Daar zaten we dan, in de wachtkamer te wachten op de kinderarts. Ik merkte dat ik al erg emotioneel was en vol met vragen zat. Hoe kan dit nu? 20 weken lang die stress?  En dan vertellen ze nu ineens dat dit voor niks is geweest!

Eindelijk was daar de dag, de dag waar we al weken, nee, zeg gerust maanden naar uit hadden gekeken. Al vanaf de 20 weken echo keek ik uit naar DEZE dag.  

Het hele internet had ik al af gezocht, ook hier op mamaplaats heb ik gezocht naar antwoorden, hoe zou onze toekomst eruit komen te zien?  : Om de zoveel tijd ons melden bij het ziekenhuis? Opletten met voeding? Zou ze sommige sporten niet kunnen en mogen doen? Best een ding aangezien wij zijn opgegroeid met en in de sport. Werd onze DNA gecontroleerd? Is de benaming mono-nier? 

Bijna een jaar heeft het geduurd voordat ik alles heb getypt. Waarom? Geen tijd voor genomen? Geen behoefte aan? Ik weet het niet.  Maar ik merk toch dat ik mijn verhaal moet afschrijven is het niet voor mezelf dan wel voor een andere ouder.


Uiteindelijk kwamen er na uren (lees bijna 5uur) 3 kinderartsen onze kamer binnen. Noë werd op de "commode" gelegd en van top tot teen onderzocht. Ons werd niks verteld ik lag daar maar afwachtend in bed en Raoul stond van een afstandje mee te kijken. Ze overlegde even en liepen weer weg. Zo ineens en lieten ons kleine meisje alleen achter op de commode. Ik geloof dat dit 1 van de hoofdregels is; Laat je kindje nooit alleen achter op een commode. Gelukkig zei de kraamhulp hier iets van. Nog voordat ze weer naar buiten gingen vertelde ze dat we pas weg mochten als Noë zou hebben geplast en dat we over een weekje moesten terug komen bij de kinderarts voor onderzoeken en een echo. Pff had ik hiervoor uren gewacht?

Daar lag ik dan op bed te wachten.. Mijn vriend ging nog even koffie halen, maar was daarbij even vergeten de deur dicht te doen. Nou dat heeft hij geweten. Op dat moment hoorde ik net een vrouw op de andere kamer kei en keihard gillen! oh WAUW staat mij dat ook te wachten... De verloskundige gaf hem gelijk " op zijn kop" en zei volgende keer toch maar even de deur dicht doen. 

Daar kwam mijn lieve vriendje met een bakje friet en die KAASSTENGELS die ik zo graag wilden. Ik werd er zo blij van alleen de smaak was totaal niet zoals ik had gedacht, ze smaakte me niet. Wat een teleurstelling heel de middag naar verlangt en helaas niet zoals ik had gehoopt. 

De laatste weken was ik veel aan het wandelen. Wij wonen vlakbij het centrum van Middelburg en daarom heen heb je een mooi stuk groen langs het water genoemd het bolwerk. Zeker in de hitte was het lekker om aan het eind van de avond even een rondje te gaan lopen. Dit deed ik samen met mijn vriend of soms ging ik even een ommetje alleen. 

De laatste weken van mijn zwangerschap voelde ik mij goed. Al was ik wel al lekker rond! Zo leuk is dat, dat er dan aan je gevraagd word door onbekende ; is het er maar 1? en je moet zeker nog maar eventjes? Iets wat volgens mij veel vrouwen die zwanger zijn meemaken. Heel irritant ! 

Na een aantal weken waarvan we hebben kunnen genieten was ik toch erg nerveus weer voor de echo die ging komen. Is het goed met haar? Wat als ze meer kunnen vinden? Er spookte van alles door mijn hoofd. Mijn vriend kon helaas deze keer niet mee dus had ik gevraagd aan mijn moeder of ze me wilde ondersteunen. 

Ondanks het mindere nieuws was het echt een opluchting toen ik hoorde dat ik gewoon op controle mocht blijven komen bij de verloskundige praktijk. Niet dat het ziekenhuis niet goed was geweest maar het idee dat je gewoon bij je verloskundige mag blijven gaf mij wat meer rust.