Het is 14.50 uur. Ik word in het ziekenhuisbed richting de OK gereden. Tobie moet zich volledig omkleden en ik word ondertussen verdoofd via de ruggenprik die er al in zit. Nog even is het spannend, gaat de verdoving zijn werk doen of niet? De 2e ruggenprik heeft me niet hetzelfde verdoofde gevoel gegeven als de eerste, dus de vraag is of hij wel juist zit. Het bed wordt met het voeteneinde naar boven geplaatst, zodat de verdoving verder naar boven zakt. Na een aantal minuten is het gelukkig duidelijk dat ik niets meer voel. De keizersnede kan beginnen.

Het is ongeveer half 8 ‘s avonds. Ik neem plaats op de behandeltafel en er wordt een ballon ingebracht om de ontsluiting verder op gang te helpen, want 1cm is niet genoeg om mijn vliezen te breken. Ik ben op het moment 38 weken zwanger, heb zojuist te horen gekregen dat ik zwangerschapsvergiftiging heb en dat onze kleine man geboren moet worden. Terwijl ik aan de monitor lig, voel ik hoe mijn baarmoeder kleine krampjes voortbrengt. Het plaatsen van de ballon zorgt direct dat mijn eerste weeën op gang komen. Licht ongemakkelijk gevoel, maar absoluut niet vervelend.

De weken in aanloop naar de uitgerekende datum verlopen moeizaam. Ik vul mijn dagen thuis met rondstruinen op social media, youtube filmpjes kijken en zorgen dat ik het niet te warm heb. In mijn bikini zit ik op een strandstoel in een badje (hallo afkoeling!) en kan ik dagelijks wel uren voor de spiegel staan, kijkend naar mijn lichaam, mijn grote ronde buik. “Kan deze buik nog groter?” De poll uitslag op mijn instagram story zegt me dat dit kan haha. En ondanks alle ongemakken ben ik zo ontzettend trots, trots op mijn lichaam, genietend van alle bewegingen in mijn buik.

Na het overlijden van mijn vader, stort ik me op het regelen van de laatst nodige zaken samen met mijn moeder en het ontwerpen van de rouwkaart. Deze moet uiteraard direct de deur uit. Doordat we te maken hebben met Corona laten de regels het op dit niet toe om meer dan 20 mensen in de zaal te ontvangen, waar de begrafenis zal plaats vinden. Dit beeld, dit afscheid, is zo compleet anders dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

Het is donderdag 14 mei 2020. Ik heb een bericht ontvangen van de HEMA dat mijn fotoboekje gereed is om afgehaald te worden. Dus dat is wat ik dan ook meteen ‘s ochtends doe. Het boekje wat ik heb gemaakt, beschrijft het verhaal van onze nog ongeboren zoon en de dag die hij had kunnen spenderen met mijn vader, zijn opa, als deze ziekte hem morgen niet bij ons weg zou halen. Hoe opa hem zou leren darten in zijn tuin, trots op hem zou zijn. Hoe ze samen een visje zouden eten.. De gedachte alleen al zorgt voor tranen in mijn ogen. Bij dit kleine verhaaltje staan tekeningen van momenten die hadden kunnen zijn. Op de voorkant zitten ze op de bank en geven ze elkaar een boks. Een gebaar die een ieder die mijn vader kent, met hem zal associëren.

Het voelt gek om een gesprek te voeren over euthanasie terwijl je zelf over ruim twee maanden nieuw leven op deze wereld gaat zetten. Toch is dit het gesprek dat plaats vind met mijn vader op dit moment. En het is begrijpelijk.. Hij kan op dit moment nog zo weinig vreugde uit zijn leven halen, de ziekte ALS maakt hem kapot van binnen uit. Hij kan ondertussen al bijna niets meer, eten begint te zwaar te worden en hij heeft hele dagen pijn. Ondraaglijke pijn. Deze laatste weken dat mijn vader nog in mijn leven is, terwijl er nieuw leven in mij groeit, zorgt voor een mentale last die onmogelijk te beschrijven is.

Wanneer ik aan een rolstoel denk, denk ik aan zo’n inklapbare versie. Eentje waarbij je alle spierkracht in je armen nodig hebt om zelfstandig vooruit te kunnen. Deze variant, de stoel waarin mijn vader nu zit, ziet er heel anders uit. Ik neem er met mijn groeiende buik in plaats terwijl ik op de koffie ben. “Comfortabel wel!”, zeg ik enthousiast. Goh, enthousiast zijn over een rolstoel, voelt toch een beetje gek. Maar het fijne aan deze mooie stoel is, dat hij er voor zorgt dat mijn vader weer buiten kan komen. Een rondje mee de hond uit laten, nog even een bezoekje komen brengen aan onze net verbouwde tuin volgende maand. Nog even met eigen ogen genieten van deze mooie dingen, de zonnestralen voelen op zijn gezicht.

Tijdens ons verblijf in Brugge ontdekte ik tijdens het wandelen langs de grachten dat het niet alleen de vermoeidheid was waar ik last van heb. Ondertussen blijkt dat ook mijn bekken helaas zorgt voor de nodige pijntjes. Zodra ik weer aan het werk ben na onze babymoon en ik 38 uur per week op mijn bureaustoel moet spenderen, blijkt al snel dat dit de klachten enkel verergerd. In overleg met mijn leidinggevende besluiten we dat ik 2 uur eerder van mijn werk vertrek de komende weken, in de hoop daarmee zo lang mogelijk aan het werk te blijven.

Het is 24 februari 2020, corona begint langzaam de hele wereld in zijn macht te krijgen en wij vertrekken op onze babymoon naar Brugge. Gezien alle reacties vanuit de hele wereld over deze nieuwe ziekte, houden we afstand en hebben we besloten wat dichter bij huis te blijven voor deze laatste vakantie samen. Een aantal dagen naar ‘t Venetië van België staat op de planning, in de regen, dat helaas wel.