Een droombevalling en opname, of toch niet?

Op dinsdag krijg ik na het plaatsen van het ballonnetje krampen. Ik ben er helemaal klaar voor! Echter had ik niet kunnen denken dat het dan nog 3 dagen zou duren voordat ik mijn baby in mijn armen zou hebben.

De hele dinsdag heb ik regelmatig wat krampjes. Mijn dochter komt nog op bezoek in het ziekenhuis en ik rol wat over de yoga bal om me te ontspannen. Eind van de middag komt de arts assistent binnen. Ze heeft geen goed nieuws, ik kan morgen niet doorgeleid worden. De verloskamers liggen vol. Ze toont weinig empathie en is zo weer weg. We zijn beide even verdrietig en balen. In de avond komt de verloskundige binnen, we kennen haar van alle controles en hadden gehoopt dat zij de bevalling kon doen. Hier grappen we dan ook wat over. Echter komt ze ook met ‘goed’ nieuws. Er is iemand al aan het bevalling die morgen op de planning stond, ik word dus morgen ochtend om 6 uur wel weer beoordeeld en dan volgt het verdere plan. 

De volgende ochtend om 6 uur valt de ballon er uit op het toilet. YES! 3 cm ontsluiting dus, laat maar komen. Om 6 uur komt de verloskundige die inderdaad 3 cm ontsluiting voelt. Het overleg volgt en later op de ochtend zal ik horen hoe verder. Helaas blijkt dan inderdaad dat de verloskamers vol liggen en ik niet doorgeleid kan worden die dag. Een ‘rustdag’ dus. Ik vraag om even naar huis te mogen, onze dochter is al sinds maandag bij anderen en ook na de bevalling moeten we minimaal 24 uur blijven dus het duurt nog even voor we weer thuis zijn. In overleg met de gynaecoloog mag dit. Met duidelijke bel instructies ga ik naar huis. In de avond moet ik weer terug komen.

We halen onze dochter op, zijn kort verdrietig omdat het zo lang duurt, maar gaan daarna lekker met onze dochter naar de speeltuin en doen een spelletje. We eten bij mijn ouders en gaan dan weer terug naar het ziekenhuis. Overdag heb ik wel wat krampen en ik verlies wat bloed.

 Eenmaal terug in het ziekenhuis lig ik weer aan de ctg als er weer een arts binnen komt. Zij benoemt dat ook morgen de inleiding niet door kan gaan, want de neonatologie ligt vol. Omdat ik die dag wel wat krampen heb gehad wil ze ontsluiting checken, als ik meer ontsluiting heb moet ik direct met een ambulance naar een ander ziekenhuis. Dit blijkt ‘gelukkig’ niet het geval. Maar mocht ik in de loop van de nacht gaan bevallen moet een overweging gemaakt worden wat te doen. De baby kan namelijk niet in dit ziekenhuis blijven en dus moet hij anders alleen met de ambulance naar een ander ziekenhuis. Dat willen we echt niet. De arts vertrekt 3 keer tijdens ons gesprek en komt weer terug. Ze noemt uiteindelijk dat we zelf eventueel een ander ziekenhuis mogen zoeken. Om 23.30 uur vertrekt ze voor de laatste keer, en gaan wij een rot nacht in. Wetende dat als de bevalling begint het een gekkenhuis wordt. We zijn verdrietig en alleen maar bezig met dat nergens plek is, we zijn helemaal niet meer bezig met het heerlijke gevoel dat we wederom ouders mogen worden. Het voelt ineens allemaal spannend en surrealistisch. ‘Gelukkig’ blijft het die nacht rustig qua weeën. 

Donderdag ochtend worden we wakker, we waren van plan een ander ziekenhuis te zoeken. Maar, waar begin je dan? ‘Hoi, ik heb 3 cm ontsluiting, zoek een plek om doorgeleid te worden en een plek op de neonatologie voor mijn baby. Ik moet voor zaterdag bevallen, dus heb je nu plek? Dan komen we er aan’. Dit voelt heel gek. De ctg wordt aangesloten en de verpleegkundige toont begrip. Er volgt deze ochtend overleg tussen de kinderartsen en de gynaecologen over onze ‘situatie’. De verpleegkundige wil dat onze stem gehoord wordt en vraagt wat we willen. We willen dan zo snel mogelijk naar een ander ziekenhuis, en we willen dat de artsen deze zoeken. Ze is enorm lief en neemt onze wens mee in het overleg. Niet veel later stapt een arts assistent binnen. We hebben intussen onze tassen ingepakt en het eten niet meer besteld. Ze komt bij ons zitten en benoemt dat ze toch plek gemaakt hebben voor de baby hier, en ze nu de verloskamer aan het schoonmaken zijn. Ik mag er zo direct naar toe waarna de bevalling doorgeleid kan worden. We kijken elkaar vol verbazing aan, en lichten onze familie in met deze plottwist. We pakken de spullen weer uit en bereiden ons voor op de bevalling.

