Mezelf kwijt

Zo, dat is een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Waar de vorige blogs vooral gingen over de, voor mij, heftige bevalling en kraamtijd zal deze gaan over iets heel anders. Namelijk over mijzelf. Ik wil bereiken dat we oog hebben voor pas bevallen moeders die niet op een roze wolk zitten, dat kan én mag er zijn. Je bent niet alleen en er is wat aan te doen. 

Ik zal mijn verhaal vertellen.

Eigenlijk zat ik sinds de zwangerschap al niet op een roze wolk. Onze zwangerschap kwam niet vanzelf. Na een jaar waarin het niet lukte om zwanger te worden zijn we verwezen naar het ziekenhuis. Daar werd heel snel duidelijk dat ik PCOS heb en niet zonder hormonen zwanger zou worden. We hebben tijd genomen om dit te verwerken waarna we in februari besloten te starten met hormonen. Naast het slikken van hormonen horen daar, rond de eisprong, echo’s bij. Om de dag, om te kijken of het eitje goed groeit. Dit was gelukkig zo en we waren, tegen alle verwachtingen in, na deze eerste ronde al zwanger. Ik voelde vanaf het begin geen roze wolk. Ik verloor wat bloed en was enorm onzeker. Elke keer dacht ik bij het behalen van de volgende mijlpaal: maar dan ga ik genieten. Telkens gebeurde dit niet. De 20-weken echo was spannend, en in eerste instantie niet goed. De GUO gelukkig wel. Mijn oma overleed kort daarna en op dat zelfde moment begon ik de baby te voelen. Dat confronterende besef van leven en dood naast elkaar vond ik een enorm heftige emotie. Ik kreeg daarna bekkeninstabiliteit en ging minder werken. Ik vond het wel fijn wat te doen en ging op arbeidstherapeutische basis aan het werk. Ik keek uit naar mijn verlof, weer zo’n mijlpaal. Maar ook die liep anders dan gehoopt (zie eerdere blog). Kort daarna was Jara er plots en ineens was ik moeder. Wederom was de roze wolk er niet. Ik zocht hem, maar tevergeefs. Het leven als moeder stond voor mij vanaf het begin af aan in het teken van zorgen. Zorgen om Jara, weinig zorg voor mezelf. Ik ben goed in doorgaan, en dus liep ik de dag na mijn keizersnede al over de gangen. Alles om naar haar toe te kunnen op de neonatologie. Na de tweede opname van Jara kwam er meer rust. Rust in het leven van Jara en dus rust in het leven als moeder. Daarmee kwamen ook de trauma’s boven, met bovenaan het trauma rondom de geboorte. De nazorg vanuit de verloskundige was subliem, zowel in mijn kraamweek als erna hebben we verschillende gesprekken gevoerd. Zij verwees me naar de counselor in hun praktijk. Daar kwam snel de aard boven, ik had alles beleefd. Feitelijk. Geen gevoel van regie, en überhaupt geen gevoel toegelaten. Kort daarna kreeg ik EMDR. Een hele intensieve en lange sessie, maar wat een verschil. Het voelde of het blok op mijn borst weg was, of ik 10 kilo lichter was. Wat een verademing. Ja er was nog werk te doen, maar er was ook een stap gezet. Direct daarna begon ik weer met werken en kreeg ik weer minder aandacht voor mijzelf. Ook begonnen de zorgen rondom Jara weer. Ze kreeg pseudokroep aanvallen en dus weer ziekenhuis bezoeken omdat de daar niet zelf uit kwam. Ook was ze vaak ziek, verkouden en koorts en daarbij dan altijd benauwd. Wat heftig om je kindje zo te zien, en wat heftig om weer zo vaak in het ziekenhuis te zijn, een voor mij nare plek die veel herinneringen boven bracht. Toen Jara in november weer werd opgenomen vanwege benauwdheid, stortte ik daarna volledig in. Het was al veel te lang veel te veel. Ik besefte me dat ik mezelf al heel lang niet herkende. Ik stond constant aan, of vergat juist dat ik überhaupt een kind had, ik kon niet genieten, sliep heel slecht, was heel kortaf, irriteerde me enorm aan alles en iedereen, was heel down en het voelde alsof alles aan me voorbij ging zonder ik er zelf bij aanwezig was of laat staan regie had. Ik wist niet meer wat goed was voor mezelf. Ik kreeg lichamelijke klachten, waarin ook daarin naar voren kwam dat ik altijd in de ‘fight’ modus stond. Het was genoeg, ik had lang genoeg gevochten. Nu was het tijd voor mij. Voor zelfzorg. En dus ging ik opzoek naar een therapeut.

In tussen was ik bij een psycholoog geweest van een grote organisatie, dit was geen match en dus zocht ik een kleine praktijk. Vanwege de bizarre wachttijden kon ik bij sommigen niet eens op de wachtlijst. Uiteindelijk vond ik een therapeut waar ik op de lijst mocht, maar waar wel 5 maanden wachttijd was. Intussen was de bevalling al ruim een jaar geleden, en voelde ik me dus al heel lang zo. Ik besloot te wachten tot ik aan de slag kon. Wel volgde ik wat accounts voor positiviteit en herkenning. Ik volgde een lezing, las boeken en begon me langzaam te beseffen dat ik wel eens een postnatale depressie kon hebben. Wat was dit confronterend. Ik voelde me verslagen en bovenal geen goede moeder. Ik besloot me aan te melden voor een groepstraject, maar toen dit niet door ging vanwege te weinig aanmeldingen kwam ik met de therapeut in gesprek. Binnen no time had ze me door. Dit duurde te lang, er moest hulp komen. Ze adviseerde een 1-op-1 traject en na wikken en wegen startte ik dit. Voor het eerst in twee jaar voelde ik me begrepen en gehoord. Het is enorm hard werken en er is nog een lange weg te gaan. Gister zag ik een foto van mezelf, voor het eerst sinds alles herkende ik mezelf weer op deze foto. Wát een fijn gevoel, de eerste grote stap is gezet.

Lieve mama, als je dit leest en je herkent, je bent niet alleen. Je bent geen slechte moeder en er is licht aan het einde van de tunnel! ♥️