Rolstoel, verbouwingsplannen en een prachtig cadeau #15

Wanneer ik aan een rolstoel denk, denk ik aan zo’n inklapbare versie. Eentje waarbij je alle spierkracht in je armen nodig hebt om zelfstandig vooruit te kunnen. Deze variant, de stoel waarin mijn vader nu zit, ziet er heel anders uit. Ik neem er met mijn groeiende buik in plaats terwijl ik op de koffie ben. “Comfortabel wel!”, zeg ik enthousiast. Goh, enthousiast zijn over een rolstoel, voelt toch een beetje gek. Maar het fijne aan deze mooie stoel is, dat hij er voor zorgt dat mijn vader weer buiten kan komen. Een rondje mee de hond uit laten, nog even een bezoekje komen brengen aan onze net verbouwde tuin volgende maand. Nog even met eigen ogen genieten van deze mooie dingen, de zonnestralen voelen op zijn gezicht.

Op mijn verjaardag komen ze dan ook samen langs, op bezoek voor een stukje taart en een kopje koffie. Mijn vader heeft dit jaar een speciaal cadeau geregeld. Ik vroeg hem om een ketting, een sieraad met betekenis voor hem. Maar wat ik nu opende, was het laatste cadeau dat ik had verwacht. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de gouden hanger die in het doosje zit. Het is een olijftakje met een groen steentje. Versmolten van zijn eigen gouden sieraden van vroeger, sieraden die hij al jaren niet meer droeg. En de betekenis, zo mooi.. Samen met mijn moeder moet ik nog op zoek naar de juiste lengte de gouden ketting waar hij aan komt te hangen. Ik kan de hanger niet direct om doen, maar zodra dit kan, gaat hij nooit meer af.

Ondertussen worden er verbouwingsplannen gemaakt voor het huis van mijn ouders. Een unit in de tuin zou ervoor kunnen zorgen dat mijn vader zich kan wassen, wanneer hij geen trap meer op kan komen. Het is een ingrijpende verbouwing van een week, een die de nodige vragen oproept. Samen bespreken we of dit wel is wat mijn ouders voor ogen hebben. “Je moet waarschijnlijk een week boven blijven, je kan niets ondernemen.. Hoe voel je je daarover pa?” Het is een van de vragen die ik stel, om er achter te komen of ze wel de juiste beslissing maken. Ik zie aan zijn gezicht dat hij het zwaar heeft, veel zwaarder dan hij zou willen toegeven. Na een lang gesprek komen we tot de conclusie dat mijn ouders hier nog een nachtje goed over moeten slapen, misschien is het te ingrijpend voor de korte tijd die ze nog samen hebben. En deze ziekte, de ziekte ALS, heeft veel meer impact op de spierkracht in zijn middenrif dan in zijn benen. Hoe groot is de kans dat hij de trap niet meer op kan?

“We gaan geen verbouwing doen.” Het antwoord wat volgt de volgende dag. Genieten van de tijd die we nog hebben, dat staat voorop. En veel tijd is dat niet meer, dat besef groeit iedere dag.