Het was een soort rouwproces

‘Afscheid nemen van het meisje waarvan ik dacht dat ze in mijn buik zat’. Hoe afschuwelijk dit eigenlijk ook klinkt, het is wel een van de dingen waar je doorheen gaat zodra je een diagnose bij de geboorte krijgt. Al die maanden, misschien zelfs al voordat ik zwanger was, fantaseerde ik over mijn dochter. Stiekem had ik altijd al een wens voor een mini me, waarmee ik later kon gaan shoppen, wijntjes drinken op het terras en misschien zelfs een festivalletje pakken. 

Toen ik haar diagnose hoorde viel dat eigenlijk allemaal weg. Ik moest denken aan het meisje voor wie we de babykamer hadden klaargemaakt. Voor wie ik allemaal mooie, schattige kleertjes had klaar liggen. Het meisje die we voor ons zagen bij alle voorbereidingen die we voor haar komst hadden getroffen. Aan dat meisje dacht ik zelfs nog tijdens mijn bevalling, ze was er nu eindelijk bijna! Dat meisje was nu weg en mijn “nieuwe” dochter had haar plek ingenomen. Toen ik Jaëll voor het eerst thuis in haar eigen slaapkamertje legde, voelde dit even heel gek. Alsof het nog steeds het kamertje was van het meisje die ik in m’n hoofd had tijdens de zwangerschap. 

Dit is even een rouwproces geweest, maar weet je? Ik zou me Jaëll totaal niet meer anders kunnen voorstellen. Ik zou het niet eens willen. De babykamer, alle mooi kleertjes, alles is voor haar!  Ik had dit van te voren nooit verwacht, dat ons leven zo zou lopen, maar Jaëll is precies het meisje dat in mijn buik hoorde. Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik het misschien van te voren wel willen weten. Zodat ik écht over haar kon fantaseren en kon genieten van de voorpret van het geluk dat zij ons zou brengen. Ze is voor mij de mooiste, perfect in al haar zijn en alles wat we voor ‘de baby’ hadden gekocht en gemaakt is altijd al voor haar geweest! Ze is de mooiste verrassing ooit. Ik kan niet wachten om over 18 jaar met haar een wijntje te kunnen drinken op het terras!