Brief ter afscheid van een 'vriendin'

Na lang aarzelen heb ik besloten toch onderstaande tekst te plaatsen op mijn blog. Het is een belangrijk onderdeel van mijn leven en ik heb er elke dag nog verdriet van dat ik geen contact meer heb met vriendin W. We zijn 16 jaar vriendinnen geweest (periodes veel en periodes weinig contact) en van het ene op het andere moment was dat voorbij. De reden heeft ze nooit verteld en dat houd me dagelijks bezig. Ik zal deze brief niet versturen, maar als de tijd er rijp voor is (lees: als ik weer wat meer mezelf ben en zij ook bevallen en herstelt is) aan haar vertellen, zodat we het op z'n minst goed kunnen afsluiten. 

Lieve W.,

We hebben elkaar leren kennen toen we 10 waren. Jaren gingen we af en toe wel en dan weer tijden niet met elkaar om. In al die jaren dat ik je nu ken heb je steeds verschillende vriendinnen gehad waar je een periode heel intensief mee omging. Zo'n periode dat je met zo'n meisje omging duurde steeds maximaal 1,5 tot 2 jaar en het einde van de vriendschap werd altijd veroorzaakt door haar en nooit door jou en verliep altijd volgens hetzelfde patroon. 

We waren in onze puberjaren als water en vuur. Wat hadden we een verschrikkelijke hekel aan elkaar. Toen de heftige puberteit die op z'n hoogtepunt was toen we 15 waren,wat afnam zagen we in dat elkaar zo negatief benaderen eigenlijk niet nodig is. We groeiden naar elkaar toe en deelden van alles met elkaar. Jij trouwde en ik was jouw erebruidsmeisje. Toen ik niet lang daarna trouwde was jij mijn getuige en ceremoniemeester. Ieder weekend als ik niet hoefde te werken en vaak ook door de week waren we samen. Onze mannen konden het toen ze elkaar beter leerden kennen ook goed met elkaar vinden en zo hebben we met z'n vieren heel wat leuke momenten gedeeld. Samen op vakantie naar Italië en Spanje en na de drie weken weg waren we elkaar nog niet zat. 

Ondanks die mooie en gezellige momenten samen hield ik steeds in mijn achterhoofd dat je vaak maar een bepaalde periode intensief met iemand om kon gaan en dat het zo van het ene op het andere moment voorbij kon zijn. En ondanks dat ik het aan voelde komen kwam het toch als een klap: Tijdens een 'gezellig' dagje uit met vriendinnen negeerde je me totaal en was je steeds aan het smoezen met een andere vriendin. Je lachte me uit op een onprettige manier en als ik je wat vroeg reageerde je amper. 

Ik wil jou niet alleen de schuld geven van onze veranderende vriendschap, want ik heb het zelf ook laten gebeuren, maar jouw houding tijdens die avond heeft voor mij het proces in gang gezet. Ik werd niet lang daarna zwanger en veranderde daardoor in een onzeker, bang muisje. (zie blog: prenatale depressie) Jij wist hoeveel moeite ik had met de periode na de geboorte van mijn dochter. Toch benoemde je dit steeds alsof ik er wat aan kon doen dat ik me zo voelde. Enkele maanden later werd jij ook zwanger. Ik vond het geweldig. Het leek me zo leuk om samen zwanger te zijn en de kwaaltjes en pleziertjes te kunnen bespreken. Helaas stond jij hier totaal niet voor open. Jij had nooit ergens last van zei je, terwijl we achteraf van andere mensen hoorden dat je regelmatig extra controles had bij je verloskundige en zelfs in het ziekenhuis, omdat je verschillende complicaties had. Ik had je hier zo graag in willen steunen, want ik weet wat je doormaakte, maar je gaf me die ruimte niet. Achteraf gezien begrijp ik dat jij ook wel voelde dat ik afstand van je nam. Ik had tijdens mijn zwangerschap meer dan genoeg aan mezelf en peuterdochter. Wel probeerde ik je steeds te vragen hoe het met je ging. Helaas werd het steeds meer eenrichtingsverkeer. Toen mijn opa overleed en jij ondanks dat je dat wist, niets van je liet horen was dat voor mij de zoveelste bevestiging dat je geen energie meer in onze vriendschap wou steken. 

Ik had je kunnen vragen wat er voor gezorgd heeft dat je anders tegen mij bent gaan aankijken en het met je uitpraten. Was ik gewoon mezelf geweest had ik dat gedaan en was het waarschijnlijk heel anders afgelopen. Noem het makkelijk, maar ik kon het op dat moment niet. Nu ik het allemaal wat helderder kan bekijken vraag ik me ook af of ik dat nog wel wil. Jij hebt me tijdens de meest donkere periode van mijn leven gesteund en daar zal ik je altijd dankbaar voor blijven. Aan de andere kant heb je me enorm gekwetst door me niet te vertellen wat ik in jouw ogen fout heb gedaan, waardoor je me zo moest uitlachen en negeren. Ik kan me niet voorstellen dat je steun niet oprecht was, maar door alle opmerkingen over mijn tekortkomingen in die periode ga ik dat bijna geloven. Hoe kun je iemand die zo wanhopig is geweest toch steeds inwrijven dat ze geen moederliefde voelde? Denk je echt dat ik dat zelf niet heel graag anders had willen doen? Was je begrip dan toch gespeeld? Ik weet het niet en ik denk dat ik dat nooit zal weten. Ik heb besloten je los te laten. Het steeds denken aan wat ik fout heb gedaan en mijn toenaderings pogingen (waar je niet op in gaat) leveren ons beiden niet zoveel op.

Het is zo makkelijk om te hopen dat je ook zult ervaren dat het niet altijd vanzelf gaat. Maar nee, daarvoor ben je me ondanks alles te dierbaar. Toch denk ik dat het beter is dat we voorlopig geen contact meer hebben. Ik heb alle energie nodig om weer mezelf te worden.

Weet wel dat ik je het allerbeste toewens en ik hoop van harte dat als jouw meisje binnenkort geboren wordt je direct een allesomvattende liefde voor haar zult voelen en nooit zult ervaren wat ik heb doorgemaakt. Mocht dat onverhoopt wel zo zijn hoop ik dat je mij dan wel weet te vinden, dan zal ik er onvoorwaardelijk voor je zijn.