijke ontwikkeling - met een snel tempo te gaan.

Al die jaren probeerde ik mezelf te kaderen… eerst had ik bijvoorbeeld de overtuiging dat ‘spiritualiteit’ niet voor mij was weggelegd in dit leven, want ik was ‘niet vrouwelijk genoeg’ en ‘ik zit teveel in die hiphop vibe’. Ik had een beeld geschept hoe ‘spiritualiteit’ eruit zou moeten zien, welk dieet erbij zou horen, welke kleding erbij zou horen en aan de hand van een vertekend beeld hield ik mezelf klein. Anyhow…

Ook weer in deze fase van mijn leven, nu mijn dochter 15 maanden is, begin ik te beseffen dat ik mezelf nog steeds klein heb gehouden. Zwangerschap en een bevalling voelde kwetsbaar, de diagnose van onze dochter voelde kwetsbaar… IK voelde me zacht en kwetsbaar. Hierdoor ben ik naar achteren gaan leunen en heb ik me meer bezig gehouden met mijn spirituele ontwikkeling. Ik dacht dat ik afscheid had genomen van de urban/hiphop Leena. Dit deel van mezelf pastte niet meer in mijn nieuwe leven, in mijn leven als moeder.

Wat een bullshit, lol.

Nu het hele moederschap, de diagnose en ook mijn zwangerschapshormonen zijn geland en er weer meer ruimte ontstond voor mezelf als individu - niet als moeder - voelde ik ineens weer een vuurtje branden die ik dacht niet meer te hebben. Het vlotte, het snelle, de jonge “urban” vibes in mij kwamen ineens weer de hoek om kijken. Oh shit…

Ik dacht dat ik gewoon een nieuwe identiteit had ontwikkeld, mama. En dit heb ik ook, maar die andere kanten van mezelf zijn er ook gewoon nog steeds. Alles bestaat naast elkaar en alles mag naast elkaar bestaan. Het voelt als een vernieuwde, of beter gezegd: verdiepende (her) ontdekking naar mijn identiteit.

Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Wat is mijn waarheid? En hoe kan ik mijn waarheid nog meer leven?

Ik vind dit altijd al interessante vragen, maar het moederschap geeft echt een hele andere dynamiek aan deze vraagstellingen (voor mij).

Wie ben jij? Wat is jouw waarheid? Ben je moeder? Dan ben ik ook benieuwd of je vooral moeder bent of dat je ook ruimte hebt voor jezelf te zijn?