Open en eerlijk, de schaamte voorbij.

13-07-2020, de dag waarop ik wist dat jij in mijn buik groeide lieve Saar. We hadden net een weekend gehad met vrienden en hun kinderen. En ik dacht tijdens dat weekend dat ik me slecht voelde doordat ik de avond daarvoor een aantal wijntjes te veel op had ;). Maar toen ik op maandag nog steeds behoorlijk beroerd was, ging ik even goed nadenken... Zou het dan toch? Zou het eindelijk ‘raak’ zijn? Alles in mij zei van wel. En ja hoor, een paar uur later had ik een positieve test in handen. Eindelijk! Maar toen begon meteen ook de onzekerheid... Zou het dit keer goed gaan? De ervaring leerde immers dat het ook anders kon gaan. De eerste maanden waren niet bepaald prettig. Ik was ontzettend misselijk , maar bovenal ontzettend bang. Bang dat ook deze zwangerschap niet goed zou eindigen. Want Saar, ik had vanaf dag één een onbestemd gevoel. Alsof ik wist dat er iets niet klopte. Alleen kon ik er de vinger niet op leggen. Kwam het door het eerdere verlies? Geen idee, maar ik leefde van echo naar echo en van termijn naar termijn. Ik heb mijn hele zwangerschap gezegd dat er iets niet klopte. Dat jij, lieve Saar, eerder zou komen en zelfs heb ik vaak gedacht en echt oprecht gedacht dat jij deze zwangerschap niet zou halen. Iets in mij zei dus, nee schreeuwde, dat er iets niet klopte. En ik kreeg gelijk. Want je kwam gelukkig niet eerder en kwam je godzijdank huilend ter wereld, toch klopte het onbestemde gevoel. Je was , en bent,  niet gezond. Sinds jouw geboorte vertrouw ik meer dan ooit op mijn moedergevoel. 

De bevalling verliep al totaal anders en deze heb ik nog altijd niet verwerkt. Iedere vrouw ervaart haar bevalling anders. De ene vrouw vindt het allemaal goed te doen en de ander heeft in haar ogen een trauma beleefd. En alles mag er zijn. Iedere vrouw mag het ervaren op haar eigen manier. Niemand kan hierover iets zeggen want het is een eigen beleving, we zijn allemaal anders en dat mag gelukkig. Ik heb de bevalling van Saar als heftig ervaren. Want we werden halsoverkop tijdens de bevalling doorgestuurd naar het Radboud, vorderde mijn ontsluiting niet , had Saar het moeilijk met haar hart , werkte mijn ruggenprik niet en uiteindelijk in een weeënstorm beland waarbij Saar bijna de wereld in gelanceerd werd. En wat het moeilijkste voor mij is? Ik heb zo weinig herinneringen van die eerste momenten. Saar werd geboren en op mijn borst gelegd. Ik huilde niet , maar vroeg alleen maar ‘ doet ze het goed? Ademt ze door? Heeft ze een goede kleur? Ze huilt niet goed, waarom?’. En aangezien Saar in 20 minuten tijd van 7cm ontsluiting tot op mijn borst werd ‘geknald’ was voor ons beide ook wennen. Ik was verslagen van al dat geweld en moe van alles daarvoor. Saar werd even op mijn borst gelegd, maar al gauw moest de kinderarts haar meenemen naar de high-care zodat ze zo snel mogelijk aan de monitor gelegd kon worden. Het duurde zo’n 1,5 uur voordat ik Saar weer zag , aangezien ik nog ‘gefatsoeneerd ‘ moest worden,  en ik heb haar toen eventjes vast kunnen houden. Daarna moest ik weer gaan. En dat... Dat doet nog altijd pijn. Ik heb laatst aan Joep gevraagd, wat is er in die tijd gebeurd? Hoe zag het eruit toen ik er niet bij was? Ik heb de eerste uren van haar leven niet meegemaakt. 

En dan... Dan denk je dat je verder een gezond kindje ter wereld hebt gebracht, maar niets blijkt minder waar. Ons mooie wondertje is niet gezond. En dat zal ze nooit worden. Onze logopediste sprak afgelopen week dan ook de zeer verhelderende woorden ‘ dit kun je niet accepteren , je kunt wel op alles anticiperen ‘. En dat vond ik zo mooi gezegd. Want je kunt niet accepteren dat je kindje niet gezond is en een , heel hard gezegd, afwijking heeft. Wat de tijd leert, is dat je gaat anticiperen op de situatie. En dat is wat wij doen. Dat staat los van de gigantische liefde voor Saar. Want laat dat duidelijk zijn, de liefde voor Saar is oneindig. 

De afgelopen weken ben ik erg bezig geweest met het begrijpen van mijn eigen klachten. Ik was (ben) erg moe , heb veel buikklachten en huil te pas en te onpas. Uiteindelijk kwamen we met behulp van de professionals om ons heen erachter dat mijn eigen proces nu begint. En dat mijn lichaam aangeeft dat het even genoeg is geweest. Waarom dan nu? Heel simpel... Nu is er ruimte. Want we zijn ‘al’ dik 2,5 maand thuis na onze laatste ziekenhuisopname. Dus nu kan ik ook pas landen. Ondanks dat we nog elke dag de zorgen hebben, is er ook gelukkig ruimte voor het genieten. En daarbij komt ook meteen het gevoel van al die tijd die we hebben moeten missen. Dat proces wordt ook wel levend verlies genoemd, en levend verlies komt steeds weer terug. 

