Het afscheid van mijn vader #17

Het is donderdag 14 mei 2020. Ik heb een bericht ontvangen van de HEMA dat mijn fotoboekje gereed is om afgehaald te worden. Dus dat is wat ik dan ook meteen ‘s ochtends doe. Het boekje wat ik heb gemaakt, beschrijft het verhaal van onze nog ongeboren zoon en de dag die hij had kunnen spenderen met mijn vader, zijn opa, als deze ziekte hem morgen niet bij ons weg zou halen. Hoe opa hem zou leren darten in zijn tuin, trots op hem zou zijn. Hoe ze samen een visje zouden eten.. De gedachte alleen al zorgt voor tranen in mijn ogen. Bij dit kleine verhaaltje staan tekeningen van momenten die hadden kunnen zijn. Op de voorkant zitten ze op de bank en geven ze elkaar een boks. Een gebaar die een ieder die mijn vader kent, met hem zal associëren.

De blik van mijn vader als hij het boekje ziet, de tranen die over zijn wangen rollen. Het is een moment die ik nooit zal vergeten. Hij breekt, terwijl de ziekte ALS dit niet toelaat. Hij snakt naar adem, terwijl zijn lichaam niet meer meewerkt. Zelfs emoties mogen er niet meer zijn. Het doet niet alleen geestelijk pijn, lichamelijk lijdt hij ook.. Maar ik zie ook dat hij geniet van dit kleine gebaar, op deze manier kan hij toch nog even genieten van zijn kleinzoon, zelfs al zullen ze elkaar nooit ontmoeten, hij is toch zijn opa.

Na dit mooie emotionele moment, zijn er nog een paar laatste dingen die ik wil met mijn vader wil bespreken. Voor mijn gevoel zijn het stomme praktische zaken, zoals een post die morgen online zal komen na zijn overlijden. Ik wil dat hij dit alvast leest, hoe gek dit ook klinkt. Ik wil dat hij weet wat ik over hem zal zeggen, hoeveel ik van hem hou. Dat hij nog even hoort en ziet hoeveel we hem gaan missen, hoe oneerlijk deze ziekte is. Een bericht waarvan ik weet dat je deze niet hoort te lezen, maar ondanks dat is het ook mooi om te weten.

Vrijdag 15 mei 2020

Het is nog geen 08.00 uur als ik mijn ogen open. Het voelt raar om op te staan wetende dat je vandaag voor het laatst je vader gaat zien. De laatste keer met hem zal praten, hem aan zal raken, afscheid van hem zal nemen. En ook al sta ik volledig achter zijn keuze en vind ik het vreselijk hem zo te zien, het is gek om te weten wanneer hij precies zal overlijden.

Ik spendeer de ochtend rustig in de tuin, onder onze nieuwe overkapping, warme zonnestralen in mijn gezicht. Ik wrijf een paar keer over mijn buik en duw een paar keer speels in de hoop dat de kleine jongen die hier in zit terug reageert. De afgelopen weken ben ik zo ongelooflijk sterk, een beetje verdoofd.. Ik duw het meeste van mijn verdriet ver weg, want deze kleine jongen in mijn buik, mag dit hartverscheurende verdriet niet voelen.

Begin van de middag vertrekken we richting mijn ouders, over een aantal uur komt de dokter en haar assistente langs voor de euthanasie van mijn vader. De uren daarvoor spenderen we samen, als gezin. De spanning is voelbaar, we openen samen zijn laatste Heineken. Laatste knuffels worden gegeven, blikken dwalen af naar de klok.. Ik vertel hem nog een laatste keer dat hij een geweldige vader is, “ik hou van je papa..”

Nadat de dokter binnen is gekomen en alles wordt voorbereid neemt mijn vader plaats op zijn vaste plek op de bank. Mijn moeder gaat naast hem zitten, mijn broertje en ik nemen samen met de hond tegenover hem plaats. “Weet je zeker dat je hier bij wilt zijn?”, vraag ik hem aarzelend. Hij is vastberaden. Het is een onvoorspelbaar moment, iemand het leven zien verlaten. We kijken toe hoe mijn vader wegvalt in de armen van mijn moeder. Ik kijk toe hoe hij wordt neergelegd op de bank. Hoe de hond, Faya, nog een laatste keer snuffelt en je ziet dat ook zij beseft dat haar baasje er niet meer is. Het tijdstip wordt vastgesteld en het mortuarium wordt gebeld. De tranen rollen over mijn wangen, een intens verdriet.. Ik zie dat hij zijn laatste biertje nooit heeft opgedronken, dat hij zelfs daar de kracht niet meer voor had. Dit afscheid, veel te vroeg, papa je had hier nog moeten zijn.

We hebben op vrijdagmiddag 15 mei 2020 rond 16.00 uur afscheid genomen van onze man, vader en toekomstig opa. We missen hem, iedere dag.