Een ode aan onze zoon

Lieve Mees, 

Wat ben ik enorm trots op jou. Wat zijn wij enorm trots op jou! Woorden kunnen het bijna niet beschrijven, maar ik ga het toch proberen. Je verdient een speciale plek hier, een ode aan jou en hoe jouw leventje plots veranderde. 

Voor iedere broer of zus is het een hele verandering wanneer een nieuw mensje in het gezin erbij komt. Voor jou ging het ook nog eens heel anders en heb je meer moeten inleveren dan we ooit hadden gedacht. Tijdens de zwangerschap was het soms al een beetje lastig voor je. En toen we naar het ziekenhuis moesten omdat jouw zusje eerder wilde komen, was het ook erg onzeker voor jou. Wat ik nog heel goed herinner was jouw ontzettend lieve zorg. Toen al. Het zit in je. Ik kreeg namelijk enorme hartkloppingen en naar gevoel van de weeënremmers en jij was precies op dat moment bij mij. Ik voelde me ontzettend naar, bang en ziek... Jij had dit in de gaten en wreef ontzettend lief, samen met papa, een nat washandje over mij heen. Ik krijg tranen als ik er weer aan terugdenk. Bijzonder lief mannetje. 

We hadden je , zo goed als kon, overal in betrokken. Je mocht samen de babykamer inrichten en jouw eigen nieuwe , grote jongenskamer in elkaar zetten. Je mocht mee naar de echo waar we ontdekte dat jij een zusje kreeg ( dit wilde jij heel graag ;) ) en mocht zelfs meehelpen de echo te maken. We voerden gesprekjes met jou over de baby en wat een baby allemaal doet. Ook hadden we een plan voor de tijd dat wij in het ziekenhuis zouden zijn tijdens de inleiding en bevalling. In onze ogen hadden we jou goed voorbereid, in zoverre je dit kan doen. 

En toen. Toen werd jouw lieve zusje geboren. Na vier spannende dagen waren we thuis als gezin. Eindelijk!! Je wist dat er een ‘vreemde mevrouw’ kwam en mee hielp zorgen voor ons. Al snel was je heel eigen aan onze lieve kraamhulp. Jullie hadden zelfs afgesproken om cupcakes te bakken, maar dat is er helaas door de ziekenhuisopname en abrupte einde van de kraamweek , niet meer van gekomen. 

En toen begon ook voor jou de rollercoaster. Jij was in één klap jouw stabiele basis kwijt. Dat spijt me lieve Mees. Het spijt me zo ontzettend... Dat ik constant moet kiezen tussen mijn twee kinderen. Althans, zo voelt het voor mij. Nog steeds. Want twee weken geleden ging het weer slechter met Saar en hoorde ik aan de telefoon al dat de arts haar wilde opnemen. Jij kreeg dit mee en was verdrietig. Ik wilde je even afleiden en liet je buiten spelen. Maar ik zag geen spelend jongetje. Ik zag je buiten op je fietsje zitten, helemaal alleen, in dikke tranen. Snel naar binnen en heel stevig vasthouden. Je zei ‘ mama ik ga je zo missen’ en de brekende woorden ‘ waar moet ik dan nu toch heen?’. Hart-ver-scheurend. Mees was na een uurtje weer ‘in orde’ en aan het spelen bij oma. En ik? Ik was nog kotsmisselijk van jouw verdriet en afvragen of ik het juiste deed. Maar dat deed ik. Saar had medische zorg nodig en dat kon ik haar niet zelf bieden... 

