Daar ben je dan, maar waar ben ik?!

12 november 2014, 13.11. Euforie in de kamer. Je bent geboren. Je doet het! Een jongetje. Jop. Zo klein. Je huilt, nog meer euforie. Wat was het spannend. Of is, moet ik zeggen. Je ligt op mijn borst. Jouw nieuwbakken papa mag de navelstreng doorknippen. Een mooi moment. Toch? Ik weet het niet. Ik wil bewegen, maar het lukt niet. Iets zeggen, maar er komt niets. Iets voelen, maar ik voel niets. Leeg, dat ben ik. Ik kijk naar je, heel lang. Raak je nog niet aan. Verpleegkundigen wikkelen je in doeken, ritsen m'n shirt omhoog en maken huid op huid contact tussen jou en mij. Je beweegt niet veel, of voel ik het niet? Je pruttelt. Ik ruik je, hoor je. Nog steeds kijk ik. Jij kijkt ook. Grote ogen die nog niet aan het licht gewend zijn. Je kijkt in mijn grote ogen die al heel lang aan het licht gewend zijn, maar nu donker zien. Euforie in de kamer, maar waar ben ik?

Ik sta uit. Teveel gebeurd, teveel gemist, teveel gedaan, teveel gemoeten. Waar ben ik, wie ben ik, wie ben jij? Kijken is alles wat ik doe. Mijn vingers willen strelen, maar doen het niet. Mijn lippen willen kusjes geven, maar doen het niet. Ben jij mijn kindje? Zat jij net nog in mijn buik of hebben ze jou ergens anders vandaan gehaald? Ben jij wel mijn kindje? Zo snel, zo onwerkelijk. 

Ik kijk nog steeds, sta nog steeds uit. Niemand ziet mij, en even ziet niemand jou. Ik wel en ik kijk. En dan ga ik aan... Je ziet grijs, een beetje blauw zelfs. Mijn handen komen uit hun verlamde positie en duwen het dekentje over je heen weg, ik raak je aan, je reageert niet veel. Mijn stem is terug. 'Hij ziet grauw', zeg ik tegen wie het horen wil in het met euforie gevulde kamertje. De Gynaecologe pakt je bij me vandaan, het moment waarop ook mijn lichaam weer aan gaat en mijn geest op scherp komt te staan. Je wordt onderzocht; er klinkt inderdaad een pruttel bij je ademhaling. Even wat uitzuigen. Ik zie het. Een rilling trekt over mijn lijf. Ik voel ineens van alles, mijn gehele instinct staat aan. Alsof ik weet wat er allemaal nog komen zal, zet mijn moederinstinct zich volledig op actief. Ik duw het gemis van mezelf naar achteren.

Na veel te lang durende minuten krijg ik je terug. Op mijn borst gaat jouw kleine borstkastje langzaam op en neer. 'Moet hij in de couveuse?' vraag ik. Eerst meten en wegen en zijn scores meten. 'Natuurlijk', mompel ik. Mijn instinct zegt dat je beter af bent in de couveuse. Je lichaampje lijkt me te zeggen dat je het niet helemaal alleen trekt. Maar welke nieuwe mama wordt er nu serieus genomen tussen allemaal volleerde artsen? Ik niet, mijn man ook niet. Er aan over geven, dat doen we. En onbewust hopen, dat ook. Je krijgt een kinderarts toegewezen, dit brengt wat rust.

Je wordt gemeten en gewogen. Je bent niet lang en je gewicht, zo zal later blijken, wordt door je beweeglijkheid van dat moment veel hoger ingeschat dan het daadwerkelijk is. Op de weegschaal en onderzoekstafel toon je temperament, zoals wij; papa en mama, ook hebben. Veelal een pluspunt, nu een misser. Je wordt na 35 weken zwangerschap sterker ingeschat dan je bent.

