3 jaar geleden
Oke 1 niertje en hoe nu verder ?!....
Wat tijdens de 20 weken echo was bevestigd was nu ook in Rotterdam bevestigd. Ons meisje zal geboren gaan worden met 1 niertje. Nu was nog de vraag wat zou dat voor ons, maar zeker voor haar allemaal gaan betekenen...?
Ondanks het mindere nieuws was het echt een opluchting toen ik hoorde dat ik gewoon op controle mocht blijven komen bij de verloskundige praktijk. Niet dat het ziekenhuis niet goed was geweest maar het idee dat je gewoon bij je verloskundige mag blijven gaf mij wat meer rust.
Het heeft zeker aan het begin bij mij enorme stress geleverd. Er stond bijvoorbeeld nog een reisje met vriendinnen naar Salou op de planning, deze wilde ik gelijk cancellen. Heel bijzonder hoe je dan opeens al moedergevoelens krijgt en alles opzij zet voor dat kleine mini mensje. Gevoelens die je niet kan beschrijven maar pas ervaart wanneer je zwanger bent. Gelukkig was mijn vriend sterk en was hij er direct op de momenten dat ik hem nodig had, met de juiste woorden, knuffels of net dat stapje extra in het huishouden.
Dit alles zorgde er ook voor dat ik hier ben gaan beginnen met schrijven. Nergens kon ik namelijk op internet iets vinden over kinderen die geboren worden met 1 nier. Ik zag wel berichtjes van moeders die een kindje hadden gekregen waarvan er 1 niertje uiteindelijk niet functioneerde of kindjes met verklevingen. Wat ik wel geregeld voorbij zag komen was de benaming ; mononier .
Bij de verloskundige praktijk zijn we ontzettend goed opgevangen. Ze zijn ook gelijk voor ons gaan bellen met de artsen uit het ziekenhuis, omdat wij maar ook zij graag wilde weten wat ons te wachten zou komen te staan. Vanuit het ziekenhuis gaven ze een aantal dingen aan: Dat we niet eerder het ziekenhuis zouden mogen verlaten totdat ons kindje zou hebben geplast, we een# aantal keer per jaar naar de kinderarts zouden moeten voor controle en dat er waarschijnlijk een DNA test gedaan zou worden om te kijken of het eventueel erfelijk zou zijn. Veel informatie maar toch bleef het voor ons allemaal erg onduidelijk. We zouden pas meer te weten komen als ze uiteindelijk geboren zou zijn. Ik kan je vertellen je blijft met enorm veel vraagtekens achter. Wanneer iemand in de omgeving ernaar vroeg konden we ook geen antwoord geven. Het feit dat je weet dat je kindje iets heeft maar je niet precies kan zeggen wat er te wachten staat deed me veel verdriet.
Ondanks alles ben ik mede door mijn vriend en vrienden toch gaan genieten van alle overige weken; Mijn vriend erkende zijn kindje, Met mijn ouders en broertje naar Keulen, Met vriendinnetjes naar een festival geweest, vrijgezellenfeestje, bruiloft, dagje Breda. Ook het reisje met mijn vriendinnen naar Salou ging dan ook gewoon door. Ben blij dat ik die stap toch heb genomen want ik had het voor geen goud willen missen! Alles voelde weer fijner en stap je voor stapje genoot ik weer van het zwanger zijn. En nog meer genoot ik van alle bewegingen die het kleine meisje maakte in mijn buik.
En toen STRESS want de 31weken echo kwam steeds dichterbij..
