3 jaar geleden
Euthanasie en nieuw leven, een vreselijk verdriet #16
De afgelopen weken heb ik geprobeerd mijn verdriet en disbalans om te zetten in creativiteit. Mijn rouwproces is al gestart, in de vorm van een kinderboek. Druk ben ik bezig met tekeningen en een kort verhaaltje over mijn vader, de opa van mijn ongeboren zoon. Ik wil dat hij nog een glimp meemaakt, van wat had kunnen zijn.
Het voelt gek om een gesprek te voeren over euthanasie terwijl je zelf over ruim twee maanden nieuw leven op deze wereld gaat zetten. Toch is dit het gesprek dat plaats vind met mijn vader op dit moment. En het is begrijpelijk.. Hij kan op dit moment nog zo weinig vreugde uit zijn leven halen, de ziekte ALS maakt hem kapot van binnen uit. Hij kan ondertussen al bijna niets meer, eten begint te zwaar te worden en hij heeft hele dagen pijn. Ondraaglijke pijn. Deze laatste weken dat mijn vader nog in mijn leven is, terwijl er nieuw leven in mij groeit, zorgt voor een mentale last die onmogelijk te beschrijven is.
De afgelopen weken heb ik geprobeerd mijn verdriet en disbalans om te zetten in creativiteit. Mijn rouwproces is al gestart, in de vorm van een kinderboek. Druk ben ik bezig met tekeningen en een kort verhaaltje over mijn vader, de opa van mijn ongeboren zoon. Ik wil dat hij nog een glimp meemaakt, van wat had kunnen zijn. Dus ik teken en schrijf een boekje over hoe toekomstige Oliver op bezoek gaat bij zijn opa Anton. Hoe zijn opa hem leert darten, hoe hij een koekje geeft aan de hond en oma Cristina het eten verzorgd. En nog voordat dit boekje definitief af is, heeft mijn vader zijn besluit genomen. Hij zal ons verlaten, over een week. Hij kan het niet meer. En ik begrijp het volledig, ondanks mijn verdriet.
Hier ben ik dan, 28 weken zwanger, vol in de klachten die het 3e trimester met zich meebrengt, bekkeninstabiliteit, proberen te genieten van mijn zwangerschap, maar afscheid moeten nemen van mijn vader. De krachtigste man in mijn leven, ik merk dat ik er doorheen zit.
Zondag 10 mei 2020, mijn pre-moederdag. De dag waarop ik weet dat ik moeder zal worden, een dag waarvan ik probeer te genieten. Maar deze dag is niet zoals andere dagen, ik worstel met mijn verdriet en tel de dagen af die ik nog heb. Ik besef me dat deze week de rest van mijn leven een ander gevoel met zich meebrengt. Nog 5 dagen tot onze laatste knuffel, een laatste lach, een laatste traan.
Nathalie_en_Sophie
Och wat lijkt me dit verschrikkelijk zeg! Ik zelf lag in het ziekenhuis met pre-eclampsie toen mijn opa begraven werd, dus ik kon niet bij de begrafenis aanwezig zijn. Ondanks dat we de laatste jaren nauwelijks contact hadden voel ik me hier soms nog wel schuldig over. Maar bij jou... van zo dichtbij afscheid moeten nemen van zo'n belangrijk persoon in je leven terwijl het allerbelangrijkste persoontje op de wereld in jouw buik zit lijkt me echt loeizwaar!