Ik krijg je terug en mijn armen omhelzen jou, mijn lippen geven jou kusjes en mijn vingers strelen. Ik zal voor jou door het vuur gaan. Jij bent mijn prioriteit, meer dan ik op dit moment kan indenken. Meer dan dat ik op dit moment weet dat de nabije toekomst gaat brengen. De euforie voel ik niet. Ik heb verdriet en angst, ben ook heus blij dat je er bent. Maar zorgen, onderbuikgevoel en emoties zijn mij meester. Ik ben boos op mijn lichaam dat er voor heeft gezorgd dat je er nu al bent. Het is daarentegen alsof ik jou al heel lang ken en onze lichamen elkaar van alles duidelijk maken. Afgelopen dag en nacht had ik veel zorgen. Toch weet ik nu al dat dit nog geen fractie was van wat ons nog te wachten staat. 

Je wordt gewassen en aangekleed. Kleertjes maat 50 zijn veel te groot en lubberen om je kleine lijfje. Je mutsje knopen we op, omdat het steeds over je gezicht heen zakt. De kleinste speen wil je niet, hij is te groot. Mama's pink werkt beter. Je krijgt een mooi bedje en gaat tegen ieders verwachting niet de couveuse in. Je laat, volgens de arts, namelijk zien dat je het zelf kunt. Je ademt zelfstandig en hebt, volgens de arts, ondanks de de niet betrouwbare meting, een redelijk gewicht. Mijn innerlijk schreeuwt 'dit gewicht klopt niet!' Maar ik word niet gehoord, mijn man evenmin. 

We kijken naar je, durven je niet zo goed op te pakken. Je bent heel stil, vraagt niet om voeding en ik vind je ademhaling niet regelmatig. De verpleegkundigen zeggen dat dit vaker zo is en we ons nergens zorgen om hoeven te maken. Toch doe ik dat wel. 

Je krijgt flesjes van 10 ml en doet daar lang over of drinkt ze niet op. Alsof je er de kracht niet voor hebt. Na elk flesje huil je, hard en ontroostbaar. We knuffelen met je, houden je dicht bij ons. Zeggen je dat alles goed komt. Dan ben je weer stil, zo stil.

In het begin van de middag, nadat je in bed ligt, wil ik douchen. Alle voorbije rot uren van me af spoelen. Het water voelt heerlijk, de warmte nog beter. Ik denk aan jou, in het bedje met je papa naast je. Hoe je daar als klein hummeltje ligt. Hoe ik nu mama ben. Wat is een mama? Wat doet een mama? Is het iets vanzelfsprekends? Ik voel nu al dat dit niet zo is. Bij mij is lang niet alles aangegaan wat aan zou moeten gaan als je mama wordt. Het is een zoektocht, dat merk ik. Het gaat mij nu al niet gemakkelijk af. Mijn emoties gooien me van links naar rechts, tegen muren, in valkuilen. Ik was nog niet klaar...er nog niet klaar voor. 

Schoon en fris, maar met dezelfde beladen rugzak als voor het douchen, kom ik terug het kamertje in. 'Oja, ik heb een kindje'. Ik moet het meerdere keren herhalen. Het echo-apparaat staat weer naast mijn bed. De echo laat een volle blaas zien. Pardon? Vol? De arts draagt mij op te plassen. Ik doe wat mij gevraagd wordt..

Verdomme, ik plas. Ik plas! Hoe kan dit? Mijn temperatuur wordt opgenomen, geen koorts en geen verhoging meer. Mijn bloeddruk en hartslag zijn ook weer in orde. Het is alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Wat een joker, dat lichaam van mij. Etterbak.  'Wat was er met mij aan de hand?' vraag ik de gynaecologe later die dag, mijn man is even de kamer uit. Ze kan me geen antwoord geven, haar pieper gaat. Ik zal haar hierna niet meer zien. De vragen blijven hangen, onbeantwoord.  

Tijd om mezelf terug te vinden heb ik niet, energie al evenmin. Ik ben nu mama. Zorgen alom. Ik kan mezelf best even buitenspel zetten. Ik kom heus weer terug. Dat zal zo lastig niet zijn.. Toch?