Lieve sinterklaas, ik wil mijn zoontje...

30 november 2014 Je ligt alweer een aantal dagen in het ziekenhuis. Wat de artsen hebben gezegd is waarheid; je bent zieker geworden. De monitoren geven dagelijks alarmeringen aan. Ik wil er niet naar kijken, maar doe het toch. Elke dag weer hoop ik dat het er vandaag minder zijn dan gister. Elke ochtend weer hoop ik jouw kamertje binnen te komen en te zien dat je een rustige nacht hebt gehad. Te lezen in de overdracht dat alles goed is gegaan. Helaas. Er zijn nog altijd om de haverklap momenten van te weinig zuurstof, te lage hartslag of andere alarmeringen waardoor de monitor de verpleegkundigen in rap tempo hun maanpakken aan laat trekken om jou hulp te bieden. Dat jij door andere mensen getroost wordt, wordt gedragen en gekalmeerd met lieve woorden die niet van mij als mama komen, doet zeer. Ik wil dat doen. Ik wil jou troosten en kalmeren, vasthouden en knuffelen. Het feit dat dit ook nog eens gebeurt met een dikke laag plastic ertussen van de maanpakken, handschoenen en mondkapjes doet mijn hart bijna breken. Je bent zo klein en nu al kun je niet genieten van de warmte van een knuffel, het gevoel ervaren van strelen. Je verdient beter..

Papa en mama mogen alleen overdag bij jou en dan ook niet de hele dag. Jij hebt je rust nog steeds hard nodig. De nachten zijn een hel. Mama kan alleen maar aan jou denken. Over hoe je daar ligt, alleen in een veel te grote kamer met allerlei apparatuur. Geluiden die je niet zou moeten kennen, piepjes die je niet zou moeten horen. Mama droomt, nachtmerries en angsten. Trillend lig ik vaak naast papa, huilend om jou. Omdat je niet bij me bent, ik je niet kan troosten, vasthouden of alleen maar kan ruiken. Ik kan niet naar je kijken wanneer ik wil, niet m'n neus in jouw nekje begraven, ik kan je geen lieve woordjes toe fluisteren of een liedje voor je zingen. Het bedje naast ons bed is angstig leeg en ook jouw kamer lijkt een spookkamer. Leeg met gevulde leegte die er eerst was. Leeg met die net opgebouwde herinneringen aan jou.

Slapen lukt nauwelijks, hoe moe ik ook ben. Elke droom eindigt in een nachtmerrie. Elke nacht weer duurt het te lang voor het ochtend is. Voor ik mij kan douchen en aankleden en naar jou kan komen. Elke seconde duurt te lang. En elke ochtend doet het weer zeer. Te weten dat jij gewassen, verschoond en aangekleed wordt door vreemde handen. Door een maanmannetje of vrouwtje dat jou krakend van het plastic zachtjes wast. Je gezichtje met warm water laat ontwaken en jou zachtjes vasthoudt. Misschien wel een liedje zingt of een verhaaltje vertelt. Jou daarna lief afdroogt en een mini mini luier aantrekt, alle plakkers en monitorstickers weer opplakt, de kleertjes aantrekt die papa en mama na jouw geboorte zo zorgvuldig hebben aangeschaft. Waar we ons zo over hebben verbaasd over hoe klein ze zijn. Zo klein vergeleken bij de kleertjes die we eerst hadden aangeschaft, maar nog veel te groot zijn. En dan word je weer op bed gelegd met je kroeltje, ingestopt en gestreeld. Alle apparatuur wordt weer ingesteld en dan gaat het maanmannetje of vrouwtje weer weg, de deur dicht en dan lig je weer alleen. 

Papa en mama mogen nog niet zo vroeg bij jou, niet vroeg genoeg om jou te wassen en aan te kleden. Juist datgene wat nu die vreemde handen doen. We moeten wachten en we kijken de wijzers van de klok bijna vooruit. Maar juist op dit soort momenten is de klok je vijand. Altijd als je wilt dat de tijd sneller gaat, kruipt hij voorbij. Tergend langzaam. Gemeen.

Mama is sinds jouw geboorte flink afgevallen. Stress en spanningen maken dat mama nu minder weegt dan voor de zwangerschap. Papa maakt zich zorgen, maar weet ook dat mama er nu niets aan kan doen. Mama blijft ook maar vloeien. We wijten dit aan de spanningen en stress en zien het als het gevolg van de bevalling en alles er omheen. Het zal vast wel goed komen. En daarmee is de kous af en focussen we ons weer op jou. 

Het is bijna sinterklaas. Je bent er veel te jong voor, en mama veel te oud. Toch vraag ik dit jaar iets aan Sinterklaas. 