Rond 10 uur gaan we naar de verloskamer. Hier worden de vliezen door geprikt en de weeën opwekkers gestart. Er zit licht meconium in het vruchtwater. Geen reden tot paniek, de baby doet het prachtig aan de ctg. Ik wil graag onder de douche, dit doen we dan ook. Echter valt daar telkens het signaal weg van de hartslag, dit triggert toch waardoor ik niet goed kan ontspannen. Na enige tijd gaan we onder de douche vandaan en zoek ik verschillende houdingen. De weeen zijn intussen echt heel goed aanwezig en zitten vooral in mijn rug. Het streven van 5 weeën in 10 minuten wordt overschreden. Ik krijg weinig adem ruimte en het is zoeken naar een goeie dosering weeën opwekkers. Om 17 uur wordt wederom ontsluiting gemeten. Na vele heftige weeën zal dit toch zeker wat gedaan hebben. Helaas nog steeds 3 cm ontsluiting. Ik merk dat ik moe word en ik een negatieve spiraal beland. Om hier uit te komen vraag ik om een ruggenprik, die kan snel gezet worden en rond 18.30 ben ik weer terug op de kamer en helemaal blij en rustig. Het bed is lekker ingesteld op de rug weeën, ik krijg tegendruk en een hotpack en voel amper wat van de weeën. Ik kan weer lekker kletsen en meezingen met de muziek. De uren die volgen is het wederom zoeken naar de juiste dosering weeën opwekkers en andere houdingen in bed proberen. Echter als ik op mijn zij ga liggen krijg ik aan de rechter kant weer weeën. De ruggenprik wordt een aantal keer opgehoogd. Om 22.45 heb ik 7 cm ontsluiting en om 00.45 uur nog steeds. Er wordt een echo gemaakt van de ligging van de baby. Die ligt prima en moet dus geen belemmering zijn. We proberen weer andere houdingen en om 02.50 heb ik 9.5 cm ontsluiting. Wauw!! Nog een klein randje, ik mag af en toe bij wat druk zachtjes mee persen. Echter voel ik dit elke wee, dit mag dan ook als het maar zachtjes is. De weeën worden heftiger en ik ga weer in mijn eigen bubbel. Ik druk af en toe wat mee en probeer de rest weg te puffen. Rond 4 uur word ik misselijk en geef over. Ik heb coeliakie en uitgerekend vandaag was er geen brood geleverd, dus heb ik de dag geleefd op crackers en vla. Warm eten zat er al niet in. Ik merk dat ik echt moeite moet doen de weeën weg te puffen. Rond 5 uur heb ik 10 cm ontsluiting en mag ik beginnen met persen. Eindelijk. Ik heb tijdens het persen amper het idee dat er wat gebeurt. De geboorte fotograaf maakt daarom een foto en laat me zien dat er echt al wat haartjes aankomen. Dit geeft weer een goede mindset om verder te gaan. Na 80 minuten persen pakt mijn man onze prachtige zoon aan. Wát een ontlading en liefde voel ik direct. Dit voelt gelijk zo anders dan bij onze dochter destijds. We genieten van het eerste uur samen, en bellen hierin wel onze beide ouders. Omdat onze zoon, Senn, opgenomen moet worden op de neonatologie binnen 2 uur vragen we onze ouders samen met onze dochter zo snel mogelijk te komen zodat ze hem kunnen bewonderen.

Na deze prachtige eerste ontmoeting, die is vastgelegd door een geboortefotograaf wat sowieso een hele dikke tip is, gaan we met Senn naar de afdeling. Hij zou opgenomen moeten worden op de neonatologie, maar omdat die vol ligt hebben ze op de kinderafdeling een plek gecreëerd voor hem. Hier ligt hij aan de monitor en ontvangt zorg van de kinderafdeling. Voor overleg kunnen ze naar de neonatologie en ook zijn die artsen betrokken. Ook de opname voelt anders, we waren voorbereid en ik reageer veel minder heftig op alle piepjes en belletjes. We spreken uit naar elkaar dat het anders voelt en we enorm veel vertrouwen hebben in de toekomst, tot er om 17 uur een heftig slik incident plaats vindt… 

Leestip: 5x de voordelen van bevallen in de winter!