Hoort iemand mij?! #moedergevoel

Na een vaginale bevalling (yes!), Senn zijn opname, incident en het extra nachtje op de kraamafdeling gaan we naar huis als gezin van vier.

Eenmaal thuis komt ook al snel onze dochter thuis, ze is dolblij dat haar broertje er is en legt van alles bij hem in de box. De kraamzorg is er al snel en ook mijn ouders komen even langs. Alles gaat zoals het moet gaan. We zijn dolblij en gelukkig.

In de kraamweek heb ik meerdere momenten dat ik moet huilen omdat ik wil dat het voor altijd zo blijft, zo gelukkig voel ik me. Echter komt mijn borstvoeding moeizaam op gang en Senn drinkt bijzonder (zowel aan de borst als aan de fles). In de kraamweek volgen al meerdere overleggen met de Lactatiekundige en verloskundige. Ook omdat Senn de ene dag is aangekomen, en de volgende dag vrij fors is afgevallen. We stappen over van Kruidvat voeding op nutrilon, geven borstvoeding met een extra slangetje erbij zodat hij snel beloond wordt voor het zuigen, proberen verschillende houdingen en laten zijn tong klieven. Telkens lijkt het even beter te gaan, maar al snel is hij weer heel onrustig met drinken. Hij kloekt, sloekt, boert heel hard en heeft krampen in zijn darmen. We krijgen een 9e dag kraamzorg en de 10e dag volgt op met de verloskundige en een e-consult bij de kraamzorg.

In de loop van de weken wordt het drinken niet beter, hij meld zich niet zelf voor voedingen en we proberen van alles. We voeden eerst om de 3 uur, maar wellicht is dat te snel voor hem dus hogen de voeding op zodat we om de 4 uur kunnen voeden. Maar ook dit lijkt niet te werken. We vragen de Lactatiekundige mee te kijken, en ik stuur haar nog filmpjes van de voedingen. We leren therapeutisch voeden van haar zodat hij zelf ‘regie’ heeft over zijn snelheid. Als we voor het eerst naar het consultatiebureau gaan bespreek ik dit. Ook is hij dan net niet lekker genoeg gegroeid. Ik laat de filmpjes zien en ze oppert logopedie. Maar benoemt ook dat we eerst nog even aankijken. Als de onrust aanblijft moeten we eerder komen, anders over 3 weken. Onze dochter heeft een koemelk eiwit allergie en de arts ziet wel ook wat onrustige huid plekjes. Ik ging daar dus niet met veel antwoorden weg. De week daarop ging Senn steeds slechter drinken. Ik probeerde hem zelf te laten melden voor voedingen, maar na 6,5 uur er tussen laten overdag besloot ik hem toch maar wakker te maken. Ook dan drinkt hij niet beter. Zowel mijn borst, als gekolfde borstvoeding als kunstvoeding drinkt hij niet goed. We hebben intussen een avent fles, diffrax fles en spenen,dr Brown flessen en spenen (groot en klein, maat 1 en 2). We maken de fles warmer, kouder en we proberen verschillende houdingen van voeden. Ik hou bij wat hij drinkt, en dit werd steeds minder.

Ik belde het CB omdat ik niet wist wat ik moest. Echter was de verpleegkundige vrij. Daarop belde ik de huisarts, omdat het vrijdag middag was. Zij gaven aan alleen wat te kunnen met zieke kindjes, en dat was hij niet. En dus hield het op. Ze adviseerde de voeding te verdunnen zodat hij in ieder geval iets binnen kreeg. De voedingsmomenten waren een en al stress, hij dronk zijn flessen niet leeg, was gefrustreerd (en wij erbij) en hij groeide niet goed. Uiteindelijk belde de verpleegkundige van het CB nog terug, zij regelde een verwijzing voor logopedie en kon verder niet zo veel doen. Wel adviseerde ze nog om de voeding te verdikken met Johannes broodpitmeel. Ook gaf ze aan dat we even elke week moesten komen wegen. Ik zat intussen huilend aan de telefoon, ze erkende en gaf complimenten. We gingen direct op pad voor Johannes broodpitmeel en verdikte de voeding. Dit leek even te werken, maar ook op langere termijn werkte dit onvoldoende. We gingen toch weer terug naar voeden om de 3 uur, maar in praktijk gaven we de fles zodra hij wakker werd. Ik regelde toch een afspraak bij onze huisarts, die controleerde wat maar kon verder niks betekenen. Behalve dat wegen elke week, en terug bellen als daar veranderingen in zaten. De eerste week wegen was Senn 60 gram aangekomen, en dus belde de verpleegkundige met een plan. De voeding verdikken, maar wel met grotere speen is stap 1. Werkt dat onvoldoende dan overstappen op pepti(geknipte koemelk eiwitten), stap 2 dus. En stap 3 is pepti in combi met Johannes broodpitmeel. We gaan aan de slag met dit plan, maar alle 3 de stappen doen niks. De eerste fles gaat goed, de tweede al onrustiger en de flessen daarna zijn slecht. Heel onrustig, weinig drinken, sloeken, gillen. In het weekend van 12-11 wordt Senn verkouden. We spoelden zijn neus sowieso al, zodat hij daar geen last van kon hebben met drinken. Op maandag krijgt hij hoestbuien waar hij moeilijk uitkomt. Ook dit film ik en stuur ik naar de huisarts, we kunnen maandag niet meer langs komen maar dinsdag ochtend mogen we wel komen. Echter volgen de hoestbuien zich maandag avond steeds sneller op en komt hij er steeds moeilijker uit. Op advies van mijn schoonmoeder bellen we de HAP. Zij kijken mee naar de intrekkingen en besluiten ons te willen zien.

Wát een arts hadden we daar. Hij keek naar Senn (6 weken oud), haalde hem niet uit de maxicosi en luisterde naar hart en longen via de romper. De intrekkingen rondom zijn borst hoefde hij niet te zien, en ook mijn verhaal rondom voeding (hij kreeg de hele week amper de helft binnen) was niet interessant. Zelfs als hij koorts zou hebben was er niks aan de hand. 5 minuten later stonden we weer buiten en gingen we een onrustige nacht in.

Dinsdag ochtend mochten we naar onze eigen huisarts. Zij keek gelukkig wel goed en vond Senn ook benauwd. Ze schreef een neusspray voor en benoemde dat er snel verbetering moest zijn omdat ze anders ging overleggen met de kinderarts. Gelijk daarna moest ik wegen op het consultatiebureau, hij was in een week tijd maar 10 gram aangekomen. Hij dronk maar de helft van de flessen. Ik barstte in huilen uit op het cb. Ik wist echt niet meer wat we moesten doen. De logopediste had niet eerder plek dan eind die week. Een andere verpleegkundige van het cb keek mee en zag ook zijn ademsteun. Ze adviseerde naar de huisarts te gaan, maar dat had ik dus al gedaan. Ik maakte me vooral zorgen over het slechte drinken, maar wist daardoor dat hij weinig energie had om dit virus aan te kunnen. Uiteindelijk adviseerde het cb de huisarts te bellen en te vragen om een verwijzing naar de kinderarts.

De huisarts wilde eerst bellen met de kinderarts omdat het ‘geen harde indicatie was’. Uiteindelijk kreeg ik die middag een verwijzing en na zelf bellen met de afdeling mochten we woensdag al komen. En woensdag ging het allemaal heel snel..