‘ Ach, het is maar voeding’ of...?

Wat had ik toch graag borstvoeding gegeven aan ons mooie meisje. Maar helaas, om meerdere redenen lukte het voor ons beide niet. Het voelde als falen... Tekortkomen. Falen als moeder. Als vrouw... Al weet ik dondersgoed dat borstvoeding ook kei hard werken is, het is ook ontzettend mooi en intiem. Ik leerde het accepteren en zoeken naar andere momenten samen die ook voldoening zouden geven. Er het beste van maken. Weten dat flesvoeding ook goed is. En er simpelweg geen andere manier was. 

Maar na een aantal weken kwamen we erachter dat Saar grotere voedingsproblemen had dan gedacht. De logopediste werd nauw betrokken en we kregen een voedingstechniek aangeleerd. Saar moest op haar linkerzij liggen en wij moesten haar pauzes geven tijdens de fles middels ‘pacen’. Dat wilt zeggen, we moesten elke keer 5 slokken tellen en dan de fles kantelen. Even wachten en dan weer verder. Ook hierbij was het intieme moment van voeden, een momentje samen dus ook weg. Het was een technische handeling die we uit moesten voeren en keken er elke keer tegenop. Geconcentreerd tellen en zorgen dat Saar niet te snel ging of zich verslikte. Overal waar we heen gingen namen we een kussentje mee om haar op haar speciale manier te kunnen voeden. Met rare gezichten in het openbaar als gevolg. Oké het zag er ook een beetje apart uit... Maar het werkte. Saar verslikte zich minder en kon wat genuanceerder drinken. 

Dit hebben we maanden volgehouden. Totdat Saar ouder werd en een eigen willetje kreeg. Ze wilde niet meer op haar zij. En aangezien we dachten dat het qua sliktechniek en reflux wel kon, zijn we haar op de ‘normale’ manier gaan voeden. Het voelde als een kleine overwinning. Niet meer in een rare positie ( mijn bekken waren hier ook niet echt blij mee namelijk) en afstandelijk de fles geven, maar lekker op de arm zodat we elkaar ook konden aankijken. 

Tot zover de technische kant. Maar dan. Haar maag-darmstelsel , reflux, toch een ietwat verkort gehemelte, tragere maaglediging enz zorgen ervoor dat we nog altijd een gevecht hebben met de voeding van Saar. Al vanaf juli zijn we aan het onderzoeken waarom Saar minder drinkt, veel wisselt van hoeveelheden , weigeren van flessen, niet kunnen verdragen, er meer uit komt dan er bij haar in gaat en ga zo maar door. Ik heb enorm veel lijstjes bijgehouden van dagelijkse hoeveelheden voeding. Om te zien dat ze niet uitdroogt. En inmiddels weten wij wel wat zij precies moet hebben om niet uit te drogen. Maar groeit ze daar ook op? Ze krijgt immers op geen andere wijze nog vocht binnen aangezien ze nog geen vaste voeding mag. 

Inmiddels weten we ook dat zodra Saar een infectie onder de leden heeft ( en laat dat nu regelmatig het geval zijn), dat zij slechter gaat drinken. Daarbij heeft ze ook nog een koemelkallergie. Dus we switchen al geruime tijd tussen de voedingen. 

De afgelopen zes weken heeft Saar alleen maar diarree en is haar drinken moeizaam. We lopen ziekenhuis in en uit, de artsen weten het ook niet. Waar ze voorheen nog zeiden ‘ ach het herstelt, het komt goed, het zal wel dit of het zal wel dat, we verwachten dat’ enz enz... Is het nu ook een ander verhaal en proberen zij ook allerlei dingen uit. Ze zien het ook. Zo is er nu een verdenking op een secundaire lactose intolerantie dus we mochten weer wisselen van voeding. Uiteraard niet zonder slag of stoot. 

We zijn nu een aantal dagen verder , maar vandaag besloot ons dametje om nog maar héél weinig te drinken en ook de fles te weigeren. Mensen die Saar goed kennen weten ook, als Saar niet wilt dan wilt ze niet. Lippen stijf op elkaar en wegduwen. Daarbij werd ze erg slaperig en nog amper geplast ( lees : nihil). Wel had ze diarree... Na lang wikken en wegen hebben we toch het Radboud gebeld en zij wilden Saar in Boxmeer laten beoordelen, scheelde weer een ritje Nijmegen, en mocht het nodig zijn dan werd er een verder plan gemaakt. 

Conclusie? Saar heeft nog ietwat reserves waarmee we de nacht in mogen. Maar wel het advies om Saar vannacht wakker te maken om te kijken hoe het met haar gaat en proberen om haar een beetje te laten drinken. Bij thuiskomst weigerde ze helaas meteen de fles.  Mocht ze slechter worden vannacht dan mogen we bellen. En anders krijgen we morgen een verder plan te horen want dit houdt een keer op. Het is niet gewoon maar een voeding of een beetje minder drinken. Het zijn serieuze voedingsproblemen en ik kan vertellen, dat is ontzettend slopend. We zijn allebei op van maandenlang aan modderen met de voedingen , dagelijkse gevechten en wederom achteruitgang. 

Voor nu staat mijn wekker op 02.30 uur vannacht om Saar te wekken. Joep houdt haar nu in de gaten en kan daarna verder slapen zodat hij morgen weer naar het werk kan. Zo wisselen we het vannacht af. 

Laten we hopen op het beste... Welterusten dan maar?