(Deze blog betreft een kindje met het Syndroom van Down) 

Alweer bijna een jaar geleden. De geboorte van onze mooie Jaëll. Het nieuws krijgen dat ze een extra chromosoom bij zich draagt. Een totale verrassing voor ons. Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe onwetend wij waren. Hoe geschokt wij waren. Hoe bang en ontzettend in de war ook. Ik merk dat de hele gebeurtenis weer veel door mijn hoofd spookt nu het een jaar geleden is. Hoe werkt dat toch he? Dat je bijzondere gebeurtenissen ineens weer volop in je koppie krijgt, zodra de desbetreffende datum zich weer aandient. Gelukkig zijn het grotendeels fijne herinneringen! Een jaar geleden had ik niet verwacht dat we zouden staan waar we nu staan. De angst en grote zorgen die we toen hadden, die hebben we niet meer. We kennen onze dochter nu door en door en we vertrouwen op haar en op onszelf.

Ik wilde het toch een kans geven. Mijn bevallingstrauma écht een plekje kunnen geven met wat hulp. Want misschien lukte het me toch niet alleen.. Zo'n 3 maanden geleden hebben we dan toch maar de stap gezet. Ik zeg we, want mijn lieve verloofde ging met mij mee. Hij gaf aan dat het zou kunnen dat hij toch ook bepaalde gebeurtenissen had weggestopt en dat hij er op zo'n manier misschien achter zou komen. En zo niet, dan wilde hij mee zodat hij mij beter kon begrijpen. De lieverd!

We weten nu niet beter. En dat wil ik ook niet meer, maar in alle eerlijkheid? Soms gaat de vraag wel eens door me heen. Hoe zou ons leven zijn geweest als we geen kindje met een label op de wereld hadden gezet? Zou dat dan zo anders zijn geweest? Jaëll is ons eerste kindje, dus we weten niet beter. En al zouden we een tweede kindje krijgen zonder label, dan nog hebben we Jaëll voor altijd en zullen wij altijd dat gezin zijn met een kindje met Down.

‘Afscheid nemen van het meisje waarvan ik dacht dat ze in mijn buik zat’. Hoe afschuwelijk dit eigenlijk ook klinkt, het is wel een van de dingen waar je doorheen gaat zodra je een diagnose bij de geboorte krijgt. Al die maanden, misschien zelfs al voordat ik zwanger was, fantaseerde ik over mijn dochter. Stiekem had ik altijd al een wens voor een mini me, waarmee ik later kon gaan shoppen, wijntjes drinken op het terras en misschien zelfs een festivalletje pakken. 

Een van de honderden dingen die door mijn hoofd gingen toen Jaëll was geboren. Kan ik ooit wel weer aan het werk? We hebben haar ingeschreven voor de reguliere kinderopvang, maar kan dit allemaal nog wel gaan zoals we dachten? Een kinderarts legde ons in een gesprek uit, dat Jaëll kwetsbaarder zou zijn en dat het misschien niet verstandig is om haar naar een opvang te brengen, maar bijvoorbeeld te kiezen voor een kleinschaligere gastouder. Het idee hiervan was dat ze minder snel ziek zou worden. Ik weet nog dat hij zei: 'je kunt haar natuurlijk ook niet voor altijd binnen 4 muren houden'.

Laat ik voorop stellen dat ik 10000% oké ben met Jaëll haar diagnose. Dat is eigenlijk sowieso vrij kort een ding geweest voor ons. In het ziekenhuis gebeurde er zoveel dingen en waren er zoveel zorgen, dat haar syndroom wel onze laatste zorg was. Dit is echt helemaal oké en ik zou haar voor geen goud willen ruilen. Wel zijn er soms momenten dat ik ineens word overvallen door gedachten waardoor ik jaloerse gevoelens krijg. En aangezien ik heel open ben over ons avontuur, zou ik ook dit willen delen. Omdat ik inmiddels weet dat deze gevoelens normaal zijn. En dat ze er mogen zijn.

Het is nou eenmaal zo gegaan zoals het is, onze eerste weken als ouders. Veel angsten en verdriet. Een diagnose bij de geboorte is heftig. Je toekomstbeeld en het plaatje dat je in je hoofd had, valt in 1 klap uit elkaar. De roze wolk waar je zo naar uit hebt gekeken, in die 9 maanden, duurt maar een paar minuten. Althans, in ons geval.

' Little did I know. Er ging zoveel door me heen..' Ik deelde best veel over mijn zwangerschap op mijn Instagram. Ik flaneerde met mijn zwangere buik, deed een zwangerschapsshoot, een gender reveal video en schreef korte stukjes over de verwachtingen van mijn dochter en hoe benieuwd ik was naar haar. Zelfs toen ik 40 weken zwanger was deelde ik een foto op de due date. Daarna bleef het stil.. Heel lang stil. En niet dat ik een grote following heb ofzo, maar tuurlijk als je veel deelt zitten mensen te wachten op een babyfoto! Dat heb ik zelf ook en ik ben gek op die mooie foto's van pasgeboren baby's die hun entree op de wereld hebben gemaakt! Dat wilde ik ook. Een mooie foto met haar prachtige naam eronder.