9 maanden op, 9 maanden af

Ontzwangeren: zoals mijn man zo mooi kan zeggen: 'denk je na de geboorte van je kind van die hormonenstorm af te zijn, ben je eigenlijk pas op de helft.' 

Nou, en dat heeft hij gemerkt! Babyzoon is inmiddels 9 weken oud en ik 'ontzwanger' er vrolijk op los:

Tranen.                                                              

Het lijkt net alsof mijn geheugen is achtergebleven in het ziekenhuis en ik daarvoor in de plaats een heleboel emoties (lees: tranen) erbij heb gekregen. Ik huil werkelijk overal om: het scheve lachje van Babyzoon, die onbekende jongen die net precies de bus mist (boehoe, wat zielig voor dat jochie! De jongen zelf keek me aan alsof ik een debiel ben, mompelde wat ongepaste dingen en liep toen snel weg), echtgenoot die naar de kapper is geweest en zijn haar véél te kort heeft laten knippen, dat er weer mensen op kraambezoek komen zonder dat af te spreken en ga zo maar door. De eerste keer dat Peuterdochter me zag huilen was ze diep onder de indruk. Inmiddels kijkt ze me aan en zegt dan: ' mama, jij bent niet meer baby. Niet zo huilen!' 

Spraakgebrek                      

Er was een tijd, nog niet zo lang geleden, dat ik een fatsoenlijk gesprek kon voeren. Ik gebruikte moeilijke woorden en wist dan ook echt wat ze betekenden. Een gesprek nu met bijvoorbeeld Echtgenoot bestaat met name uit omslachtige beschrijvingen van woorden waar ik de naam niet meer van weet. ('schat, weet jij misschien waar die euh.. dingen liggen?' je weet wel, waar je een deur mee open doet.. Hoe heten die dingen nou?) In gezelschap snap ik de grappen niet meer, of pas zo laat dat ik pas dubbel lig van het lachen als het onderwerp alweer drie keer veranderd is. Erg lullig als het dan net gaat over overleden hondje Truus.

Geheugen 

Ooit hoefde ik amper mijn studieboeken in te kijken en dan kende ik de leerstof. Nu ben ik blij dat ik kan onthouden wat mijn naam ook alweer is. Ik kan naar de supermarkt gaan om appels te kopen en kom vervolgens met van alles thuis, behalve met de appels. 

Geduld 

Waar ik vorig jaar geduldig kon wachten, moet alles NU gebeuren. Als ik Nu zeg, bedoel ik eigenlijk gisteren. (het schilderen van de muur in de slaapkamer kon écht niet wachten. Dat moest en zou gebeuren toen Babyzoon 2 weken oud was.)

Geen zin

Hoeveel ik ook van mijn man hou, seks zit er even niet in. Ik vind mijn na-zwangerschap-lijf niet mooi, al heb ik het geluk dat ik lichter ben dan voor de zwangerschap. Hoe vaak hij ook zegt dat hij me mooi vindt, ik vind het zelf niet zo en kan me dus moeilijk overgeven. 

Slordig 

Echt netjes kon je me nooit noemen. Ik heb altijd moeite gehad om het thuis opgeruimd te houden. Ik was ook vaak spullen kwijt. Nu is het helaas helemaal niet meer te doen. Speentjes vind ik terug in de speelgoedkist, mijn sleutels onder in de kinderwagen of het toppunt: in de voordeur terwijl ik zelf de hele dag weg was geweest. Ik loop te zoeken naar mijn zonnebril terwijl ik hem op heb, vraag aan mijn man of hij even mijn mobiel wil laten overgaan terwijl ik hem in mijn hand heb. Moe word ik er van! 

Gelukkig geniet ik zelf onwijs van deze bijzondere periode met onze kleine baby. Dat mensen in mijn omgeving me niet meer terug kennen neem ik maar voor lief.