30 november 2014 Je ligt alweer een aantal dagen in het ziekenhuis. Wat de artsen hebben gezegd is waarheid; je bent zieker geworden. De monitoren geven dagelijks alarmeringen aan. Ik wil er niet naar kijken, maar doe het toch. Elke dag weer hoop ik dat het er vandaag minder zijn dan gister. Elke ochtend weer hoop ik jouw kamertje binnen te komen en te zien dat je een rustige nacht hebt gehad. Te lezen in de overdracht dat alles goed is gegaan. Helaas. Er zijn nog altijd om de haverklap momenten van te weinig zuurstof, te lage hartslag of andere alarmeringen waardoor de monitor de verpleegkundigen in rap tempo hun maanpakken aan laat trekken om jou hulp te bieden. Dat jij door andere mensen getroost wordt, wordt gedragen en gekalmeerd met lieve woorden die niet van mij als mama komen, doet zeer. Ik wil dat doen. Ik wil jou troosten en kalmeren, vasthouden en knuffelen. Het feit dat dit ook nog eens gebeurt met een dikke laag plastic ertussen van de maanpakken, handschoenen en mondkapjes doet mijn hart bijna breken. Je bent zo klein en nu al kun je niet genieten van de warmte van een knuffel, het gevoel ervaren van strelen. Je verdient beter..

28 november 2014. We zijn in het ziekenhuis. De afgelopen krappe 20 minuten in de auto leken een eeuwigheid te duren. Maar nu zijn we hier. Alweer. We worden via de SEH geleid. Daar staat een verpleegkundige te wachten die ons direct meeneemt naar een behandelkamer die voor jou gereed gemaakt is. 

Vier dagen duurt onze rust. Vier dagen waarin we jou verzorgen zoals we in het ziekenhuis hebben geleerd. Vier dagen waarin jij wat beter drinkt en met de nieuwe drinktechniek je iets minder verslikt. Vier dagen waarin jij een beetje op een normale baby begint te lijken, wat kleur begint te krijgen en het lijkt alsof je iets bent aangekomen. Vier dagen, drie nachten, heerst er iets wat op het begin van rust lijkt. Opa en oma's hebben jou eindelijk thuis mogen bekijken in plaats van in het ziekenhuis, tante en oom idem. Het lijkt zowaar op kraambezoek. De eerste pagina's van jouw kraambezoekboek zijn ingevuld en we hebben voorzichtig de eerste beschuitjes met blauwe muisjes mogen serveren. Papa en mama kijken uit naar bezoek, maar er komt eigenlijk niemand, op een paar goede vrienden na. Je bent per slot van rekening ook al bijna twee weken oud. Het 'nieuwe' lijkt er nu al vanaf te zijn voor anderen. We horen ook niet veel van andere mensen, ze hebben half niet in de gaten wat er zich hier allemaal afspeelt. Misschien is het ook maar beter dat de deur niet wordt plat gelopen. We hebben het al druk genoeg met onszelf. Daarnaast is het niet leuk als je kraambezoek moet vertellen dat ze op afstand moeten blijven, jou niet mogen vasthouden. Laat staan hen eerst te moeten screenen: 'Ben je verkouden? Heb je een koortslip, recent gehad? Griep misschien? Open wondjes?' Het is niet zo losjes en ontspannen als het normaal hoort te gaan. Maar ach, wat is nu 'hoe het normaal hoort te gaan?' Ik geloof er niet eens meer in dat iets überhaupt normaal kan gaan. Ik weet ook niet of ik jou wel leuk vind.. Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld. Het kost me moeite naar programma's of films te kijken waarin ik baby's of mama's zie. Het laat mij duidelijk zien dat het zo anders gaat bij ons. Als ik naar je kijk merk ik dat ik een bepaalde afstand tot je heb. Ik ben bang voor je, wil me niet hechten. Ik hou ook ontzettend veel van je, dat voel ik ook. Wil je met alles wat ik heb beschermen. En toch, en toch.. Het lijkt alsof ik wacht op jouw oppas die jou zo weer ophaalt. Het ene moment voel je als mijn kindje, het andere moment als een vreemde. Het vliegt op en neer, op en neer. Van heel hoog naar heel laag en terug.