Lieve Sinterklaas,

Ik ben misschien wat oud om een verlanglijstje te hebben. Maar, ik heb er wel degelijk een.

Er staat niet veel op geschreven, maar voor mij is het ontzettend waardevol en ik zou het graag van u krijgen... Wilt u mij mijn zoontje Jop geven? Het zou zo fijn zijn hem thuis te hebben met Sinterklaas, los van slangetjes en monitors en niet meer in het ziekenhuis. Ik hoop dat u mijn verlanglijstje kunt vervullen.

Liefs van een mama die haar zoontje mist.

Het is 2 december 2014 als we weer in jouw kamertje staan. De afgelopen dagen waren een gekkenhuis. Je bent nog steeds niet aangekomen, hebt extra zuurstof gekregen, de koorts komt en gaat, de monitor is af en aan aangeslagen, je komt af en toe niet aan lucht, brengt het hele team in rep en roer en jij bent zieker dan je was toen je opgenomen werd. De verpleegkundigen doen soms drie keer in tien minuten hun maanpakken aan en uit omdat de monitor aanslaat en jij hulp nodig hebt. Ze wisselen elkaar soms af omdat dit sneller gaat. En toch, je bent een sterk mannetje. Je weet elke keer weer te verbazen. Hoe je je kranig houdt na een onderzoek, hoe je je herstelt na een alarmering of zuurstofgebrek. Je bent een doorzetter, dat zegt iedereen. De artsen zeggen eerlijk dat ze hun bedenkingen hadden toen je werd opgenomen omdat je zo klein bent, zo jong. Maar je bent het doorzettertje van de afdeling. Ondanks dat je nog niet echt vooruit gaat is er goede hoop. 

Deze ochtend krijgen we een verrassing. Je hebt je sonde eruit getrokken, zelf, hard. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik je zonder dat slangetje in je neus heb gezien. Wat ben je mooi. 

Tegen alle verwachtingen in mogen we jou proberen te voeden met de fles. Mijn hart maakt een sprongetje. Zowel van geluk als van angst. Kun je dit al aan en wat als je je weer verslikt? Of niet aan adem komt? De arts stelt ons gerust, iedereen is alert en er wordt direct ingegrepen zodra dit nodig is.

Iedereen houdt z'n adem in. Zoveel mensen in deze kamer en toch zo stil. Mama geeft jou de fles en papa zit naast ons, hij ademt nauwelijks. Je hapt naar de fles! Wat een ontzettend mooi moment. Ik voel het door mijn hele lijf en een traan biggelt over m'n wang. Papa kijkt met betraande ogen naar jouw gretig, happende mondje. Heb ik ooit zoiets moois gezien? Iets mooiers dan jouw gezichtje, jouw kleine fijne neusje, dat kleine felle mondje dat nu drinken wil? Ik denk het niet. Nee, ik weet zeker van niet. Nooit meer laat ik jou gaan. 

 Zodra de fles je mondje raakt en je de speen in je mond neemt, houdt iedereen opnieuw de adem in. Je drinkt... 1,2,3 slokken, even stoppen. En weer verder. Weer 1,2,3 slokken. Je drinkt! Je drinkt zelfstandig. Je ademt! Je leeft! Je leeft! En ik, ik ontwaak sinds dagen uit een onuitputtelijke roes van angst, verdoemenis en verdriet. En ik voel het, ik voel het echt. Ik breek ergens van binnen en raak mezelf volledig kwijt. Buiten schijnt de zon en voel ik geluk om jou. Om dit mooie moment van leven. En van binnen ben ik de weg kwijt, zo donker, zo alleen. Ik focus me op jou, jij bent er. Zolang jij er bent, ben ik er ook. Laat me nooit meer alleen...

Mijn hart, 

mijn hart klopt voor jou, omdat ik zoveel van je hou. 

Ik had de hoop al opgegeven om samen met jou een leven te leven. 

Had je eigenlijk al gedag gezegd, me weggedraaid van dit gevecht.

Maar zolang mijn hart klopt, zit jij daarin

Van heel mijn leven ben jij mijn zin

En als je me toch ooit verlaat, zorg er dan voor dat mijn hart niet meer slaat..

Je verslikt je een aantal keer, en een keer stokt je adem, maar wat doe je het goed. Je fles gaat helemaal leeg. Ik hoor de zuchten van opluchting in de kamer. Een verpleegkundige zegt zachtjes 'goddank' en een ander staat onrustig te huppen van vreugde, de arts heeft een glimlach om z'n lippen. Het gekraak van de maanpakken doet me voor de eerste keer niets. Nu weten we dat het goedkomt. Dat je sterker bent dan we ooit durfden hopen. Dat jij niet onderschat mag worden. Je bent er weer! 

Ik huil.