Daar waren ze dan eindelijk de kinderarts(en)

Uren moesten we wachten op het verlossende woord of toch nog niet?

Bijna een jaar heeft het geduurd voordat ik alles heb getypt. Waarom? Geen tijd voor genomen? Geen behoefte aan? Ik weet het niet. Maar ik merk toch dat ik mijn verhaal moet afschrijven is het niet voor mezelf dan wel voor een andere ouder.

Uiteindelijk kwamen er na uren (lees bijna 5uur) 3 kinderartsen onze kamer binnen. Noë werd op de "commode" gelegd en van top tot teen onderzocht. Ons werd niks verteld ik lag daar maar afwachtend in bed en Raoul stond van een afstandje mee te kijken. Ze overlegde even en liepen weer weg. Zo ineens en lieten ons kleine meisje alleen achter op de commode. Ik geloof dat dit 1 van de hoofdregels is; Laat je kindje nooit alleen achter op een commode. Gelukkig zei de kraamhulp hier iets van. Nog voordat ze weer naar buiten gingen vertelde ze dat we pas weg mochten als Noë zou hebben geplast en dat we over een weekje moesten terug komen bij de kinderarts voor onderzoeken en een echo. Pff had ik hiervoor uren gewacht?

Gelukkig mochten we mijn bevallingskamer inruilen voor een kamer in het moeder en kind centrum. Een wat gezelligere kamer maar in de zomer wel ongelofelijk heet. Ik zat nog vol adrenaline dus slapen had ik nog niet gedaan en moet eerlijk zijn dat ik dat ook echt niet kon. Uiteindelijk mezelf nog wel uit bed kunnen hijsen om te gaan plassen maar geds wat voelde ik mij toen ellendig en zielig zeg. Vroeger droeg ik wel eens een net panty maar dit netbroekje met die mega grote luier de bloedingen, verschrikkelijk. Uit paniek belde ik de 'zuster' maar die had geloof ik ook zo iets van: MEID, het hoor erbij en het gaat wel weer over.

Na uren wachten had Noë eindelijk geplast. Ik kan je vertellen ik heb nog nooit een sprongetje gedaan om iemand die plast, maar deze dag echt wel. We zaten namelijk al op het randje nog een nachtje ziekenhuis of naar huis. Ik wilde heel graag naar ons eigen huisje toe en dat mocht. Wel enorm spannend want we waren uiteindelijk rond 21:00 thuis. Gelukkig kon de kraamhulp ons voor de nacht nog even op gang helpen want daar had ik natuurlijk niet meer aan gedacht. De nacht ging goed al was ik stiekem blij dat er in de ochtend werd aangebeld door de kraamhulp.

De gehele week deed Noë het goed. We waren snel aan elkaar gewend. De borstvoeding ging goed al vond ik het soms wel pittig, zeker de momenten dat ik ging rusten maar Noë weer besloot om te willen drinken. We telde stiekem de dagen af want we wisten dat we een week later weer moesten gaan melden in het ziekenhuis..

Uiteindelijk was hij daar THE DAY....