Over een klein uurtje is het zo ver. Dan komt mijn beste vriendin me ophalen om samen naar de sauna te gaan. Ik sta voor de spiegel en vraag me af of ik er nog onderuit kan. 

Op een ochtend had ik een werkoverleg en mijn privételefoon ging af. Bah, herkenbaar nummer. Ik word namelijk al bijna 2 jaar lastig gevallen door een beveiligingsbedrijf uit Amersfoort. Ik sta ingeschreven bij het bel-me-niet-register en heb ze al minstens 15x verteld dat ik écht geen interesse heb, maar ze blijven me lastig vallen. Ze hebben heel veel verschillende telefoonnummers en daarvan heb ik er al zeker 9 geblokkeerd, maar dan bellen ze vrolijk weer met een ander nummer. Een paar maanden geleden toen ik hoogzwanger was en weer 3x per dag werd gebeld door dit bedrijf heb ik hun klantenservice maar eens gebeld. Nadat ik een hele tijd in de wacht werd gezet (want klagende mensen houden ze niet van werd mij letterlijk verteld) werd ik eindelijk doorverbonden. Ik had mijn verhaaltje wel klaar en was klaar voor de strijd. (Dit bedrijf hanteert namelijk zeer agressieve verkooptechnieken. Ze zijn ontzettend vasthoudend en zelfs nadat ik een keer in tranen (oh, oh hormonen) heb gevraagd wat ik moest doen om ze duidelijk te maken dat ik écht geen interesse heb en ze zouden stoppen met bellen, kreeg ik als antwoord dat ze het recht hebben om me te bellen en dat ze dat dus blijven doen. Uiteraard neem ik de telefoon niet op als ik hun nummer in beeld zie, maar als ik in de auto zit zie ik geen nummer op mijn carkit en dan wil het nog wel eens gebeuren dat ik ze toch wéér aan de telefoon krijg.)  

Vorige week schreef ik al over de documentaire over de postnatale depressie die vanavond is uitgezonden. Wat ongelofelijk moedig van deze vrouwen om hun verhaal te vertellen en Nederland zo een inkijkje te geven in hun leven en vaak verborgen gevoelens. Diep respect. 

Toen ik nog kind was werd ik best streng opgevoed in vergelijking met klasgenootjes en andere kinderen. Ik lag op tijd in bed, moest u zeggen tegen onbekende mensen, mocht buiten niet te veel lawaai maken en er werd mij geleerd om rekening te houden met andere mensen. Daar tegenover stond dat mijn ouders er altijd voor mij en mijn broers waren. Helaas heb ik met mijn oudste broer weinig tot geen contact. Hij is ruim 7 jaar ouder dan ik en was daardoor in mijn ogen zo groot dat we weinig met elkaar konden. Hij woont inmiddels in het buitenland en is getrouwd met een vrouw waar ik ongeveer net zoveel mee heb als met mijn broer, heel weinig dus. Heel af en toe komen ze samen met hun zoon voor een paar weken naar Nederland. Ze logeren dan bij mijn ouders en dan spreken we ze dus.

Aanstaande maandag komt er op npo2 een documentaire op over postnatale depressie en het taboe dat daarop heerst. (Roze wolk, 21.00 uur)  Ik vind het zo fijn dat er meer openheid over komt. Ik heb het na de geboorte van Peuterdochter niet als zodanig herkend, omdat het mijn eerste kindje was en ik niet beter wist. 

Ooit zijn Echtgenoot en ik begonnen met witte hoogglans meubels en een beige stoffen bank. We zijn zelf best onhandig dus het duurde niet lang voordat het eerste glas cola over de bank ging. Was niet zo handig. (nogmaals sorry) 

Ontzwangeren: zoals mijn man zo mooi kan zeggen: 'denk je na de geboorte van je kind van die hormonenstorm af te zijn, ben je eigenlijk pas op de helft.' 

Na lang aarzelen heb ik besloten toch onderstaande tekst te plaatsen op mijn blog. Het is een belangrijk onderdeel van mijn leven en ik heb er elke dag nog verdriet van dat ik geen contact meer heb met vriendin W. We zijn 16 jaar vriendinnen geweest (periodes veel en periodes weinig contact) en van het ene op het andere moment was dat voorbij. De reden heeft ze nooit verteld en dat houd me dagelijks bezig. Ik zal deze brief niet versturen, maar als de tijd er rijp voor is (lees: als ik weer wat meer mezelf ben en zij ook bevallen en herstelt is) aan haar vertellen, zodat we het op z'n minst goed kunnen afsluiten. 

Afgelopen vrijdag ben ik voor het eerst na de geboorte van Babyzoon naar mijn werk geweest. Er zijn een aantal nieuwe collega's bijgekomen waar ik graag even kennis mee wilde maken voordat ik over drie weken weer aan het werk moet. Het was gezellig en na bijna drie uur gezellig kletsen was het toch wel tijd om weer te vertrekken. Waar ik eerst enorm opzag tegen het weer moeten werken kijk ik er nu wel naar uit. Ik heb de gezelligheid toch wel gemist. Babyzoon en Peuterdochter mochten een dagje naar mijn ouders. Waar ik mijn dochter met een gerust hart en zonder moeite bij ze achter laat was het wel even slikken dat Babyzoon niet met me mee ging. Het loslaten komt voor mijn gevoel wel erg snel. Toen mijn dochter nog baby was had ik wat minder moeite om haar achter te laten (zie blog: Postnatale depressie). Babyzoon is het liefst bij mij en daarom vond ik het ook wel moeilijk dat hij een hele dag niet bij me zou zijn. Gelukkig is het een ontzettend makkelijk, lief kind en heeft hij op de momenten dat hij een fles moest na de hele dag geslapen.