Ze zei dat ik geen trauma heb

Ik wilde het toch een kans geven. Mijn bevallingstrauma écht een plekje kunnen geven met wat hulp. Want misschien lukte het me toch niet alleen.. Zo'n 3 maanden geleden hebben we dan toch maar de stap gezet. Ik zeg we, want mijn lieve verloofde ging met mij mee. Hij gaf aan dat het zou kunnen dat hij toch ook bepaalde gebeurtenissen had weggestopt en dat hij er op zo'n manier misschien achter zou komen. En zo niet, dan wilde hij mee zodat hij mij beter kon begrijpen. De lieverd!

Via onze kinderarts hadden we een doorverwijzing gekregen naar een maatschappelijk werkster in het ziekenhuis. Dit had de voorkeur, omdat zij ook toch meer gespecialiseerd was in verhalen zoals die van ons. Op het moment dat de afspraak begon hadden we geen idee wat we moesten zeggen. Juist omdat ik zo dichtklapte, zodra het over mijn bevalling gaat en de momenten daarna, hoopte ik dat ze dingen uit me zou trekken. Dat zij het voortouw zou nemen en niet zou beginnen met: 'vertel, wat kan ik voor jullie doen?'. 

Precies dit gebeurde. Ik moest zelf beginnen met vertellen. Dit was juist hetgeen wat ik zo lastig vond. Ze stelde voor dat ik zou proberen het hele verhaal te kunnen vertellen. Vanaf het moment dat mijn bevalling begon, totdat.... slik...

De kamer waarin we zaten keek uit op de binnenkomst plek van de ambulances. Omdat ik uiteindelijk per ambulance naar het ziekenhuis ben vervoerd, gaf ze aan dat het misschien wel 'leuk' was om even naar buiten te kijken. Hoewel ik met de beste reden ooit in een ambulance lag, zat ik daar voor mijn trauma en op dat moment voelde niets daaraan leuk.

Anyway, ik begon te vertellen en ik liep vast op het moment waarbij Jaëll bij me weg werd gehaald. Hier viel mijn vriend me bij en hielp me dit verhaal verder te kunnen vertellen. Met veel tranen, lukte het uiteindelijk toch. Ik legde aan de mw uit dat het een hele traumatische gebeurtenis is geweest en dat ik niet weet hoe ik dit trauma zelf moet verwerken. Hier haakte ze op in en vanaf toen wist ik dat dit niet de juiste plek was voor ons. Haar woorden: 'nou, je hebt geen trauma hoor. Dan zou je dag en nacht wakker liggen doordat alles door je hoofd flitst. Je zou dan 's nachts wakker schrikken en overdag zonder aanleiding er continu aan denken. Dit heb jij niet, dus wees maar niet bang dat je een trauma hebt'.

Eh, oké.. Het feit dat ik meerdere keren per dag aan mijn bevalling en de uren, dagen, weken daarna denk zegt niets? Dat ik hulp zoek voor de verwerking van mijn bevalling en de geboorte van mijn kindje? Dat ik er niet over kan praten. Dat ik het benauwd krijg als ik eraan denk. Dat ik mijn tranen moet bedwingen en soms niet naar andere vrouwen hun bevallingsverhaal kan luisteren? Een bevalling waarna ik direct van mijn roze wolk werd geschopt, ik mijn kindje niet kon vasthouden, mijn dochtertje "anders" was dan hoe ik haar mij al die maanden had voorgesteld. Een bevalling en ontmoeting met mijn dochter die even totaal anders liep.

Een tweede afspraak werd ingepland, omdat ik op dat moment te schijterig ben om te zeggen wat ik denk en voel. En ik wilde het gewoon nog een kans geven. Op het moment dat ze aangaf dat ze ook snapte wanneer we geen tweede afspraak hoefden, 'omdat zij natuurlijk zo goed was' (haar letterlijke eigen woorden) werd het me wederom bevestigd. We liepen de deur uit en ik heb thuis een mail gestuurd dat we toch afzien van de tweede afspraak.

Of we nog iets anders gaan proberen? Ik weet het niet.. ergens heeft het geholpen om ons verhaal een keer volledig te hebben kunnen doen. Ik merk dat het met vlagen komt. Zo voel ik me een poosje super en denk ik er niet veel aan, maar andere momenten flitst alles weer door mijn hoofd. Ineens schrik ik soms 's nachts wakker en gaat het hele moment van na de bevalling door mijn hoofd. Wellicht trek ik nog eens aan de bel voor andere ondersteuning, maar voor nu ben ik oké.