Van perfect naar goed genoeg

Ik mag mij sinds 7,5 jaar moeder noemen. En uitspraken als ‘je neemt je kind toch niet in bed’ of ‘jemig, als mijn kind zo tekeer ging dan…’ of ‘niet zeiken, gewoon eten’ heb ik zeker gedaan toen ik nog geen kinderen had. De perfecte moeder heeft nog geen kinderen toch? Zo was ik. Gelukkig kan ik dan nu, na 7,5 jaar vaststellen dat ik ben gegroeid als moeder. 180 graden de andere kant op kan ik wel zeggen. Van perfect naar goed genoeg.

Juli 2014… daar was Joas. Als perfecte moeder wilde ik mijn kind perfect opvoeden. Elk druppeltje melk werd weggeveegd, elk stukje wortel. Netjes voor elke fles een nieuwe luier. Meerdere malen in bad in de week (jaja Karen… dat is ook niet goed, I know). Niet te lang in de maxicosie, want dat is niet goed voor het ruggetje. Op vaste tijden de fles, of hij nou honger had of niet. (Oh en Joas had een sonde de eerste ses weken, dus keuze had hij niet). Elke dag schone kleren. Ik zag mijn kind als robotje, die ik eens even perfect zou verzorgen, volgens alle geldende regels. Perfectionist als dat ik ben. En weet je, Joas was een heel makkelijk kind. Want wat wij gratis bij onze baby met downsyndroom kregen was een kind wat nooit huilde, niks ondernam, stil van zich af lag te kijken en alles prima vond en al snel de nachten doorsliep. Laat ik vermelden, dit gratis pakket verdwijnt zodra hij ouder werd.

Even afgezien van de emotionele rollercoaster waar we toen in zaten… ging het me makkelijk af. Het verzorgen en het perfecte dan. Wat liepen mensen nou te zeiken.. een kind? Moeilijk?

En toen kwam Jens, en daarna Juup en ook Jilou. Bij Jens werd ik al iets creatiever met de ‘geldende regels’ en Juup en Jilou… Tja laten we maar stellen dat we blij mogen zijn er geen schimmel op staat. Dat ‘perfecte’ heeft plaatsgemaakt voor ‘goed genoeg’ en ‘dan maar een keer niet’.

Want waar elk druppeltje melk en stukje wortel bij Joas werd weggeveegd met een net, wit spuugdoekje… Mag Jilou blij zijn als ik ergens nog een zure doek in het bedje vind, of anders… een (schone) vaatdoek volstaat ook wel. Goed genoeg.

Nieuwe luier voor de fles? Meestal wel. Maar soms schreeuwen ze zo hard dat je alleen maar kunt denken, zo snel mogelijk een fles in dat gat en stilte! En uiteraard trekken ze hem dan in één keer leeg waarna je denkt, tja als ik nu ga verschonen wordt ze weer wakker. Even ruiken… geen poep.. ah we verschonen bij de volgende fles wel… Goed genoeg, dan maar een keer niet.

Bij Joas hadden we twee categorieën waarop we beslisten badje of geen badje. We roken in zijn nek voor geur 1: zure melk (bad) of geur 2: Zwitsal (geen bad). Inmiddels is daar bij kind 2,3 en 4 een geur aan toegevoegd… geur 3: kan-nog-wel-dag-zonder-bad. Goed genoeg, dan maar een keer niet.

Niet te lang in de maxicosie? Jens en Juup waren zulke jankerds, die heb ik ‘s nachts wel eens in de maxicosie in de auto gegooid.. rondje gereden door de stad, daar liggen kinderkoojes dus hobbelt lekker. Ik reed rondjes totdat ze in slaap vielen. Vervolgens met maxicosie en al in ledikantje gezet en zelf naar bed gegaan. Alles voor maar een beetje slaap. Dan later maar een gebochelde Quasimodo…. Goed genoeg.

Ach, zo kunnen we nog wel even doorgaan. Je wordt gewoon makkelijker, je wilt gewoon de dag overleven. Je wilt ze gewoon in leven houden. Waarom het je zelf zo moeilijk maken, als goed genoeg, of een keer niet, ook prima is. Dan maar een beetje een loedermoeder.

En voor de azijnpissers die een belletje Veilig Thuis overwegen. Ze leven nog, en er staat (nog) geen schimmel op ze!

Volg onze dagelijkse story op INSTAGRAM