3 jaar geleden
Een onzekere start: keizersnede, zwangerschapsvergiftiging en ernstige fluxus. #21
Terwijl ik met alle kracht die ik heb probeer te genieten van dit moment, voel ik de pijn in mijn lijf. “Zullen we hem overnemen? Wil papa hem even vasthouden?” Deze vraag had op geen beter moment kunnen komen, ik kan het niet meer opbrengen. De föhn voelt heet aan en de pijn neemt het van alles over. Ik huil en geef aan dat het ondraaglijk is.
Het is 14.50 uur. Ik word in het ziekenhuisbed richting de OK gereden. Tobie moet zich volledig omkleden en ik word ondertussen verdoofd via de ruggenprik die er al in zit. Nog even is het spannend, gaat de verdoving zijn werk doen of niet? De 2e ruggenprik heeft me niet hetzelfde verdoofde gevoel gegeven als de eerste, dus de vraag is of hij wel juist zit. Het bed wordt met het voeteneinde naar boven geplaatst, zodat de verdoving verder naar boven zakt. Na een aantal minuten is het gelukkig duidelijk dat ik niets meer voel. De keizersnede kan beginnen.
Er is een soort doorzichtig zeil gespannen tussen mij en mijn buik en de artsen op de OK gaan aan de slag. Ik voel dat er aan me getrokken wordt en nog voordat ik het allemaal besef hoor ik een huiltje. Ik zie hoe Oliver geboren wordt, snel in een doek gewikkeld wordt en hoe hij vervolgens op mijn borst wordt gelegd. Ik kijk naar het prachtige gezichtje. Voel aan zijn handjes. Ik zie hoe Tobie verliefd naar ons kijkt. Onze zoon, onze prachtige zoon is eindelijk hier! Onze zoon, Oliver Tony, geboren om 15.02 uur. Het gelukkigste moment uit ons leven.
Er blaast een warme föhn op ons, omdat het ijskoud is op de OK, om Oliver en mij warm te houden. Ik voel me zwaar worden en er wordt hard op mijn buik geduwd. Er heerst een spanning in de kamer en mensen lopen druk heen en weer. Terwijl ik met alle kracht die ik heb probeer te genieten van dit moment, voel ik de pijn in mijn lijf. “Zullen we hem overnemen? Wil papa hem even vasthouden?” Deze vraag had op geen beter moment kunnen komen, ik kan het niet meer opbrengen. De föhn voelt heet aan en de pijn neemt het van alles over. Ik huil en geef aan dat het ondraaglijk is. Er wordt ons vluchtig verteld dat mijn baarmoeder niet samentrekt en gevraagd of ik onder narcose gebracht mag worden. “Graag, heel graag.” weet ik uit te brengen en enkele seconden later ben ik vertrokken.
Terwijl Tobie samen met onze pasgeboren zoon verplaatst naar een andere kamer, heb ik al bijna 2 liter bloed verloren. Samen wachten ze op de kamer op goed nieuws, de minuten kruipen voorbij. Helemaal alleen, niemand die meer weet over mijn situatie. Het duurt bijna een uur voordat een arts komt vertellen dat alles goed is gegaan en ik wakker lig te worden in de uitslaapkamer.
Ik kijk om me heen en probeer te beseffen waar ik ben. Ik probeer te bewegen, maar dit lukt niet. Langzaam gaan mijn ogen een beetje open en lukt het me om te kreunen. Mijn lijf trilt. Een naar gevoel neemt het over en met alle kracht probeer ik duidelijk te maken dat iemand me moet helpen. Een meisje naast me hoor ik vragen: “Gaat het wel.” Met alle kracht die ik hem weet ik zachtjes uit te brengen: “Nee..” en ik val weer ver weg.
Nogmaals probeer ik wakker te worden, het is een nare ervaring. Ik merk dat er zusters langs mijn bed lopen en dingen vragen, maar ik kan nergens op reageren. De adrenaline die in mijn lijf zit, neemt nog steeds bezit van mijn reacties. Ik tril, heb het ijskoud en niemand komt me helpen. Het lukt me niet om helder te worden, om er weer volledig bij te zijn, terwijl ik ergens diep van binnen ook continue bedenk wat er net is gebeurd. Dat ik zojuist moeder ben geworden, dat ik mijn zoon wil zien, dat ik Oliver wil zien.
