Afgelopen week werd er onder een van mijn reels de opmerkingen geplaatst, wat in mijn ogen neerkwam op ‘Waarom heb je in vredesnaam vier kinderen als je het zo zwaar vindt? Heb je hier van te voren niet over nagedacht? Vier kinderen is wel heel pittig. Waarom niet ‘gewoon’ één kindje?’ Tevens overhoorde ik afgelopen weekend een soortgelijke opmerking toen ze dachten dat ik het niet hoorde ‘Ze had ook kunnen stoppen bij drie.’ En ik merk dat deze opmerkingen me bezig houden en dwars zitten.

Ken je dat? Van die mierzoete sociale media accounts? Waar alles pais en vree is, iedereen altijd gelukkig, lief en fantastisch. Waar de kinderen braaf aan tafel zitten, stukken paprika en wortel met hummus vreten en hun broertjes en zusjes helpen op een liefdevolle manier? Die accounts waar de kinderen tot half acht slapen, de moeder er altijd uitgeslapen uit ziet, tijd heeft voor hardloop rondjes en haar kinderen zo geweldig vindt. En als de juf ziek is, ze haar kindjes ‘gezellig thuis’ heeft die dag.

Wat als wij er niet meer zijn? Iets waar je misschien minder over nadenkt bij je andere kinderen, omdat die (hopelijk) op gegeven moment uitvliegen en zelfstandig worden. Voor zichzelf kunnen zorgen. Maar ja, hoe goed we alles ook zullen regelen voor Joas, Joas heeft downsyndroom en 100% zelfstandig zal hij nooit worden. Hij heeft altijd een handje nodig, een stukje zorg, iemand achter de schermen die dingen voor hem regelt.

Laten we op deze vraag maar meteen antwoorden: Nee, verre van!

Ken je dat? Dingen plannen en dat er geen mieter van terecht komt? Chagrijnig zijn omdat de dag anders loopt dat je voor ogen had. Vermoeid zijn omdat je ’s nachts door de een na de ander wordt gewekt. Dat heet MOEderschap! En moederschap is accepteren dat het leven niet alleen meer om jezelf draait.

Ik mag mij sinds 7,5 jaar moeder noemen. En uitspraken als ‘je neemt je kind toch niet in bed’ of ‘jemig, als mijn kind zo tekeer ging dan…’ of ‘niet zeiken, gewoon eten’ heb ik zeker gedaan toen ik nog geen kinderen had. De perfecte moeder heeft nog geen kinderen toch? Zo was ik. Gelukkig kan ik dan nu, na 7,5 jaar vaststellen dat ik ben gegroeid als moeder. 180 graden de andere kant op kan ik wel zeggen. Van perfect naar goed genoeg.

Kunnen we alsjeblieft af van de uitspraak ‘ze zijn altijd zo lief’. En tevens ‘ze zijn altijd zo vrolijk!’ Echt, ik weet soms niet eens meer hoe ik hier op moet reageren.

Donderdagochtend zijn wij naar het ziekenhuis gegaan, omdat ik met 39 weken ingeleid kon worden in verband met de zwangerschapsdiabetes. Om 8:15 uur hebben wij ons gemeld en om 9:00 uur werd geconstateerd dat mijn baarmoedermond helaas nog niet gereed was voor inleiding. Dus werd besloten om deze eerst te ‘primen’!

Vandaag was dag vier quarantaine met drie wilde jonge jongens. Vandaag ben ik 36 weken zwanger van een vierde. En vandaag zijn we inmiddels op dag 27 van een uitgebreid zwangerschapsverlof. Alle vier zijn we positief getest… en je raadt het al, de kids lijken nul last te hebben.. Et moi, ik begin nu op dag 4 af te takelen. Knetter hoofdpijn, pijn op de borst, snot. En de man, geboosterd en geen klachten, dus de hort op.