3-1 moesten we ons weer melden voor een opname.

15-12 moesten we weer naar de kinderarts. De weken ervoor waren wisselend. Senn had hele goede dagen, wat in hield dat hij halve flessen leeg dronk en lachte, geluidjes maakte. Er waren ook slechte dagen, waarin hij maar 130 van de 750 cc zelf dronk. Maar ook was hij dan heel onrustig. Hij huilde veel, overstrekte veel, was niet rustig te krijgen en leek veel pijn te hebben. We merken dat we zelf ook over lopen af en toe. Ook onze dochter begint te benoemen dat hij de hele dag huilt en houdt haar handen op haar oren als hij huilt. Er zijn korte momenten dat hij blij is, alleen in de box kan liggen, of kan spelen. Ik merk ook lichamelijk dat het zwaar wordt, mijn arm begint snel te slapen, mijn nek doet zeer en ik ben intens moe.

Na meerdere wegen om gehoord te worden over het niet goed groeien en onrustig drinken, wat de laatste dagen hiervoor resulteerde in amper drinken, hebben we eindelijk een verwijzing voor de kinderarts. Ook is Senn benauwd en verkouden. We kunnen de volgende dag, woensdag, terecht in het ziekenhuis.

Na een vaginale bevalling (yes!), Senn zijn opname, incident en het extra nachtje op de kraamafdeling gaan we naar huis als gezin van vier.

Tijdens de opname van onze zoon Senn na zijn geboorte spreken we net uit naar elkaar dat het anders voelt en we enorm veel vertrouwen hebben in de toekomst, tot er om 17 uur een heftig slik incident plaats vindt…

Op dinsdag krijg ik na het plaatsen van het ballonnetje krampen. Ik ben er helemaal klaar voor! Echter had ik niet kunnen denken dat het dan nog 3 dagen zou duren voordat ik mijn baby in mijn armen zou hebben.

Wát een geluk, spontaan zwanger na een eerdere fertiliteitsbehandeling met hormonen. We waren net bij de gynaecoloog geweest om weer te starten na de menstruatie, maar die menstruatie kwam niet want ik bleek zwanger. Wat een wondertje; nu al!

Zo, dat is een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Waar de vorige blogs vooral gingen over de, voor mij, heftige bevalling en kraamtijd zal deze gaan over iets heel anders. Namelijk over mijzelf. Ik wil bereiken dat we oog hebben voor pas bevallen moeders die niet op een roze wolk zitten, dat kan én mag er zijn. Je bent niet alleen en er is wat aan te doen. 

We stonden met open armen de kraamzorg op te wachten. Mijn man stond letterlijk uit het raam te kijken tot ze kwam. En wat bofte we met haar, een enorme lieve schat was dit, ze had oog voor ons verhaal en alle spanning die we hadden ervaren en nog steeds ervaarden. Ze luisterde, gaf advies en hielp waar dat kon. We werden verwend met heerlijke ontbijtjes. Ook aten we ons eerste beschuit met muisjes. We hadden hier nog geen tijd voor gehad, we stonden zo op ‘overleven’. Ik was inmiddels weer goed op de been, een beetje te goed. Ook hier stond ik op overleven, ik voelde amper mijn wond of pijn. Onze lieve kraamverzorgster probeerde de focus te leggen op zorgen voor Jara, in plaats van zorgen om Jara. En op rust en genieten. Echter bleek al snel dat Jara nog meer was afgevallen. Ze was ruim 12% afgevallen en we zagen dat alles enorm veel energie kostte. Huid op huid contact met extra lagen was het enige wat haar redelijk op temperatuur hield.