2022 bracht een intens verdriet met zich mee

Terwijl het vuurwerk aan alle kanten knalt, de meest sierlijke kleuren vanuit onze woonkamer te bewonderen zijn, de hond trillend op bed ligt en onze baby ziek op bed ligt, knalt het bij mij binnen. Wat. Een. Jaar. Was 2022.

Jaya-Rose (onze dochter) voelt zich al de hele week niet fijn, en ik maak me zorgen. De dokter zegt dat het ‘gewoon’ een virus is of een infectie, het is vervelend voor haar én ons, maar ik voel een angst. Een angst die dieper zit, een nerveus gevoel dat al de hele week door mijn eigen zieke lichaam giert, maar waar ik nog geen ruimte voor had gemaakt.

Al pratend met Niels over het afgelopen jaar wordt die angst helder en ik schiet vol. Een intens verdriet komt omhoog.

Ik heb een hoop meegemaakt in mijn leven, al zeg ik het zelf. Toen mijn ouders uit elkaar gingen op mijn 15e ging ik jarenlang op survivalmodus. Mijn vader vertrok naar het buitenland, onze villa - waar mijn moeder, onze honden, papegaai en ik nog woonden - moest per executie verkocht worden. Al onze spullen gingen uit voorzorg de opslag in op de naam van mijn oma (mochten er deurwaarders spullen opeisen), we sliepen op onze matras op de grond en leefden vanuit koffers en verhuisdozen. Dit is even een snippet aan gebeurtenissen uit die periode. Maar hoeveel alles bij elkaar ook is geweest, niks lijkt dat wat ik nu ervaar te evenaren.

Laat me duidelijk zijn, ik ben DANKBAAR voor onze dochter. Ik ben dankbaar voor haar gezondheid, ik omarm haar volledig, ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld en ik zou NIKS anders willen aan haar. Maar… ja, die voelde je vast al aan komen. Er is een kleine maar, die wel groots voelt.

Dat ze deze week ziek is heeft een pijn aangewakkerd in mij die ontstaan is na haar geboorte, een pijn die levend verlies heet en waar ik vaker over heb geschreven. Als ouder van een kind met een syndroom neem je als het ware afscheid van je kind, je kind hoe je tijdens (of voor) de zwangerschap dacht wie hij/zij zou zijn. Dit neemt een verdriet met zich mee (een gevoel van rouwen) dat altijd zal blijven en elk moment omhoog kan komen. Nu ze ziek is, ik niet goed weet wat er met haar is en of ze zich al iets beter voelt, voel ik een angst dat ik haar nu volledig zal kwijtraken.

En al schrijvend van deze blog kom ik tot een nieuwe eye-opener. Misschien heb ik haar diagnose nog niet volledig een plekje gegeven, ik weet het wel zeker. Ik heb afscheid moeten nemen van het beeld dat ik had tijdens de zwangerschap. Nu ze ziek is, maak ik me zo zorgen om haar dat het voelt alsof ik het laatste deel wat ik nog van haar heb, ga verliezen. Maar dit is niet waar.

Ik heb afscheid moeten nemen van een verwachting die ik zelf heb gecreëerd, maar ze is meer dan die verwachting, veel meer. Ze is nog leuker, nog grappiger, nog intelligenter, nog mooier, nog specialer. Dus note to myself: ik ga dat laatste deel niet verliezen, want er is geen laatste deel. Zij is niet die verwachting. Zij is Jaya-Rose.

Lees ook: 7x haalbare goede voornemens voor moeders