3 jaar geleden
31 weken echo
De laatste dagen voor de echo was de stress en onzekerheid er weer..
Na een aantal weken waarvan we hebben kunnen genieten was ik toch erg nerveus weer voor de echo die ging komen. Is het goed met haar? Wat als ze meer kunnen vinden? Er spookte van alles door mijn hoofd. Mijn vriend kon helaas deze keer niet mee dus had ik gevraagd aan mijn moeder of ze me wilde ondersteunen.
Daar gingen we dan weer de ' wereldreis' naar Rotterdam. Het was onderweg gezellig we spraken over van alles en nog wat waardoor we binnen no time in Rotterdam waren. Het scheelde dit keer denk ik ook dat ik de weg al wist en we in het ziekenhuis niet meer hoefde te zoeken naar de juiste route.
Het wachten daarin tegen duurde voor mij dan wel weer lang. Maar uiteindelijk werden we geroepen en mochten we het echo kamertje in. Alsof het zo moest zijn waren ze weer met zijn 2e en wederom ging de stagiaire eerst kijken. Ik hield de hand van mijn moeder vast en samen keken we naar het kleine wondertje in mijn buik. Omdat en de placenta aan de voorkant van mijn buik lag en de baby nogal eigenwijs was bleven ze op mijn buik drukken en duwen..
Het was enorm heftig en totaal niet zoals alle andere keren. Ik werd warm/duizelig keek mijn moeder aan met een schreeuw van HELP. Mijn moeder dacht juist dat ik haar aan keek op de manier van ' Mam zie je het.. '. Maar nee ik werd niet goed en viel bijna flauw. Omdat ik niet wist wat me overkwam zei ik maar; Uh sorry maar ik geloof dat ik niet goed wordt". Ze stopte gelijk en ik kreeg gelijk een excuus van; Oh sorry normaal houden we ook de moeder goed in de gaten. Dit keer dus niet en ik kreeg snel een natte washand op mijn hoofd. Ik geloof dat ik tot wel 3x mezelf bijna voelde wegvallen.
Uiteindelijk na veel drukken en duwen moesten we even een rondje gaan lopen en plassen in de hoop dat ze dan van positie zou zijn veranderd want ze konden er echt niet goed bij.
Eenmaal terug lag ze nog niet goed maar ze konden haar al wel beter bekijken. De echo apparaturen zijn in Rotterdam zo veel beter dat ze ook de bloedbanen etc kunnen zien. Deze worden aangegeven in kleurtjes, heel erg bijzonder! We kregen hier weer de bevestiging ; Nee we zien er echt maar één, ook maar één bloedtoevoer. Voor de rest zien we geen bijzonderheden. Ze is wat groter dan gemiddeld, lange beentjes maar de rest is allemaal prima.
Ik moet eerlijk zeggen dat het laatste dit keer meer binnen kwam dan het verhaal over het niertje, omdat we dit toch al wel wisten. Op naar de laatste weekjes.......
Irisvii
Hoi :) Jeetje! Heftig en wat goed dat je dit van je af schrijft! Mijn dochter heeft ook een (aangedane) mononier. Ook wij kwamen er met 20 weken achter. Op het eerste oog tot na de bevalling gaven ze aan dat er twee nieren waren maar 1 met cystes en de andere vergroot. Dezelfde week in het ziekenhuis een nieuwe echo en hetzelfde verhaal. De wereld verging voor mij.. Na de bevalling moest de kleine inderdaad plassen voordat we weer huiswaarts mochten. Gelukkig na het plassen en onderzoek van de kinderarts mochten we naar huis met direct dagelijks preventief antibiotica omdat ontstekingen gevaarlijk zijn. Na de reflux onderzoek bleek dat de urine terugliep de ureter in en dit is een mega ureter. Daarna doorgestuurd naar sophia kinderziekenhuis. Na een onderzoek met radio actief vloeistof gebeld met de uitslag. Een mononier, vergroot, een mega ureter, reflux en een vernauwing van de urineleider bij de werkende nier. Met 4 maanden geopereerd om de vernauwing op te heffen. Na bijna 1 jaar gestopt met de antibiotica en nu een meisje van net 2 jaar! Wij zijn elk half jaar op controle daar maar het kan echt. Het is ontzettend zwaar. Blijf sterk en je meisje ook! Ik weet niet of dit goed doet maar ik wil jullie een hart onder de riem steken. Jullie zijn op de juiste plek. Blijf sterk, jullie kunnen dit!! 💗💗 Liefs iris