Hoe zou het zijn geweest?

We weten nu niet beter. En dat wil ik ook niet meer, maar in alle eerlijkheid? Soms gaat de vraag wel eens door me heen. Hoe zou ons leven zijn geweest als we geen kindje met een label op de wereld hadden gezet? Zou dat dan zo anders zijn geweest? Jaëll is ons eerste kindje, dus we weten niet beter. En al zouden we een tweede kindje krijgen zonder label, dan nog hebben we Jaëll voor altijd en zullen wij altijd dat gezin zijn met een kindje met Down.

Er zijn momenten dat ik denk aan hoe ons leven, als ouders, was geweest als Jaëll geen Down had gehad. Dit was namelijk, tot 9 maanden geleden, een ver van ons bed show. We hadden een bepaald toekomstbeeld en die moesten we ineens aanpassen. Al moet ik zeggen dat ik totaal niet bang ben voor de toekomst met Jaëll. Ik heb er juist heel veel zin in. Maar hoe vaak zal ik het voor haar moeten op gaan nemen? Hoe vaak zal ik mensen moeten gaan overtuigen van haar waarde? Hoe vaak zal het benoemd worden en zullen wij altijd anders zijn?

Soms ben ik wel eens jaloers op vrijwel alle mensen om ons heen, die geen directe uitdaging hebben met hun kindje. Ook op tv, bij alle BN'ers en buitenlandse sterren zie je altijd reguliere kindjes. Voor hen is de toekomst nooit veranderd. Zij hebben gekregen wat ze in gedachten hadden bij het krijgen van een kindje. Tuurlijk ben ik me ervan bewust dat een kindje krijgen en grootbrengen voor iedereen een uitdaging is. Niets is vanzelfsprekend en voor niemand is de toekomst al uitgestippeld. Elk huisje heeft zijn kruisje en hobbels gedurende de weg des levens. 

Wij zijn de uitgekozenen om dit pad te bewandelen. Het stigma en taboe te doorbreken en ik hoop met heel mijn hart dat het lukt om het uiteindelijk te normaliseren. Het is maar een extra chromosoom. Het is maar een label. Het is maar een naam van een dokter die er een syndroom aan heeft gehangen. Ieder mens heeft wel wat, maar in eerste instantie ben je nog altijd gewoon: een mens.