Een jaar na de diagnose

Alweer bijna een jaar geleden. De geboorte van onze mooie Jaëll. Het nieuws krijgen dat ze een extra chromosoom bij zich draagt. Een totale verrassing voor ons. Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe onwetend wij waren. Hoe geschokt wij waren. Hoe bang en ontzettend in de war ook. Ik merk dat de hele gebeurtenis weer veel door mijn hoofd spookt nu het een jaar geleden is. Hoe werkt dat toch he? Dat je bijzondere gebeurtenissen ineens weer volop in je koppie krijgt, zodra de desbetreffende datum zich weer aandient. Gelukkig zijn het grotendeels fijne herinneringen! Een jaar geleden had ik niet verwacht dat we zouden staan waar we nu staan. De angst en grote zorgen die we toen hadden, die hebben we niet meer. We kennen onze dochter nu door en door en we vertrouwen op haar en op onszelf.

Ik heb überhaupt nooit echt meer veel over de toekomst gedacht. Want alles wat in je hoofd gebeurt, wil niet zeggen dat het ook daadwerkelijk zo loopt of zo zal gaan. Iets wat Jaëll ons direct leerde was om in het moment te leven. Iedere dag leerden we weer meer. Over haar, over ons gezin en over onze rol als haar ouders. Het eerste jaar was een bijzonder jaar. Het was mooi, fijn en zo gezellig. We hebben het zo leuk met haar! We zijn omringd met zoveel lieve mensen en Jaëll zorgt voor zoveel blijdschap bij iedereen. Heel soms vraag ik me af, komt dat echt puur door haar extra chromosoom of gewoon door wie ze is? En dan bedenk ik me, dit IS wie zij is. Er is geen Jaëll zonder extra chromosoom en eerlijk gezegd denken wij daar ook totaal niet over na. Ze is helemaal goed zoals ze is!

Een klein zusje is inmiddels onderweg. Daar hebben we zoveel zin in! Hoewel ik ook emotioneel word bij het idee dat Jaëll straks niet meer mijn enige oogappeltje is. En hoe kan je ooit net zoveel houden van nog een mensje? Het schijnt vanzelf te gaan. En mijn hart heeft genoeg ruimte voor nog meer liefde. 

Jaëll doet het goed. Ze is een gezond, slim meisje die zich op haar eigen tempo ontwikkelt. Net als heel veel andere kindjes. Ze is nu 1.  Kruipt en loopt nog niet, maar dat gaat ze vanzelf doen. Wanneer zij daar klaar voor is. Word ik soms ongeduldig? Tuurlijk! Stiekem vergelijk je het af en toe toch met andere kindjes die wel al van alles kunnen als ze 1 worden. De andere kant is weer dat deze tijd ook niet meer terugkomt en wij de kans krijgen om extra lang te genieten van het klein zijn. En de wil is er. Ze wil zó graag! Ze is helemaal klaar om op ontdekking te gaan. De frustratie bij haar, omdat het nog niet lukt, vind ik zo sneu voor d'r. Ik denk dan aan het moment dat het wel lukt en hoe extra groot de blijdschap dan zal zijn!Ondanks haar heftige start op deze wereld, kijk ik met een grote glimlach en een traantje van geluk terug op haar eerste jaar. Het is zo fijn met haar erbij en ik kan niet wachten op alles wat nog komen gaat!