Ik dacht dat ik haar nooit zou laten zien aan de buitenwereld

' Little did I know. Er ging zoveel door me heen..' Ik deelde best veel over mijn zwangerschap op mijn Instagram. Ik flaneerde met mijn zwangere buik, deed een zwangerschapsshoot, een gender reveal video en schreef korte stukjes over de verwachtingen van mijn dochter en hoe benieuwd ik was naar haar. Zelfs toen ik 40 weken zwanger was deelde ik een foto op de due date. Daarna bleef het stil.. Heel lang stil. En niet dat ik een grote following heb ofzo, maar tuurlijk als je veel deelt zitten mensen te wachten op een babyfoto! Dat heb ik zelf ook en ik ben gek op die mooie foto's van pasgeboren baby's die hun entree op de wereld hebben gemaakt! Dat wilde ik ook. Een mooie foto met haar prachtige naam eronder.

Nou dacht ik de eerste dagen sowieso totaal niet aan social media, maar op het moment dat ik de diagnose kreeg over onze pasgeboren baby, een waarvan ik zelf nauwelijks wat vanaf wist, kwam er een soort oergevoel naar boven. Ik moet haar beschermen. Niemand mag haar zien, niemand mag haar kwetsen of überhaupt iets negatiefs over haar denken. Ik verwijderde random volgers en liet mijn pagina afschermen. Achteraf gezien weet ik dat dit natuurlijk helemaal nergens op slaat, maar je doet maar gewoon wat op dat moment goed voelt en gaat mee met de rollercoaster in je hoofd. 

Na een paar dagen radiostilte begon alles een beetje op zijn plek te vallen en wilden we juist heel graag onze dochter delen! We waren zó trots op haar en tuurlijk mag iedereen haar zien! Ze is het waard om gezien te worden en tegelijkertijd is het een mooie plek om stigma's en taboes te doorbreken. Het zoeken naar passende woorden onder haar foto was lastig, het moest iets moois en positiefs zijn. Want haar komst in ons leven is het mooiste ooit! 

Het lukte ons de juiste tekst te bedenken en daar was onze geboorteaankondiging. We deelden een foto van haar handje. Want haar gezichtje met draden, plakkers en beademing delen voelde niet goed. Zo kwetsbaar. Vanaf het moment dat we thuis waren met Jaëll mocht iedereen haar zien. We deelden beide een foto van haar gezichtje en al gauw kwamen er ook steeds meer ervaringen in mijn hoofd die ik wilde delen. Ik maakte mijn Instagram weer openbaar en begon te schrijven. Het delen van ons leven met Jaëll heeft niet alleen al voor veel verbinding gezorgd, maar ook kunnen we hier mee laten zien dat het allemaal niet zo anders is dan bij andere gezinnen. Don't feel sorry for us, because we are not down about it!