Hoge bloeddruk, zwangerschapsvergiftiging? #19

De weken in aanloop naar de uitgerekende datum verlopen moeizaam. Ik vul mijn dagen thuis met rondstruinen op social media, youtube filmpjes kijken en zorgen dat ik het niet te warm heb. In mijn bikini zit ik op een strandstoel in een badje (hallo afkoeling!) en kan ik dagelijks wel uren voor de spiegel staan, kijkend naar mijn lichaam, mijn grote ronde buik. “Kan deze buik nog groter?” De poll uitslag op mijn instagram story zegt me dat dit kan haha. En ondanks alle ongemakken ben ik zo ontzettend trots, trots op mijn lichaam, genietend van alle bewegingen in mijn buik.

De laatste tijd meet ik regelmatig mijn bloeddruk, omdat deze al langere tijd aan de hoge kant is. Ik wijt het voornamelijk aan de hectische maanden, het verlies van mijn vader en het thuis zitten met bekkeninstabiliteit en de regels rondom corona. Vandaag, 24 juni, doe ik wederom een meting, want fit voel ik me niet. Bloeddruk: 146/79. Oke, ik weet ondertussen uit ervaring dat dit voor nu prima is en mijn onderdruk niet zo hoog is dat ik nu aan de bel moet trekken. Ik vertrek wederom richting mijn bed en probeer extra rustig aan te doen in deze extreme hitte..

De komende dagen verlopen vrijwel hetzelfde, mijn enkels zijn ondertussen onherkenbaar geworden vanwege de extra liters vocht in mijn lijf en de weegschaal heeft ondertussen bijna +20kg aan. Ik waggel door het huis, probeer te blijven bewegen en vooral lekker veel afleiding te zoeken.

Het is 8 juli wanneer nog even snel onze nieuwe leren bankstel wordt geleverd. En je begrijpt wel, een hoogzwangere vrouw en geen bankstel in de woonkamer gaan uiteraard niet samen. Dus ondanks het feit dat ik hoog (lees: 37 weken) zwanger ben en compleet opgezwollen door het huis waggel, besluit ik dat ik prima onze nieuwe bankstel in elkaar kan zetten. Dus dat ik wat ik deze ochtend doe, rustig aan, stap voor stap. Nesteldrang to the max en een boze vent aan de telefoon. Oeps, maarja wat wil je dan van een vrouw met nesteldrang?

Het is maandagochtend 13 juli. Ik voel me ongemakkelijk in mijn eigen lijf vandaag. Faya, de hond van mijn moeder, houd me gezelschap terwijl ik uitgeteld op de bank naar de tv lig te staren. Het is een uur of 3 wanneer ik besluit mijn bloeddruk nogmaals te meten, 147/108. Het zit me niet lekker, maar ondanks dat, besluit ik toch even een korte wandeling met Faya te maken richting mijn moeder. Uitgeput kom ik een half uur later (jeetje het is echt maar 600 meter verderop!) binnen gestrompeld en neem ik plaats op de bank. Twijfelend vertel ik dat ik me niet zo heel lekker voel. “Nou hup, stap in de auto, ik breng je naar huis meid.” Zo gezegd, zo gedaan. Mijn moeder brengt me naar huis en ik beloof haar dat ik mijn bloeddruk opnieuw zal meten en contact opneem met de verloskundige. Om 16:30 uur is mijn bloeddruk wederom veel te hoog, 146/110. De verloskundige is niet veel later onderweg voor een snelle urine check en wilt ook handmatig nog even mijn bloeddruk controleren.

Rond kwart over 5 staat de verloskundige voor de deur en controleren we alle waardes. Mijn vluchtkoffer staat al gereed in de gang en ik heb Tobie net hiervoor een berichtje gedaan met een statusupdate. Net op het moment dat de verloskundige meld dat ik richting het ziekenhuis moet vertrekken voor een extra check, komt hij binnen gelopen. “Neem je koffers maar mee, want de kans is groot dat jullie niet meer alleen thuis komen!”

De autorit naar het ziekenhuis, koffers in de achterbak, een zenuwachtig gevoel neemt plaats in mijn lijf. Wat gaan ze doen? Zal het echt zwangerschapsvergiftiging zijn? Hopelijk valt het allemaal mee en is er niets aan de hand. Aan de andere kant, ik kan niet wachten om onze kleine man eindelijk te ontmoeten!

Bij aankomst in het ziekenhuis, nemen we direct plaats in een kamer. Ik beantwoord meerdere vragen en ze vertellen me dat er hopelijk niets aan de hand is en ik zo gewoon weer naar huis zou kunnen. Mijn bloeddruk is namelijk weer laag genoeg en ik voel me verder prima. Ik lig op een behandeltafel met scans aan mijn buik gekoppeld, wachtend op de laatste urine uitslagen.

“Slecht nieuws, je hebt inderdaad zwangerschapsvergiftiging.” Ik weet wat dat betekent, onze kleine man moet geboren worden. “We gaan een ballon plaatsen om voor ontsluiting te zorgen, daarna hopen we door het breken van de vliezen de weeën voldoende op te wekken voor een natuurlijke bevalling.” Ik geef uiteraard aan niets liever te willen, dus daar begint ons avontuur, de ballon wordt gezet en de bevalling gaat van start..