Kleine stapjes zijn ook stapjes, tot je terugvalt..

25 november 2014. We, jij en ik, liggen nu 4 nachten in het ziekenhuis. De afgelopen dagen deed je zowel stapjes vooruit als keihard achteruit. We hebben met het zweet in onze handen en een hartslag van 200 naar je gekeken. We hebben je vast gehouden en met alle snelheid van de wereld aan verpleegkundigen en artsen gegeven omdat je je weer eens dusdanig verslikte dat je geen adem kreeg. We zijn nog steeds een beetje bang van en voor je, maar hebben je afgelopen dagen beter leren kennen. Nog steeds zeggen papa en mama geregeld, ' we zijn papa en mama, jij bent ons kindje'. Het onwerkelijke gevoel is nog niet verdwenen. 

Papa vloekt af en toe, is net als mama boos op alles, iedereen en eigenlijk op niemand. Want wie kan hier nu iets aan doen? Dit is nu wat men bedoelt men onmacht. Niets in eigen hand hebben, overgeleverd aan anderen. Afhankelijk zelfs. Wij kunnen jou niet helpen, hier in het ziekenhuis kunnen zij dat wel. We leren elke dag. Hoe we jou moeten voeden, optillen, verschonen. Waar we op moeten letten en wat belangrijke signalen zijn die bij jouw huidige gezondheidsproblemen horen. 

Ik had voor jij geboren werd dagdromen. Dagdromen waarin ik je in mijn armen hield, naar je gezichtje zou kijken, zou dansen door de kamer. Zingend en vrolijk. Over hoe ik met je zou knuffelen en kroelen, je warme lijfje koesterend. 

Het is bij dagdromen gebleven. Ik mag je niet zo vaak in mijn armen houden, want jij moet rusten. Ik kijk naar jouw gezichtje, maar meer om te zien of je goed ademt en niet blauw wordt. Ik dans niet in de kamer, maar ijsbeer. Ik zing niet en ben niet vrolijk, maar huil geregeld en ben zo teleurgesteld. Ik knuffel je wel en kroel met je, maar veel te weinig. Je warme kleine lijfje lijkt zo ver weg. 

Maar je bent er wel en ik ben er ook. Ik kijk veel naar je en mijn vingers hebben inmiddels elk plekje op je gezichtje aangeraakt, je kleine handje neem ik in de mijne. Je kleine vingertjes krullen zich om de mijne en dat breekt me soms op. Hoe gek klinkt dat? Het kan me zo van slag maken dat jij zo intens reageert op mij, op ons. Waar heb ik dat toch aan verdiend? Kan ik jou wel alles geven, nu ik al zo vroeg in jouw leven op de handrem ben gezet? Is de hechting nog intact? Al die twijfels en zorgen..

25 november. Na 4 nachten en heel veel intense, maar ook spannende, emotionele en beangstigende momenten verder, blijk jij stabiel. De artsen zijn, voor zover op dit moment te zeggen, tevreden. We krijgen te horen dat jij erg vatbaar bent voor zo'n beetje alles. We er voor 99,99% vanuit kunnen gaan dat jij de rest van je jonge leventje te maken zal hebben met snel ziek worden, een lage weerstand en erg vatbaar bent op je longen en dus je ademen. We mogen voorlopig niet met jou naar buiten, niet wandelen en bezoek mag jou niet vast houden, kussen of wat ook. Mensen die een, al is het maar een lichte, verkoudheid, griep of andere gangbare ziekte hebben, moeten wij weren. Om maar te zwijgen over mensen met een koortslip of ander virus. Kinderen mogen voorlopig niet bij jou, omdat kinderen altijd wel iets onder de leden hebben. De richtlijn van tijd waarop wij met jou in onze mooie wandelwagen mogen wandelen betreft eind december. Tot die tijd is het binnen blijven en jou laten aansterken. 

