Als ik toen wist wat ik nu weet

Het is nou eenmaal zo gegaan zoals het is, onze eerste weken als ouders. Veel angsten en verdriet. Een diagnose bij de geboorte is heftig. Je toekomstbeeld en het plaatje dat je in je hoofd had, valt in 1 klap uit elkaar. De roze wolk waar je zo naar uit hebt gekeken, in die 9 maanden, duurt maar een paar minuten. Althans, in ons geval.

Op het moment dat de kinderartsen ons vertelden dat ze kenmerken zagen van het Down Syndroom raakten we verstijfd. Er gaat dan zoveel door je heen, maar tegelijkertijd is het helemaal stil in je hoofd. Ik staarde een beetje voor me uit en probeerde het tot me door te laten dringen. Ergens leek alles op zijn plek te vallen en ergens had ik 0 gevoel. Totaal uitgeschakeld.

Jaëll lag inmiddels met allerlei toeters en bellen naast ons, op ons kamertje. Of eigenlijk, wij lagen naast haar. Op haar kamertje. Ik kreeg allerlei informatie. Zoveel, dat ik me eigenlijk steeds meer van mijn dochter verwijderd voelde. Ik kon alleen maar bezig zijn met het medische. Ik was net moeder geworden, maar zo voelde het niet. Ze voelde niet van mij... Ze voelde als een object/project van het ziekenhuis. Ik kon niet met haar kennismaken en bonden en ik kreeg alleen maar informatie over haar toestand, in plaats van dat ik besefte dat ik net een kindje op de wereld had gezet. We konden niet in alle rust wennen aan elkaar en genieten. We hadden een kind, maar we hadden vooral nog een diagnose.

Ik heb zoveel angst en verdriet gehad. Het voelde alsof ons leven voorbij was en dat we ons iets heel ergs op de hals hadden gehaald. Ik voel me vaak schuldig over de gedachten, angsten en het verdriet dat ik toen heb gehad. Want als ik toen wist wat ik nu weet, dan was ik nooit zo verdrietig geweest. Hoe kan ik zo'n verdriet hebben gehad over de komst van mijn prachtige dochter? Ja, ze heeft een chromosoom extra. Ja, ze zal misschien wat langer de tijd nemen in haar ontwikkeling, maar ze gaat uiteindelijk ook alles kunnen. Ja, er zullen obstakels zijn, maar die komt ieder mens tegen in het leven. Dat betekent niet dat we bang hoeven te zijn voor de toekomst met Jaëll. En zéker niet verdrietig over haar komst in ons gezin. Ze is een verrijking en de meest waardevolle toevoeging in ons leven en we zijn ongekend trots op haar!