Ik heb verdriet. Immens veel verdriet en het overvalt me keer op keer. Daarnaast heb ik last van angsten en paniekaanvallen. Dus behalve de zorg voor onze kinderen, heb ik ook nog een groot gevecht met mezelf. Iedere dag opnieuw. Een paniekaanval wordt immers vaak uitgelokt door vermoeidheid, stress en emoties. En laat ik daar nu net mee te maken hebben. Maandenlang ben ik op de automatische piloot doorgegaan en heb het uiterste van mezelf geeist. Totdat het niet meer gaat. Maar ik ben niet neerslachtig, voel me niet somber of depressief en heb ik zeker zin in het leven. Alleen... Mijn hoofd en lichaam nog even niet. Ik ben moe. Moe van het rennen. Moe van alle gesprekken, zorgen, huilen, doorgaan... En nog ga ik door , je hebt zo weinig keus. Het past ook niet bij mij om in een hoekje weg te kruipen.  Maar ik besef wel heel goed dat het tijd is voor goede zelfzorg. Want wanneer je goed voor jezelf zorgt kun je ook goed voor een ander zorgen. Daarbij wil ik mijn verdriet delen met de mensen die ik lief heb, en uiteraard met professionals om me heen. Ik heb verdriet dat ik de hele kraamtijd van Saar heb overgeslagen. Dat ik haar eerste half jaar niet echt heb leren kennen, alleen maar heb gerend. Ik had zo graag een andere tijd gehad. En natuurlijk krijgen we die tijd niet terug, en natuurlijk zijn we hartstikke blij dat Saar al langere tijd thuis is. Dat ze het naar omstandigheden heel goed doet. Met geen pen te beschrijven hoe gelukkig dat mij/ons maakt. Ik ben zo ontzettend trots op haar! Want Saar, wat ben jij enorm lief, leuk, sociaal, vriendelijk en ongelofelijk sterk! 

Helaas neemt dat niet weg dat er ook verdriet is. En mag zijn. Dat ik paniekaanvallen heb, zwetend wakker word, vaak wakker lig en pieker en ga zo maar door. Ik weet dat het bij dit nieuwe leven hoort, maar vechten is het wel. Maar ik laat me er niet onder krijgen, dit alles gaat goed komen. Wij vinden onze weg wel samen, op onze manier, met de juiste mensen om ons heen. Dat heeft tijd nodig en die tijd moet ik ons ook gunnen. En wanneer Saar weer een terugval heeft, zal dit ongetwijfeld ook bij ons komen. Maar daar leren we dan op te anticiperen zodat we niet hoeven te accepteren. 

We zijn omringd door veel lieve mensen, familie die dag en nacht voor ons klaarstaan ( grote dank voor alles) en een enorm professioneel en betrokken team. Afgelopen week zeiden we nog tegen elkaar, wat boffen we met zo’n fijn team om ons heen. Zij slepen ons hier echt doorheen. Staan voor ons klaar en weten regelmatig de juiste lijntjes uit te zetten. En wanneer ze dat niet kunnen omdat bepaalde dingen niet duidelijk zijn, dan zijn zij daar ook. Om ons te steunen waar nodig is. Daar zijn wij enorm dankbaar voor. 

En dan... Hebben we onze lieve Mees. Voor jou , lieve kleine grote vriend, komt een speciale blog. Want dat verdien je. Jij bent ook zo’n enorme kanjer! We zijn megatrots op jou! 

And save the last for best, mijn rots, Joep. Zonder jou zou ik allang zijn ingestort. We hebben het soms niet makkelijk, maar we zijn samen één team. Ik kan op jou leunen, je bent er wanneer ik je nodig heb, je bent de allerliefste, leukste en meest zorgzame papa die ik voor onze kinderen kan wensen. Het is niet beschrijven hoeveel bewondering ik heb voor jouw kracht. Naast de zorgen thuis, het ondersteunen van mij, heb je ook nog je werk. We weten niet wat de toekomst ons gaat brengen , maar één ding weet ik wel. Wij kunnen samen alles aan! 

Voor mijn super Saar, kanjer Mees en allerliefste Joep: 

‘ Wij vallen, wij vechten, wij zullen samen verder gaan. Ik beloof dat je altijd vast zal houden. Ik beloof, ik heb je lief mijn leven lang. Ik beloof, ik ben er wanneer je ooit zou vallen. Maar beloof mij dat jij, niet met de wind weg zult waaien van mij...’ 

‘ Weej valle, weej vechte, weej zulle saame verder gaon. Ik belaof, det ik dich altied vas blief halde. Ik belaof, ik heb dich leef mien laeve lang. Ik belaof, ik bin d’r asse oeits zoels valle. Maar belaof mich des dich, neet met de wind weg zals weije van mich..’  ( tekst : Lex Uiting).