Opvoeden en hoe andere mensen daar tegen aan kijken

Toen ik nog kind was werd ik best streng opgevoed in vergelijking met klasgenootjes en andere kinderen. Ik lag op tijd in bed, moest u zeggen tegen onbekende mensen, mocht buiten niet te veel lawaai maken en er werd mij geleerd om rekening te houden met andere mensen. Daar tegenover stond dat mijn ouders er altijd voor mij en mijn broers waren. Helaas heb ik met mijn oudste broer weinig tot geen contact. Hij is ruim 7 jaar ouder dan ik en was daardoor in mijn ogen zo groot dat we weinig met elkaar konden. Hij woont inmiddels in het buitenland en is getrouwd met een vrouw waar ik ongeveer net zoveel mee heb als met mijn broer, heel weinig dus. Heel af en toe komen ze samen met hun zoon voor een paar weken naar Nederland. Ze logeren dan bij mijn ouders en dan spreken we ze dus.

Mijn neefje is het eerste kleinkind van mijn ouders en had daardoor best een beetje een streepje voor, al zouden mijn ouders dat nooit toegeven. Neefje was een onrustige baby en zo mogelijk een nog onrustigere peuter en kleuter. Waar broer altijd z'n mening klaar had over 'onopgevoede kinderen' heeft hij nu een zoon die zich ook niet zo goed weet te gedragen. Ik ben echt wel gek op mijn neefje, maar het lijkt wel alsof iedereen het maar normaal vindt dat hij alles kapot maakt wat hij in zijn handen krijgt, zoveel lawaai produceert dat een gemiddeld voetbalstadion rustig klinkt, er plezier in lijkt te beleven om andere mensen pijn te doen en zoveel mogelijk troep maakt. Om een voorbeeld te geven: Mijn vader heeft een grote vitrine in de kamer staan met allemaal dure modelauto's waar hij enorm trots op is. Niemand mag aan de auto's zitten en hij bewaakt de kast met z'n leven. Toch word er alleen maar een beetje gelachen als neefje met zijn vingers aan de kast zit en zelfs toen hij het meest bijzondere autootje wist te slopen zei mijn vader alleen maar: 'ach, daar zijn het kinderen voor toch.' (Ter verduidelijking: toen wij klein waren en zelfs maar durfden te kijken naar de kast kregen we al te horen dat we daar niet aan mochten komen. Als we wel het lef hadden om er aan te zitten volgde in het meest extreme geval zelfs een televisieverbod. En dat door dezelfde man..)

Ook graait neefje ongevraagd met z'n handjes in de chips die op tafel staat, neemt er een hapje af en legt het weer terug, zonder dat daar wat van gezegd wordt. Dat dat één keer gebeurd, oké, maar als hij het hele schaaltje afwerkt en er nog steeds niemand wat van zegt vreet ik mezelf op van binnen. Neefje heeft met een watervaste stift op het nieuwe behang van mijn ouders getekend, sloopte veel van het speelgoed waar mijn broers en ik vroeger met z'n drieën mee gespeeld hebben zonder enige moeite en kan niet praten op een normaal geluidsniveau. Kan allemaal gebeuren, het is tenslotte een kind, maar het wordt allemaal weggelachen of genegeerd. Hij wordt in het weekend vaak al vroeg in de tuin gedumpt zodat hij daar kan schreeuwen en broer en schoonzus nog even kunnen bijkomen. (Leuk voor de buren denk ik dan.) Neefje is zelfs een winkel uitgezet vanwege wangedrag. (Heel hard al schreeuwend rondjes rennen en zodoende een enorme stapel pakken toiletpapier om gooien kon de winkeleigenaar niet zo waarderen. Schoonzus vond het belachelijk, het is toch maar een kind!? het is nog een verhaal dat met trots verteld wordt, want het is zo grappig.) En zo kan ik nog wel even doorgaan. Inmiddels is neefje bijna 8 en zijn er een aantal 'leuke' scheldwoorden bijgekomen. Ik moet het maar normaal vinden dat hij me aanspreekt met trut of k**wijf. Broer en schoonzus lachen er om of doen alsof ze het niet horen. Als ze er al eens wat van zeggen houden ze nooit vol. Bij mij is nee ook echt nee, maar bij hun is het na eventjes zeuren of gewoon doorgaan toch gewoon ja. Hoe moet hij ooit leren dat hij niet altijd zijn zin krijgt als hij later een baan heeft of fatsoenlijk omgaan met andere mensen als hem dat niet bijgebracht wordt?

Ik heb er alle begrip voor dat een kind zich niet altijd weet te gedragen. Dat doet mijn peuterdochter ook echt niet altijd en dat hoeft ook niet, daar is ze tenslotte kind voor. Maar ik vind het wel mijn taak om haar dan te wijzen op haar gedrag en haar te corrigeren als ze te ver gaat. Ik kan niet lachen om een kind dat moedwillig het speelgoed van iemand anders kapot maakt, een winkel uitgezet wordt of zo hard schreeuwt dat je er gewoon oorpijn van krijgt. Als ik om me heen kijk zie ik vaker dat kinderen niet aangesproken worden op hun gedrag, dat heel veel maar toegestaan wordt, omdat het anders zielig is.

Toen peuterdochter begon te kruipen waren we best streng voor haar. Zij mocht dus niet aan opa's kast komen, koffiekopjes van tafel slaan omdat ze boos was of het speelgoed kapot maken. Wij corrigeerden haar dan, terwijl mijn ouders zeiden: 'Laat haar nou, ze is nog zo klein, dat leert ze vanzelf wel.' Ze vinden ons veel te streng, want ach het is zo'n schattig klein meisje. Nou, kwader kunnen ze me niet krijgen. Waarom zou ik nu iets toestaan terwijl ze het dan later weer moet afleren? Want als ze 10 is is het echt niet meer zo schattig. Ik vind dat ze kind moet kunnen zijn, maar dat kan ook met grenzen. Ik begrijp niet waarom mensen die ooit normen en waarden (Ja, Balkenende was er niets bij!) zo hoog in het vaandel hadden staan, nu zo makkelijk zijn en alles maar goedpraten.

Ben ik nou gek dat ik graag wil dat mijn kind zich weet te gedragen als ze bij iemand anders is? Of dat ze weet dat rennen in de winkel vervelend kan zijn voor mensen die slecht ter been zijn, of met een klein kindje lopen en bang zijn dat ze die over het hoofd ziet? Ik wil haar graag meegeven dat ze rekening met andere mensen moet houden. Dat kost moeite, dat heb ik inmiddels ook wel ondervonden. Begrijp me niet verkeerd: ik heb er echt begrip voor als een kind iets doet wat niet mag. Ik snap alleen niet waarom veel ouders daar niet wat van zeggen.