Oudejaarsavond 2021 en ik merk aan alles dat ik het lastig vind om het jaar af te sluiten. Alsof ik nog niet klaar lijk te zijn om de bladzijde om te slaan. Er schiet veel door mijn hoofd en alle maanden komen in hevigheid bij mij terug. Nu heb ik dit gevoel vaker rond de jaarwisseling, maar dit jaar is anders. Dit jaar was het jaar waarin ons leven volledig op zijn kop kwam te staan. En tegelijkertijd voel ik zo ontzettend veel liefde en dankbaarheid voor dit jaar. We kregen een dochter, de allermooiste en leukste die we ons maar kunnen wensen. Een bijzonder meisje, in alle opzichten. En wat hebben we veel geleerd dit jaar, keuzes gemaakt , nieuwe mensen leren kennen en oude kennissen achter ons gelaten. Het was heftig, bewogen, mooi, ontroerend, zwaar en fantastisch tegelijk. Een echte rollercoaster vol beweging. 

Het heeft enige tijd geduurd voordat ik het tweede deel van onze laatste ziekenhuisopname kon afronden. Dit had er met name mee te maken dat we enorm moesten wennen thuis en bijkomen van een langdurige opname waarin veel gebeurde. In mijn vorige blog bleef ik bij de overplaatsing vanuit het Radboud naar het ziekenhuis in Boxmeer. Het zal een langere blog worden aangezien er in deze tijd veel is gebeurd.

In mijn vorige blog schreef ik al over de voedingsproblemen van Saar en een spannende nacht waarin we zorgen hadden over haar. En de zorgen bleken terecht.

Wat had ik toch graag borstvoeding gegeven aan ons mooie meisje. Maar helaas, om meerdere redenen lukte het voor ons beide niet. Het voelde als falen... Tekortkomen. Falen als moeder. Als vrouw... Al weet ik dondersgoed dat borstvoeding ook kei hard werken is, het is ook ontzettend mooi en intiem. Ik leerde het accepteren en zoeken naar andere momenten samen die ook voldoening zouden geven. Er het beste van maken. Weten dat flesvoeding ook goed is. En er simpelweg geen andere manier was. 

Lieve Mees, 

13-07-2020, de dag waarop ik wist dat jij in mijn buik groeide lieve Saar. We hadden net een weekend gehad met vrienden en hun kinderen. En ik dacht tijdens dat weekend dat ik me slecht voelde doordat ik de avond daarvoor een aantal wijntjes te veel op had ;). Maar toen ik op maandag nog steeds behoorlijk beroerd was, ging ik even goed nadenken... Zou het dan toch? Zou het eindelijk ‘raak’ zijn? Alles in mij zei van wel. En ja hoor, een paar uur later had ik een positieve test in handen. Eindelijk! Maar toen begon meteen ook de onzekerheid... Zou het dit keer goed gaan? De ervaring leerde immers dat het ook anders kon gaan. De eerste maanden waren niet bepaald prettig. Ik was ontzettend misselijk , maar bovenal ontzettend bang. Bang dat ook deze zwangerschap niet goed zou eindigen. Want Saar, ik had vanaf dag één een onbestemd gevoel. Alsof ik wist dat er iets niet klopte. Alleen kon ik er de vinger niet op leggen. Kwam het door het eerdere verlies? Geen idee, maar ik leefde van echo naar echo en van termijn naar termijn. Ik heb mijn hele zwangerschap gezegd dat er iets niet klopte. Dat jij, lieve Saar, eerder zou komen en zelfs heb ik vaak gedacht en echt oprecht gedacht dat jij deze zwangerschap niet zou halen. Iets in mij zei dus, nee schreeuwde, dat er iets niet klopte. En ik kreeg gelijk. Want je kwam gelukkig niet eerder en kwam je godzijdank huilend ter wereld, toch klopte het onbestemde gevoel. Je was , en bent,  niet gezond. Sinds jouw geboorte vertrouw ik meer dan ooit op mijn moedergevoel. 

In mijn vorige blog vertelde ik al dat ons weer een lange opname stond te wachten. Een opname vol verdriet, angst, vermoeidheid en frustratie. 

17-9-2021

Vaak wordt de vraag gesteld ‘ hé hoe is het nu?’ . En meestal antwoord ik ‘ naar omstandigheden goed’ *afkloppen*. Dit is onze realiteit. We moeten het doen met leven in het nu. Niet te ver vooruit , maar genieten van alle mooie momenten. Want die... Die kunnen ze ons niet meer afnemen. We leven echt met de dag en zijn dankbaar voor de dagen dat Saar zich goed voelt, aanvalsvrij is, lacht en geen pijn heeft. Ook dit is een onderdeel van verwerking en omgaan met levend verlies. Iets waar ikzelf nog steeds mee bezig ben.