Gelukkig is het overal hetzelfde

Ken je dat? Van die mierzoete sociale media accounts? Waar alles pais en vree is, iedereen altijd gelukkig, lief en fantastisch. Waar de kinderen braaf aan tafel zitten, stukken paprika en wortel met hummus vreten en hun broertjes en zusjes helpen op een liefdevolle manier? Die accounts waar de kinderen tot half acht slapen, de moeder er altijd uitgeslapen uit ziet, tijd heeft voor hardloop rondjes en haar kinderen zo geweldig vindt. En als de juf ziek is, ze haar kindjes ‘gezellig thuis’ heeft die dag.

Of ik jaloers ben? Misschien een beetje. Maar ik denk dan ook meteen, dat is niet de realiteit! Dat kan toch niet? Over insta-perfect gesproken. Nou daar doe ik niet aan. (Alleen die filters dan, om mezelf tien jaar jonger te laten lijken en zodat het niet lijkt alsof ik ziek ben)

Ik probeer echt heel hard elke dag een structuur te volgen. De kinderen rust, reinheid en regelmaat te geven. Ik probeer er met ze op uit te gaan (vooral voor mezelf, want de hele dag thuis vind ik echt K), ik knuffel ze, ik lach met ze, ik vind ze toppers omdat ze een keer zelf de wc hebben doorgetrokken of hun beker leeg hebben zonder deze over mijn kleed heen te hebben gegooid. Ik ben ongelooflijk trots op ze en probeer ze te stimuleren hun beste zelf te zijn. En ja, wij hebben ook echt mierzoete momentjes dat ze elkaar knuffelen, leuke uitspraken doen of gewoon een heerlijk bekkie laten zien.

Maar ik ben ook de eerste die zegt, de realiteit is helaas anders. En ik ben niet te beroerd om dit dagelijks op mijn insta account te delen. Is het klagen? Of is het gewoon de realiteit laten zien? Ik denk dat ik beide doe 😉

Klagen, omdat ik ze soms ook gewoon echt even zat ben en stom vind. Dat ik mijn eigen leven stom vind. Dat ik me afvraag waarom ik ook alweer vier kinderen wilde. Dat ik alleen maar wil dat ze ’s avonds tegen me zeggen, bedankt mam voor de leuke dag, ik ga nu lekker slapen… tot half 8.. Of een compliment voor mijn kookkunsten. En echt, als de kinderen een keer thuis zijn door ziekte van de juf of studiedag, heb ik echt nooit, maar dan ook nooit gezegd: oh wat fijn, een extra gezellig dagje met de kinderen! Gewoon lekker 5 dagen in de week naar school en het weekend ‘gezellig’ thuis. Daar ga ik het beste op. Dus ja, daar klaag ik over.

Daarnaast wil ik míjn realiteit laten zien. Hoe ik het ervaar. Geen enkel gezin is alleen maar vrede toch? Ze maken bij mij constant ruzie met elkaar om de meest onbenullige dingen. De remsporen staan dagelijks in de plee omdat ze ‘vergeten’ dit zelf schoon te maken. Of eigenlijk, ik doe het liever zelf, want die van mij bedenken tijdens het wegpoetsen van de remsporen dat de muur ook wel even schoon gemaakt kan worden met de borstel. Please don’t. En ja, ik schreeuw soms (met enige regelmaat) tegen mijn kinderen. Gewoon, omdat ik denk dat dat beter aankomt (not). Is dit goed? Nee absoluut niet! Maar soms flapt het eruit. Ze zitten regelmatig op de trap, en in het weekend zitten ze langer dan 1 uur per dag op de Ipad. Voor mijn eigen gemoedstoestand. Dat is mijn realiteit. Dat ik het mezelf gewoon makkelijk wil maken zodat ik even op mijn gat kan zitten.

En weet je, dagelijks krijg ik berichten van andere moeders. Dat het een verademing is om te zien dat het bij mij ook niet perfect gaat. Dat IK niet perfect ben, alhoewel ik dit wel heel graag zou willen. Een stuk herkenning van moeders onderling. Dat het overal eigenlijk hetzelfde is. Dat we allemaal wel eens onze ‘cool’ verliezen. Dat we moe zijn, dat de nachten ruk gaan, dat je elke nacht een kind tussen je in hebt, de onzekerheid of je het wel goed doet, dat je eet met de Ipad op tafel, de meest onbenullige ruzies. Dat je soms even moet huilen als moeder, gewoon, omdat je moe bent en even rust aan je hoofd wil. We doen toch allemaal ons best?!

Echt lieve moeders! Blijf vooral de mooie momenten delen, maar weet dat de minder mooie momenten ook realiteit zijn. Het is overal hetzelfde! You are not alone!

Check de bende van ellende op onze Instagram