2 jaar geleden
Levend verlies, rouwen om het verlies van een "gezond" kind
Ik wist mij geen raad meer met mezelf, ik googelde op 'postnatale depressie' en 'PTSS' maar blijkbaar was ik in rouw
Toen wij een telefoontje kregen van de kinderarts, met het nieuws dat Jaya-Rose downsyndroom heeft, zag ik al mijn dromen als gezin in duigen vallen. Een intens verdriet en paniekgevoel nam mij over. We gaan niet meer kunnen reizen (we love to travel) en we gaan niet meer in het buitenland kunnen wonen. Ik zal niet de dingen kunnen doen mét haar, zoals mijn moeder met mij deed. Ook zal ze geen moeder worden en ik dus geen oma. Álles wordt anders.
Er ging nog zoveel meer door mij heen, maar dit is waar al die gedachten vooral om gingen. Het is bizar hoe ver vooruit je kunt denken, hoe je toch stiekeme verwachtingen schept en een beeld creëert die in de werkelijkheid totaal anders kan uitpakken. Het leven is en blijft onvoorspelbaar.
De afgelopen weken
Dit diepe en intense verdriet is er de afgelopen weken uit gekomen. Ik wist me geen raad meer met mezelf en dacht niet meer in staat te zijn om straks te beginnen met werken. Ik voelde me futloos, grotendeels vlak in emoties of ik had ineens extreme huilbuien. Zodra iemand mij oprecht vroeg: "Hoe gaat het met je?", brak ik in tranen uit. Ik had echt géén idee hoe ik me voelde, want ik was zo confused en vond deze vraag extreem k*t.
Huilen zodra ik een bevallingsvideo zag, of dit nu een echte bevalling was of in een film/serie, huilen als mijn vriend de plekken masseerde waar ik mijn rug weeën heb gevoeld en huilend in slaap vallen om 20:00 uur, wanneer mijn vriend ging trainen. Ik zat echt even in een diep zwart gat en ik schrok van mijn eigen gedachten en emoties. Het bracht mij terug naar de periode na de scheiding van mijn ouders, waarin ik ook echt niet lekker ging.
Ik googelde naar "postnatale depressie" en "PTSS". Ook deed ik online testen en ik kreeg bij beiden de uitslag: "U heeft misschien x, neem contact op met uw huisarts".
Totdat er een lieve mama in mijn DM terecht kwam en mij de term "levend verlies" stuurde met een artikel over deze term. Ineens viel er zoveel op zijn plek. Ik voelde me begrepen, gehoord en gezien. Het verklaart niet al mijn verdriet, maar wel een hoop en daarom wil ik dit graag met jou delen. Misschien kan dit ook voor jou een stukje comfort geven en kan ook voor jou een helingsproces starten (of bevorderen).
Wat is levend verlies?
Levend verlies is wanneer je een ouder wordt/bent van een kind met een beperking of chronische aandoening. Je verliest hierbij niet je kind, maar wel de verwachting van een “gezond” kind. Je kunt verdriet hebben om het feit dat het anders zal lopen dan je verwacht had en je kunt je druk maken om de toekomst van je kind.
Mocht je jezelf hierin herkennen en wil je graag verbinden met gelijkgestemden? Stuur mij dan vooral een berichtje!
Heel veel liefs, Leena
Persoonlijke Instagram: @leenaworld
Mijn Instagram voor awareness rondom Downsyndroom: @houseofsoulshine.nl
Lees ook: "Wow: zó lang duurde de langste zwangerschap ooit!"
Anoniem
Indd zo herkenbaar. Ons dochtertje werd helemaal onder het vocht geboren. Met een heel dik lymfoedeem voetje. De arts sprak met de woorden . U hoeft zich vooralsnog geen zorgen te maken maar we denken dat ze het Turnersyndroom heeft en weg was ie. Dat. Net na 8 jaar wachten eindelijk moeder van een klein meisje. Onderzoeken werden gedaan. Ze bleek een hartafwijking te hebben. Maar die roze wolk maakte plaats voor een intens verdriet. Het besef dat onze dochter vanalles mankeerde. En wat de toekomst ons zou brengen. Onze verwachtingen over ons klein gezinnetje ging gepaard met verdriet en veel zorgen. Dus deze blog laat veel puzzelstukjes in elkaar vallen..... Nu is onze dochter 10 jaar en ze is een heerlijk kind. Die in die 10 jaar al veel heeft meegemaakt. Veel mensen kunnen een voorbeeld aan haar nemen. Wist ik 10 jaar geleden maar joe ze het nu doet,want dan had ik meer genoten van haar. Ipv de zorgen de bovenhand te geven❤️
Heel herkenbaar. 17 jaar terug was er niets over beschreven. Gedurende 17 jaar gaat mijn leven met ups en downs. Krijg hulp van een maatschappelijk werker. Voor een aantal maanden geleden stuurde zij een filmpje van een persoon die een lezing gaf over levend verlies. Je krijgt er telkens mee te maken. Na 17 jaar . Het vervolgonderwijs momenteel. Nu zit ze op een veilige school met veel begeleiding. Straks niet meer. Kan ze dit aan? Maatschappij is hard. Ik houd mijn hart vast. Maar als ik naar mijn dochter kijk, dan ben ik trots. Ze haalt ook goede naar boven ondanks dat het voor haar niet gemakkelijk is. Ze is een strijdster. Voor jou sterkte. Groetjes Bianca
Anoniem
Wauw wat mooi en puur geschreven!
Mildredje
Wat heb je dat weer duidelijk verwoord. Het blog over 'levend verlies' maakt heel veel duidelijk. Het is zó logisch als je het leest. Heel veel sterkte samen.🤗💞