En dit was dan nog recent. Dit soort gesprekken en aanpassen aan de situatie is veelvuldig gebeurd. Je werd dan weer door oma opgehaald van school in plaats van mama of papa. Je moest weer een nachtje logeren en daarna je koffertje pakken om weer je intrek te nemen in jouw ‘ziekenhuisje bij het ziekenhuis’. Oftewel het Ronald Mcdonaldhuis. De eerste keer dat je hier kwam was het wennen, maar vond het al snel heel fijn. Het werd, hoe triest het ook mag klinken, je tweede thuis. Je vindt het heerlijk om door de gangen te rennen, te kletsen met de vrijwilligers, hopen dat er andere kindjes zijn, zelfgebakken koekjes of cupcakejes aan alle ouders uit te delen, lekker spelen in de speelkamer of buiten in de prachtige tuin. In totaal ben je nu 6 keer in het RMH geweest. Het is ergens een geruststellende gedachte dat je weet waar je nu heen gaat wanneer Saar in het ziekenhuis ligt. Al is het soms ook heel verdrietig. Zo waren jouw woorden in juli tegen oma , toen jullie naar het RMH kwamen en langs het Radboud reden ‘ kijk oma, daar woont Saar’ . 

Gelukkig is Saar al een tijdje thuis, met een korte opname tussendoor, maar de onzekerheid blijft. De zorgen zijn nog steeds flink aanwezig, zeker nu Saar weer wat last heeft van lichamelijke klachten. Jij weet precies wanneer er zorgen zijn bij papa en mama. Je hoort het aan onze stem, aan onze manier van praten. Het overleggen met de artsen. Je wordt onrustig wanneer Saar huilt, bang dat het weer verkeerd gaat. Jouw mooie ogen hebben al teveel gezien en jouw oren al teveel gehoord. Je hebt gezien hoe Saar en mama met de ambulance mee moesten, je ziet ons verdriet. Je weet dat Saar ‘ziek’ is , maar gelukkig nog niet wat haar aandoening betekent. Je bent nu, zoals dat zo mooi wordt genoemd, een brus en hoort dus bij de club van brussen. Broertjes en zusjes van een zorgintensief kind worden ‘brussen’ genoemd. Gelukkig krijgen we ook hierbij wat hulp , maar zoeken we ook zelf naar manieren hoe we hiermee om moeten gaan. 

Grote jongen, je bent zo ontzettend zorgzaam voor jouw zusje en bent helemaal gek op haar. Wat zijn wij blij dat er bij jou geen enkel stukje jaloezie is in de aandacht voor Saar. Maar weet dat wij er ook alles aan doen om jou de aandacht te geven die jij zo verdient. Daar worden we steeds beter in, met vallen en opstaan. We plannen dagjes voor jou in, word je verwend door de opa’s en oma’s , knuffelen we veel, doen we spelletjes, en proberen we ondanks alles ons leven te leiden zoals we willen. Binnenkort staat er weer iets op jou te wachten wat we liever niet hadden gewild. Je krijgt namelijk ook de griepprik, samen met papa en mama. Net zoals Saar vandaag heeft gehad. We doen dit op aanraden van de kinderarts zodat we Saar als een soort paraplu kunnen beschermen tegen de griep ( dit wordt al langer gedaan, niet alleen nu in de coronatijd). Alleen de griep. Alle andere virussen komen hier gewoon binnen. Want jij gaat gewoon naar school. En we zullen zien uit de bloeduitslagen en de aankomende winter, hoe goed Saar tegen deze virussen kan vechten. Maar jij kunt ook ziek worden. En dan krijg jij ook al onze aandacht en liefde die je maar kan bedenken. Jij was degene die mij mama maakte. Liet voelen wat onvoorwaardelijke liefde is. Je hebt 3,5 jaar alleen met papa en mama geleefd en nu ben je grote broer. Ik kan me geen betere broer en zoon wensen dan jij! 

Lieve Mees,  misschien doe ik niet altijd het juiste. Maar weet dqt ik alles voor je doe en er altijd zal zijn. Ik ben zo ontzettend trots op jou en heb zoveel bewondering voor jou. Mijn lieve, slimme, grappige, knappe, gezellige en soms ook ondeugende Mees. Weet dat jij net zo belangrijk bent, al moeten we soms hele moeilijke keuzes maken. Ik denk over alles 100x na. Maar jij bent zo sterk. Zo dapper. Zo ontzettend lief. We zullen er altijd voor jou zijn. Saar heeft geluk met zo’n geweldige broer. En wij met zo’n geweldige zoon. You rock Mees! 

Ik hou van jou, voor altijd en altijd. Liefs mama xxx