Je bent bij lange na nog niet op je geboortegewicht, maar we mogen naar huis. Papa en mama hebben de nieuwe voedingstechniek onder de knie en hebben er vertrouwen in jou te kunnen helpen wanneer nodig. We weten wat we moeten doen als je je verslikt of erger, wanneer je ademnood hebt. We weten hoe we je moeten voeden, waar we op moeten letten. We weten welke signalen jij afgeeft als je niet goed aan adem komt, wat we moeten zien en bovenal wat we moeten horen. We weten hoe we jou moeten houden wanneer al die signalen toch aan ons voorbij gaan en je ademnood krijgt. We weten hoe we je medicijnen moeten toedienen. We weten welk nummer we moeten bellen als het fout gaat. We weten... het is teveel. We zijn mama en papa, maar ook medisch verzorgers. Jij bent ons kindje, maar ook onze patiënt. 

De 'oude' babyfoon van drie weken oud wordt vervangen voor een nieuwe. Een met camera zodat we jou goed kunnen zien, ook wanneer we niet direct naast je bedje zitten. Je ledikant wordt schuin gezet, je inbakerzak klaar gelegd, medicijnen opgehaald en in de kast gezet. Nieuwe flessen voor de voedingstechniek worden aangeschaft en klaar gezet. We kunnen beginnen met 'thuis' zijn. Met papa en mama zijn. Nog niet met kraambezoek, nog niet met beschuit met muisjes, nog niet met wandelen en pronken, nog niet met... met wat eigenlijk?! Wij zijn papa de dokter en mama de zuster. Wij zijn 24/7 alert, op waakstand, gespannen.

Papa en mama zijn elkaar ook volledig kwijt. Vermoeidheid voert de boventoon, verwijten vloeien rijkelijk. Boosheid is aanwezig en frustratie alom. Papa en mama.... twee zo logische begrippen, totdat je ze samen voegt. Dat is helemaal niet zo gewoon en gemakkelijk als het lijkt. 

Ook hier had ik dagdromen over. Papa zou zo trots zijn op mama en op jou en dit zo vaak zeggen. We zouden met z'n drieën door de kamer dansen, foto's maken en lachen. Papa en mama zouden knuffelen en onze trots uitspreken over jou. Papa zou niet kunnen wachten om uit z'n werk naar ons toe te komen. Hij zou je uit je bedje pakken en hoog boven z'n hoofd houden. We zouden allemaal lachen, genieten. 

Maar papa zegt niet dat hij trots is, en we dansen ook niet door de kamer. We maken nog geen of weinig foto's en al helemaal niet van ons drieën. Papa en mama knuffelen niet, maar zitten gespannen op de bank, te moe om iets te doen, zeggen, wat ook. Teveel gebeurd en teveel emoties die we niet bij elkaar kwijt kunnen. Ieder een eigen eiland. Papa komt echt wel uit z'n werk, maar is voorzichtig met jou als hij thuis komt. Mama is te emotioneel of geprikkeld om te knuffelen en dan weet papa ook niet goed wat hij met de situatie aan moet. We lachen niet, genieten niet. Het is eng. Zat je nog maar in mijn buik.

Maar, je drinkt steeds een beetje beter, je sterkt wat aan. Dat maakt ons trots! Je beweegt weer wat meer en lijkt wat actiever. Je verslikt je nog wel, maar we weten wat we moeten doen en we krijgen je steeds weer 'terug'. We moeten je elke dag wegen. Dat is een frustratie, omdat je nog niet bij je geboortegewicht bent. We besluiten dit om de twee dagen te doen. Dat geeft rust. 

En heel even lijkt de rust in ons jonge leventje als ouders ook terug te keren. Heel even. Een paar dagen waarin je goed drinkt, de voedingen goed gaan (papa en mama doen alle voedingen samen omdat we zo alert moeten zijn), we je veel knuffelen en je meer en meer sterker lijkt te worden. En dit duurt precies vier dagen....