Openheid over postnatale depressie

Aanstaande maandag komt er op npo2 een documentaire op over postnatale depressie en het taboe dat daarop heerst. (Roze wolk, 21.00 uur)  Ik vind het zo fijn dat er meer openheid over komt. Ik heb het na de geboorte van Peuterdochter niet als zodanig herkend, omdat het mijn eerste kindje was en ik niet beter wist. 

Natuurlijk had ik ook wel in de gaten dat de 'roze wolk ' niet aanwezig was, maar ik gooide het er op dat ik gewoon niet zo'n moedertje was en dat baby's niet leuk zijn. De donkere gedachten en het lege gevoel schoof ik af op de zware zwangerschap, pittige bevalling en het ontzwangeren. Ik kende het begrip postnatale depressie wel, maar ik dacht dat dat te maken had met moeders die hun kind wat aan wilden doen. Gelukkig had ik het niet in die mate, maar ik vond het leven toen wel heel zwaar. Van mensen die me vertelden dat ik ervan moest genieten kreeg ik de zenuwen. Ik begreep echt niet waar ik nou precies van moest genieten. Ook begreep ik de mensen niet die boven de wagen hingen en Peuterdochter zo schattig vonden. 

Wat me vooral is bijgebleven van deze tijd is het onbegrip van andere mensen. Ik heb altijd geprobeerd eerlijk te zijn over wat ik ervaarde, maar ben daar snel mee gestopt omdat ik merkte dat ik alleen maar op onbegrip stuitte. Het was net alsof ik de enige was die zo moest wennen aan het moeder zijn. Ik was de eerste van de vriendengroep die moeder werd en de vrouwelijke collega's die ik had waren allemaal echte oermoeders en begrepen mij net zo min als ik hun. 

Het was zo'n eenzame periode, ik begreep mezelf niet eens, dus hoe konden andere mensen mij begrijpen? Ik was zover heen dat het niet eens in me opkwam om hulp te zoeken. Ik hield op een gegeven moment de schijn maar op en schakelde zoveel mogelijk mijn gevoel uit. Ik leefde maanden op de automatische piloot. 

Het is zo'n ellendig gevoel waar veel te vaak geen begrip voor is. Vaak uit onwetendheid, maar soms ook omdat mensen alleen de leuke dingen willen horen. Ik ben dus blij dat er steeds meer over te vinden is en dat er nu zelfs een documentaire over op tv komt. Voor iedere aanstaande moeder hoop ik dat ze het nooit hoeft mee te maken, maar dat ze, mocht het wel gebeuren, weet dat ze niet de enige is. Weet dat het echt wel goed komt en dat er altijd licht komt aan het einde van de tunnel, hoe donker het ook lijkt. 

Ik heb met heel veel tranen en moeite mezelf weer redelijk terug gevonden. Ik ben er nu nog niet en ik verwacht ook niet ooit nog diezelfde onbezorgde vrolijke meid te worden, maar ik geniet weer van het leven en hoop door mijn verhaal (in grote lijnen) te delen de onwetendheid een beetje weg te nemen en misschien iemand anders het gevoel te geven dat ze niet de enige is.