25 november 2014. We, jij en ik, liggen nu 4 nachten in het ziekenhuis. De afgelopen dagen deed je zowel stapjes vooruit als keihard achteruit. We hebben met het zweet in onze handen en een hartslag van 200 naar je gekeken. We hebben je vast gehouden en met alle snelheid van de wereld aan verpleegkundigen en artsen gegeven omdat je je weer eens dusdanig verslikte dat je geen adem kreeg. We zijn nog steeds een beetje bang van en voor je, maar hebben je afgelopen dagen beter leren kennen. Nog steeds zeggen papa en mama geregeld, ' we zijn papa en mama, jij bent ons kindje'. Het onwerkelijke gevoel is nog niet verdwenen. 

Vervolg op: 'Mama, houd me vast. Niet in je hoofd, maar in je armen.'

Mama, mama, een beladen woord

12 november 2014, 13.11. Euforie in de kamer. Je bent geboren. Je doet het! Een jongetje. Jop. Zo klein. Je huilt, nog meer euforie. Wat was het spannend. Of is, moet ik zeggen. Je ligt op mijn borst. Jouw nieuwbakken papa mag de navelstreng doorknippen. Een mooi moment. Toch? Ik weet het niet. Ik wil bewegen, maar het lukt niet. Iets zeggen, maar er komt niets. Iets voelen, maar ik voel niets. Leeg, dat ben ik. Ik kijk naar je, heel lang. Raak je nog niet aan. Verpleegkundigen wikkelen je in doeken, ritsen m'n shirt omhoog en maken huid op huid contact tussen jou en mij. Je beweegt niet veel, of voel ik het niet? Je pruttelt. Ik ruik je, hoor je. Nog steeds kijk ik. Jij kijkt ook. Grote ogen die nog niet aan het licht gewend zijn. Je kijkt in mijn grote ogen die al heel lang aan het licht gewend zijn, maar nu donker zien. Euforie in de kamer, maar waar ben ik?

12 november 2014. Het is negen uur 's ochtends als de gynaecologe met een aantal andere witte jassen mijn kamer binnen denderen en mij verzoeken direct mijn man te bellen. 'Hij moet direct hier heen komen. Jullie worden vandaag papa en mama.'Geen tijd voor vragen, geen tijd voor antwoorden. Dat merk ik meteen. De monitor naast mijn bed wordt ingesteld, allerlei andere toeters en bellen worden gereed gemaakt en het is een en al hectiek in het kleine ziekenhuiskamertje. Er gaat van alles door mijn hoofd. 35 weken zwanger, zal ons kleintje wel sterk genoeg zijn, zal hij/zij het redden? Wat kan ik verwachten en wat is er toch allemaal aan de hand? Mijn lijf is ziek, dat weet ik inmiddels. Maak ik de kleine ook ziek, is dat het? Waarom moet alles ineens zo snel? Waarom wordt mij niets verteld? De stem van de gynaecologe haalt mij uit mijn gedachten-achtbaan. 'Wij gaan een kamer gereed maken, je man moet zo snel mogelijk komen. We beginnen zo direct.' Het is duidelijk dat mijn man moet komen en dat als hij niet op tijd komt er niet gewacht zal worden. Mijn handen trillen. Het mobiele nummer van mijn man, zo vaak gebeld en nu weet ik het niet op te noemen. Ik scroll in mijn telefoonlijst en bel.. 'Lieverd, je moet nu direct hier heen komen. We worden papa en mama.' Stilte.. nog meer stilte.. Ik kan me zijn gezicht voorstellen, vol ongeloof en bezorgdheid. 'Ik kom er direct aan!' Weg verbinding.  

11 november 2014. We zijn net 35 weken zwanger als ik ineens niet meer kan plassen en acuut ziek word. Ik word direct opgenomen en in het ziekenhuis blijkt dat ik ontsluiting heb. Een achtbaan aan onderzoeken volgt.