Kraamweek vol zorgen

We stonden met open armen de kraamzorg op te wachten. Mijn man stond letterlijk uit het raam te kijken tot ze kwam. En wat bofte we met haar, een enorme lieve schat was dit, ze had oog voor ons verhaal en alle spanning die we hadden ervaren en nog steeds ervaarden. Ze luisterde, gaf advies en hielp waar dat kon. We werden verwend met heerlijke ontbijtjes. Ook aten we ons eerste beschuit met muisjes. We hadden hier nog geen tijd voor gehad, we stonden zo op ‘overleven’. Ik was inmiddels weer goed op de been, een beetje te goed. Ook hier stond ik op overleven, ik voelde amper mijn wond of pijn. Onze lieve kraamverzorgster probeerde de focus te leggen op zorgen voor Jara, in plaats van zorgen om Jara. En op rust en genieten. Echter bleek al snel dat Jara nog meer was afgevallen. Ze was ruim 12% afgevallen en we zagen dat alles enorm veel energie kostte. Huid op huid contact met extra lagen was het enige wat haar redelijk op temperatuur hield.

We verbleven boven, met de verwarming hoog aan. Jara was gewikkeld in minimaal 5 lagen (kleding en dekens/omslagdoeken), we hadden inmiddels wol in huis en ze had dubbele mutsjes op en 3 kruiken in bed. Helaas was dit allemaal niet genoeg om haar op temperatuur te houden. Toen ik eind van de week beneden ging eten en haar in het babynestje legde was ze weer enorm afgekoeld. Haar lage temperatuur alleen was de zorg niet, echter kostte het haar kleine lichaampje dan zoveel energie om weer op temperatuur te komen dat ze alleen maar sliep en niet kon drinken. Elke milliliter was er 1, we keken hier heel zorgvuldig naar, we hadden een millimeter bekertje waarin we konden zien hoeveel ze had gedronken. We  hebben in deze week alle technieken van voeden geprobeerd. We kochten verschillende flesjes en spenen. Naast dat ze niet goed dronk, gaf ze ook veel voeding terug. 

Deze week stond ook de verloskundige regelmatig op de stoep. Voor mijn eigen controles, zowel fysiek als mentaal. Ze had ook nauw contact met de kraamzorg en deelde de zorgen over Jara. Elke dag was het op het randje. Op dag 10 van de kraamzorg, toen Jara weer was afgevallen gaf de kraamverzorgster aan weer te gaan overleggen met de verloskundige. Deze gaf aan dat we zo niet thuis konden blijven en ze de kinderarts ging bellen, maar we uit moesten gaan van weer een opname.

Wat een domper. We wisten ook dat dit niet anders kon, we maakte ons zorgen en wilde Jara helpen. Na het definitieve telefoontje van de verloskundige, huilde zelfs de kraamverzorgster mee. Met lood in onze schoenen pakte we spullen en gingen we terug naar het ziekenhuis. De onderzoeken daar toonde aan dat het beter was als Jara weer werd opgenomen. Ze zou 1 voeding de kans krijgen om te laten zien wat ze zelf dronk, als dit minder dan de helft was kreeg ze weer een neus/maagsonde. Ze hoefde geen couveuse of monitor meer. Wel kreeg ze een warmte bedje. We installeerde haar op de afdeling. En toen kwam de vraag: en wij? De vorige keer verbleven we zelf op de verloskunde, waren we dichtbij. Nu waren we thuis, minimaal 20 minuten rijden. Ik mocht op de afdeling blijven slapen als ik wilde, maar hun advies was eerst even naar huis te gaan. Sowieso om spullen te halen, maar ook om bij te komen. Jara was in goede handen. Samen, maar met een lege maxicosi liepen we het ziekenhuis uit. Huilend, arm in arm. Met een hoofd vol zorgen en hele lege armen. 

Hoe deze opname verder ging lees je in de volgende blog.